အမွတ္တရ မိုး

မိုးေတြရြာေတာ့မယ္။ ေလေတြတိုက္ေနျပီ။ မိုးေတြျခိမ္းေနျပီ။ ေကာင္းကင္ၾကီးတစ္ခုလံုးလည္း မည္းေနျပီ။ ခဏေန မိုးေရာေလပါ သည္းသည္းမည္းမည္းခ်ေတာ့မယ္။ ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ႏွစ္ ဇြန္လ
ကြ်န္မ သူငယ္တန္းကို ပထမဆံုးတက္ရမဲ့ေန႔။ အဲ့ေန႔ကလည္း မိုးေတြ သည္းေနတယ္။ ေဖေဖက ကားေမာင္းေနတယ္။ ကိုကိုက ကားေရွ႔ခန္းမွာ ေဖေဖနဲ႔ ထုိင္ေနတယ္။ ကြ်န္မက ေနာက္ခန္းထဲမွာ။ ေဘးနားမွာ လြယ္အိတ္ေလးရယ္ ထမင္းခ်ိဳင့္ဆြဲျခင္းေတာင္းေလးရယ္ ခ်လို႔ေပါ့။ တစ္လမ္းလံုး အေတာမသတ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေဖေဖနဲ႔ကိုကို ကိုေမးလာတယ္။ "ေဖေဖ.. အဲ့ဒီ ေက်ာင္းၾကီးမွာ လူေတြ အမ်ားၾကီးပဲလားဟင္ "ကြ်န္မ မူၾကိဳကို အိမ္နားမွာ တက္ခဲ့ပါတယ္။ မူၾကိဳနဲ႔ ယွဥ္ရင္ အခုတက္ရမဲ့ ေက်ာင္းက အၾကီးၾကီးမို႔လို႔ ကေလးပီပီ ေက်ာင္းၾကီးဟုသာ ေခၚခဲ့တယ္။ "ကိုကို.. ေက်ာင္းၾကီးမွာ ထုိင္ခံုေတြက လူၾကီးထုိင္ခံုေတြေပါ့ေနာ္" မူၾကိဳမွာတုန္းက စားပြဲထိုင္ခံုေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ုထုိင္ရတယ္။ "ကိုကို.. မုန္႔စားဆင္းရင္ မီမီးကို ဘယ္သူထမင္းခြံေကြ်းမွာလဲ" မူၾကိဳတုန္းက လုပ္အားေပးဆရာမေလးေတြက ထမင္းခြံေကြ်းေနၾက။ ကြ်န္မေမးသမွ် ေမးခြန္းေတြကို ေဖေဖက စိတ္ရွည္ရွည္ေျဖေပးပါတယ္။ ကိုကိုကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လံုး၀စိတ္မရွည္။ နားညီးလိုက္တာဟာဆိုျပီး အေနာက္လွည့္ျပီး ေအာ္ပါသည္။ မုိးကလည္းသည္း ကားကလည္းပိတ္မို႔ ၾကာေတာ့ ေဖေဖလည္း စိတ္မရွည္။ ကြ်န္မေမးခြန္းမ်ားကို မေျဖေတာ့။ ။ ဘာလို႔လည္းမသိ မိုးရြာရင္ မဆီမဆိုင္ အဲ့ဒီအေၾကာင္းကို သတိရမိတယ္။ အဲ့ေလာက္ ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာ တကယ္ေကာမွတ္မိလုိ႔လားဟု ေမးရင္ တကယ္ပါလို႔ ေျဖပါရေစ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ႏွစ္၉ႏွစ္ မိုးရာသီ
မိုးေတြသည္းတိုင္း ကြ်န္မတို႔လမ္းထဲမွာ ေရၾကီးတယ္။ လမ္းထိပ္နားမွာဆုိ ေပါင္တစ္၀က္ထိေတာင္ ေရာက္တယ္။ ကြ်န္မအရပ္နဲ႔တုိင္းရင္ ေျပာတာေနာ္။ အဲ့တုန္းက ၁၁ႏွစ္၁၂ႏွစ္ သမီးအရြယ္ေပါ့။ ကြ်န္မတို႔ အိမ္က လမ္းအလယ္မွာဆိုေတာ့ ေရက ေျခသလံုးနားေလာက္ထိပဲ။ ေရၾကီးရင္ ကြ်န္မတအားေပ်ာ္တယ္။ သတင္းစာေတြကို ေခါက္ေခါက္ျပီး သေဘာၤလႊတ္ရလို႔။ တစ္ခါတစ္ေလ လူၾကီးေတြလစ္ရင္ ေရထဲခိုးဆင္းေသးတယ္။ ဒီေလာက္ အမွဳိက္ေတြ ေပါေလာေပၚျပီး ညစ္ပတ္ေနတဲ့ ေရထဲကို ဆင္းတာပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက အေတာ္ကဲပါတယ္။ အေမက ေတြ႔ရင္ေအာ္ပါတယ္။ ၀ဲေပါက္ခ်င္လို႔လားတဲ့ ေရသြားခ်ိဳးစမ္းဆိုျပီး။ ဟီး

လြန္ခဲတဲ့ ၅ႏွစ္ ၉တန္းႏွစ္
ကြ်န္မတို႔ေက်ာင္းက ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆို လာၾကိဳတဲ့မိဘမ်ား အေပါက္၀ေတြ ျပြတ္ခဲေနတတ္ပါသည္။ ကြ်န္မအိမ္ကေတာ့ အျမဲေက်ာင္းၾကိဳေနာက္က်သည္။ သိပ္ေတာ့ မေနာက္က်ပါ။ ၁၁နာရီခြဲ ေက်ာင္းဆင္းသည္တြင္ ၁၂နာရီ၄၅မိနစ္ေလာက္မွ လာၾကိဳတတ္သည္။ ထုိေန႔က ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းက ထီးမပါလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္မႏွင့္ ထီးကပ္ေဆာင္းသည္။ သူက အရပ္ပိုရွည္ေတာ့ ထီးကို သူကိုင္သည္။ အေပါက္၀နားလည္း ေရာက္ေကာ သူ႔အေမကိုေတြ႔ေတာ့ ေျပးသြားပါသည္။ ထီးပါ တစ္ခါတည္းမသြားသည္။ ကြ်န္မလွမ္းေခၚေသာ္လည္း လွည့္မၾကည့္။ လူေကာင္ညွပ္သည့္ ကြ်န္မ လူအုပ္ၾကားထဲတိုးျပီး သူ႔ေနာက္မလိုက္ႏိုင္။ ေက်ာင္းအျပင္ဖက္ေရာက္ေတာ့ မိုးခိုစရာေနရာလိုက္ရွာသည္။ မိုးကတအားသည္းသျဖင့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အမိုးေတြေအာက္ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ ေနရာေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မရ။ ထုိေၾကာင့္ ကြ်န္မၾကြက္စုတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ လြယ္အိတ္ေရာ စာအုပ္ေရာ အကုန္စိုသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနျပီ။ မားသားက ဆူသည္။ ေစတနာတယ္ေကာင္းျပီး ထီးပါေပးလိုက္ရသလားတဲ့။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ႏွစ္
၁၀တန္းျပီးေတာ့ ၂၈လမ္းမွာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းသြားတက္သည္။ အိမ္က အစ္ကိုက သူမအားဟု အေၾကာင္းျပကာ လမ္းေလွ်ာက္သြားခိုင္းသည္။ အိမ္ႏွင့္ ၂၈လမ္းအတန္ငယ္ေ၀းသည္။ နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုးလမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ ကြ်န္မအက်င့္က မုိးရြာထဲ ဒါမွမဟုတ္ မိုးရြာျပီးစ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဗြက္အျမဲစင္သည္။ သူမ်ားေတြစင္တာထက္ ပိုစင္သည္။ က်ဴရွင္ေရာက္လွ်င္ ကြ်န္မ ေဘာင္းဘီရွည္ အေနာက္ဘက္ ေပါင္ရင္းေလာက္ထိ ရႊံ႕ေတြက အျပည့္။ ၾကည့္မေကာင္း ရွဳမေကာင္း။ ေနာက္ပိုင္း အ၀တ္အပိုယူသြားရသည္။ ဗြက္ထူေသာလမ္းတြင္ မိုးရြာခ်ိန္လမ္းေလွ်ာက္ရသည္မွာ ကြ်န္မအမုန္းဆံုးအရာျဖစ္ခဲ့သည္။

၂၀၀၆ ၂၀၀၇ ၂၀၀၈ ၂၀၀၉
ကြ်န္မ ရန္ကုန္က ထြက္ခဲ့သည္။ စင္ကာပူေရာက္လာသည္။ ဒီမွာလည္း မိုးရြာပါသည္။ အခုလည္း သည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာေနပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မမိုးေရထဲထြက္ျပီး တစ္ခါမွ မကစားျဖစ္။ ရန္ကုန္တြင္ မိုးေရထဲ ကစား၍ဖ်ားရင္ ဂရုစိုက္မည့္ အေမရွိသည္။ ေအာ္မည့္ အေမရွိသည္။ ဒီမွာ ကြ်န္မကို ဘယ္သူမွ မေအာ္ပါ။ ဘယ္သူမွ ဖ်ားရင္ ေဆးမတိုက္ပါ။ အေမနဲ႔ေ၀းတဲ့အရပ္မွာ ကြ်န္မအေၾကာက္ဆံုးက ဖ်ားမွာကိုပါ။ ကြ်န္မ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းက ဖ်ားပါသည္။ ကိုယ့္ဟာကို ေဆးေသာက္ရသည္။ ကိုယ့္ဟာကို ေရခဲကပ္သည္။ ဘာမဆို ကိုယ့္ဟာကိုယ္။ အိမ္ကို လြမ္းပါသည္။ အေမ့ကို လြမ္းပါသည္။ အေမမွဳတ္ျပီးတိုက္တဲ့ ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ပူပူေလးကို ေသာက္ခ်င္ပါသည္။
စင္ကာပူမိုးသည္ အထီးက်န္မွဳကို ေပးသည္။ ဒီတေလာ မိုးရြာရင္ ငိုခ်င္သလိုလို လြမ္းသလိုလိုၾကီးျဖစ္လာသည္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ျဖစ္မွန္းေတာ့မသိ။ အီမို ထင္ပါရဲ့။ :)
ကြ်န္မ မိုးေရထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ၾကိဳက္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ စင္ကာပူမွာ တစ္ခါပဲ မိုးေရထဲ ေလွ်ာက္ဖူးသည္။ ေက်ာင္းကအျပန္ သူငယ္ခ်င္းဆီကလည္း ထီးငွားမရတာနဲ႔ လြယ္အိတ္ကို ေရမစိုေအာင္ အုပ္ျပီ မုိးေရထဲျပန္လာဖူးသည္။ ေနာက္တစ္ခါ vivo city မွာ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္သြားတုန္းက မိုးဖြဲဖြဲက်ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္ ေရကန္ထဲမွာ လူတစ္ခ်ိဳ႕ ေရကစားေနသည္။ ကြ်န္မလည္း မိုးဖြဲဖြဲေလးေအာက္မွာ ေရထဲဆင္းေဆာ့ခ်င္သည္။ ေရကန္ကို လွည့္တၾကည့္ၾကည့္ျဖစ္ေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ရိပ္မိသည္ထင္။ ေဆာ့ဖို႔ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း မကစားျဖစ္ပါဘူး။
ကြ်န္မမေကာင္းတဲ့ အက်င့္က အဲ့ဒါပဲ။ လုပ္ခ်င္ရင္ မလုပ္ဘူး။ ဟိုဟာစဥ္းစားဒီဟာစဥ္းစားနဲ႔။ လုပ္သင့္သလာ မလုပ္သင့္ဘူးလားေတြးလြန္းလို႔ ကြ်န္မဘ၀မွာ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ လံုး၀ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ မိုးရြာတာနဲ႔ ၾကံဳရင္ေတာ့ မိုးေရထဲမွာ စိတ္ရွိလက္ရွိကို ေဆာ့မယ္.. လမ္းေလွ်ာက္မယ္။

ကဲ မိုးလည္းသိပ္သြားပီ။ ေရးရတာလည္း နည္းနည္းေညာင္းသြားဘီဆိုေတာ့.... ေတာ္ေသးပီ။

သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ့ ကဗ်ာ

ဒီရက္ပိုင္း မတရားအပ်င္းထူေနပါတယ္။ ပို႔စ္အသစ္ေရးဖို႔ အၾကံဥာဏ္မ်ားမွာလည္း ေပၚေပၚခ်င္း ခ်မေရးသည့္အတြက္ ျပန္ျပန္ေပ်ာက္သြားပါသည္။ အပ်င္းထူတာ ေပ်ာက္တဲ့ေဆးမ်ားရွိရင္ ေျပာၾကပါ။ ေက်းဇူးဆပ္ပါမည္။ :)

အခုုေတာ့ စာေရးရမွာ ပ်င္းတာနဲ႔ ဖတ္မိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ကဗ်ာေတြတင္လိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ့ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ဟာ ကဗ်ာေရးေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔ေရးေသာ ကဗ်ာမ်ားမွာ ေကာင္းေသာ္လည္း ဘယ္မွာမွ မတင္ဖူးပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတို႔ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ယူျပီး ကြ်န္မဘေလာ့ေလးမွာ တင္လိုက္ပါတယ္။

ကဗ်ာဆရာ ဆရာမ ေတြကေတာ့ မTTH နဲ႔ ေကာင္းျမတ္ထြန္းျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာေလးေတြကို ေပးသံုးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္။

၀ါသနာေလးမ်ား(Tag game)

ကဲ မမေနျခည္နဲ႔ မမမိုးခါးေရ... အေၾကြးဆပ္ျပီေနာ္။ Tag gameတဲ့။ တစ္ခါမွေတာ့ အtagမခံရဖူးဘူး။ ကိုကိုမမေတြရဲ့ ဘေလာ့ေတြမွာေတာ့ ေတြ႔ဖူးပါရဲ့။ ခုေတာ့ မမ၂ေယာက္ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေရးဖူးသြားျပီေပါ့ေနာ့။

ကြ်န္မမွာ ၀ါသနာေသးေသးၾကီးၾကီး အေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၀ါသနာပါေပမဲ့ သိပ္မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ၀ါသနာလည္းပါ လုပ္လည္းလုပ္ျဖစ္တာေလးေတြပဲ ေရးပါ့မယ္။

ဓာတ္ပံုရုိက္ျခင္းႏွင့္ျပင္ျခင္း
ငယ္ငယ္ထဲက ဓာတ္ပံုအရုိက္ခံရတာ ၀ါသနာပါပါတယ္။ ၾကီးလာေတာ့ ၀ါသနာက ပိုရင့္လာပါတယ္။ ကြ်န္မက ဓာတ္ပံုမစားပါ။ ရုိက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ ၁၀ပံုမွာ ၁ပံုသာ ေကာင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေသရုိက္ပါသည္။ ရန္ကုန္တစ္ခါတစ္ခါ ျပန္လွ်င္ ရုိက္ျဖစ္သည့္ ဓာတ္ပံုမ်ားမနည္းပါ။ အရင္က ဖလင္မ်ားႏွင့္ရုိက္တုန္းက ဖလင္ႏွေျမာ၍ အားတိုင္းယားတိုင္း မရုိက္ပါ။ အခုေတာ့ ဒီဂ်စ္တယ္ေခတ္ ျဖစ္လာ၍ ကြ်န္မအၾကိဳက္ျဖစ္သြားသည္။ ထုိ႔အျပင္ Photoshop ေလးႏွင့္ ဟိုကလိ ဒီကလိ လုပ္ပါသည္။ ျပီးရင္ Edit လုပ္ျပီးေသာ ပံုမ်ားကို ၾကည့္၍ ေကာင္းေကာင္းမေကာင္းေကာင္း ပီတိျဖစ္တတ္ပါေသးသည္။

စာဖတ္ျခင္း
စာဖတ္တာကို အင္မတန္ ၀ါသနာပါပါသည္။ ၂တန္းေလာက္ထဲမွ စ၍ အျပင္စာမ်ားကို စဖတ္ျဖစ္သည္။ စာဖတ္ျခင္းဟု ေျပာလိုက္၍ အထင္မၾကီးသြားမိေစရန္ ၾကိဳတင္ေျပာၾကားလိုပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ဖတ္ေသာစာမ်ားမွာ ဗဟုသုတရေသာ စာအုပ္ထက္ ကာတြန္းစာအုပ္၊၀တၳဳစာအုပ္မ်ားကိုသာ ပိုဖတ္ေသာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အိမ္တြင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ထြက္သမွ် ကာတြန္းဂ်ာနယ္ အကုန္၀ယ္သည္။ ပံုျပင္စာအုပ္ တစ္ပတ္တစ္အုပ္၀ယ္ျဖစ္သည္။ ၇တန္းေလာက္ အေရာက္တြင္ ကြ်န္မ၀ယ္ထားေသာ ဂ်ာနယ္ ႏွင့္ စာအုပ္မ်ားမွာ စတိုခန္း၏ ထက္၀က္ခန္႔ကို ေနရာယူထားေလျပီ။ ကာတြန္းကို ၀ယ္ရုံတင္ အားမရေသး။ စာအုပ္ဆိုင္က ငွားဖတ္သည္။ ဘိုဘို တြတ္ပီ ပိုးဇာ ေဂ်ာက္ဂ်က္ ယူႏိုင္ ဒီရဲဂ်ာ သက္ပိုင္ရဲ ရွင္ေႏွာင္း.. အမ္မေလး ေျပာရင္ကုန္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အကုန္ဖတ္တယ္။ စာအုပ္ဆုိင္ တစ္ဆိုင္ထဲ ငွားရတာ အားမရလို႔ ၃ဆိုင္ ပတ္ငွားတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို တစ္ေန႔ကို ကာတြန္း ၄ အုပ္ကေန ၁၂အုပ္ထိ ဖတ္တယ္။ ရသမွ် မုန္႔ဖိုးနဲ႔ စာအုပ္ဖိုးေတာင္ မေလာက္ဘူး။ အိမ္ကလူၾကီးေတြကလည္း အျပင္မွာ လတ္လ်ားလတ္လ်ားမလုပ္ပဲ စာအုပ္ပဲဖတ္္တာဆိုေတာ့ ဘာမွ သိပ္မေျပာ။ ၈တန္း ၉တန္းေလာက္ ေရာက္ေတာ့ လိုင္းေျပာင္းသြားသည္။ ကာတြန္းႏွင့္ ပံုျပင္အစား ၀တၳဳစာအုပ္မ်ား အစား၀င္လာသည္။ ၀တၳဳမ်ားကိုေတာ့ မ၀ယ္။ ဆိုင္မွ ငွားဖတ္သည္။ အေမက အခ်စ္၀တၳဳမ်ား ေပးမဖတ္။ လြန္းထားထား ပုညခင္ အိမ္သို႔ သယ္လာခြင့္မရွိ။ ေတာ္ေသးသည္။ တာရာမင္းေ၀ မင္းခုိက္စိုးစန္ အၾကည္ေတာ္ စာအုပ္မ်ားကို ဟာသစာအုပ္မ်ားဟု ေျပာကာ အိမ္ငွားလာရင္ ဘာမွမေျပာ။ ခုေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ စာဖတ္ဘယ္ေလာက္ ၀ါသနာၾကီးလဲ သိေလာက္ေရာေပါ့။ ခုဒီေရာက္လာေတာ့ အီးဘုတ္ခ္မ်ားႏွင့္သာ ေက်နပ္ေနရေတာ့သည္။ အဟင့္။

အစားအေသာက္
ကြ်န္မက ထမင္းနဲ႔ဟင္းထက္ သေရစာ ပိုၾကိဳက္တယ္။ ရန္ကုန္မွာတုန္းက တရုတ္တန္းမွာေနေတာ့ ညေနေစာင္းျပီဆိုတာနဲ႔ ခ်စ္မားသားဆီက ပိုက္ပုိက္ေတာင္း။ လမ္းထိပ္ထြက္ျပီး မုန္႔ေလွ်ာက္ပတ္စားတာ။ တစ္ခါတစ္ေလ ညစာထမင္းေတာင္ မစားျဖစ္ဘူး။ ညစာအလြတ္ အပီဆြဲတာ။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာမုန္႔ေကာင္းတယ္ ဘယ္ဆိုင္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ အကုန္သိ။ စင္ကာပူေရာက္ေတာ့လည္း အားရင္ ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ဂါမမေတြဆီေလွ်ာက္လည္။ သေရက်။ အျပင္ေရာက္ရင္ ဟုိသေရစာ ဒီသေရစာ တို႔တိတို႔တိစား။ ဘေလာ့မွာ ဟင္းခ်က္နည္းေတြကိုမွတ္ ျပီးရင္ ခင္တဲ့မမေတြအိမ္ကိုသြား။ ခ်က္ေကြ်းခိုင္း။(အမွန္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ခ်က္စားၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ရွင္က မီးဖိုေခ်ာင္ သံုးခြင့္မေပးပါဘူး) ကဲ အဲ့လိုမ်ိဳးလည္း အစားအေသာက္ ၀ါသနာၾကီးပါသတဲ့။

ေတာ္ျပီ။ ၾကာရင္ အစားပုတ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေပၚကုန္ေတာ့မယ္။
ဘယ္သူ႔ကို ဆက္tagရမလဲလို႔ စဥ္းစားေတာ့ ဒီလိုအုိင္ဒီယာရပါတယ္။ အခုဒီစာေၾကာင္းကို ဖတ္မိတဲ့သူေတြအားလံုးကို tagပါတယ္။ ဘာအခုမွ မဖတ္ေတာ့ဘူးလုပ္ေနတာလဲ။ မရေတာ့ဘူး။ငွင္းငွင္း။ ေရးရေတာ့မယ္။ဒါပဲ။
ဟဟား။ ေပါတာေတြ ေတာ္သင့္ျပီ။ ေတာ္ၾကာ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ေနတဲ့ ဘာဘာကို ငေပါမေလးလို႔ ထင္ကုန္ၾကေတာ့မယ္။ ေနာက္တာပါ။ ေရးခ်င္တဲ့ လူေတြေရးၾကပါ။ ျပီးရင္ ဆီပံုးမွာ ေအာ္ခဲ့ပါ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းဆီကို ေသခ်ာလာလည္ဖတ္ပါ့မယ္။ :)

ေတြးမိေတြးရာမ်ား

Training ေနာက္၂ရက္မွာေတာ့ ပထမေန႔ေလာက္ေတာ့ မဆိုးေတာ့ပါဘူး။ နည္းနည္း အဆင္ေျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ စလုပ္လုပ္ခ်င္းမို႔လား မသိဘူး။ လုပ္ရတာေတာ့ မေပ်ာ္ဘူး။ အလုပ္ကို မသြားခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့လည္း "ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ၊ ေတာ္ရာမွာေနရ" လို႔ပဲ စိတ္ထဲေတြးျပီး အလုပ္ဆက္သြားရတာေပါ့ကြယ္။

ဗဟုသုတေတာ့ အေတာ္ရသား။ က်န္းမာေရးဗဟုသုတေတြေပါ့ေလ။ လူနာေပါင္းစံုကိုလည္းေတြ႔ျပီး အေတြးေတြလည္း မ်ားမိပါရဲ့။
တစ္ခါကဆို ကိုယ္၀န္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ လာျပတယ္။ သူက ေမြးခါနီးျပီ။ ကြ်န္မတို႔ ေဒါက္တာမမနဲ႔ ေမြးမွာ။ ခြဲေမြးမွာတဲ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ Horoscope တြက္ခ်က္မွဳအရ April ၃ရက္ေန႔ မနက္ ၉နာရီက ေန ၁၁နာရီ အတြင္း ေမြးရမယ္ဆိုပဲ။ အစက သူက Apr ၁ရက္ေန႔ ေမြးဖို႔ Date လုပ္ထားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ Apr ၁ က April Fool Day မို႔လို႔တဲ့။ ၃ရက္ေန႔ ေျပာင္းလို႔ရမလားဆိုျပီး ဆရာ၀န္နဲ႔ လာတိုင္ပင္တယ္။ April Fool Dayမွာ ေမြးေတာ့ ဘာျဖစ္မွာက်လို႔။ ရယ္ေတာ့ ရယ္ရသား။ ဧျပီ၁ရက္ေန႔မွာ ေမြးတဲ့ ျဖိဳးေမာ္တစ္ေယာက္ေတာ့ သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ ညီေလး(သို႔)ညီမေလး တစ္ေယာက္ ေလ်ာ့သြားတာေပါ့ေလ။ အဲ့လိုတြက္ခ်က္ျပီးေမြးတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကြ်န္မတစ္ခုေတြးမိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ကံၾကမၼာက မိခင္ဗိုက္ထဲေရာက္ကတည္းက သတ္မွတ္ျပီးသားလို႔ ထင္တာပဲ။ အဲ့လိုမ်ိဳး အခ်ိန္ေတြ ေျပာင္းျပီးေမြးလိုက္လို႔ေကာ အဲ့ဒီကေလးရဲ့ ကံၾကမၼာက ေျပာင္းသြားမွာလားဟင္။ ဘုရားသတ္မွတ္ေပးတဲ့ ကံၾကမၼာ(ဒါမွမဟုတ္ ကိုသီဟသစ္ေျပာသလို အတိတ္ကံက သတ္မွတ္ေပးတဲ့ ကံၾကမၼာ)ကို လူေတြက ကိုယ္တိုင္သတ္မွတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနသလိုပါပဲ။ ကြ်န္မအေတြးေလးကို ေျပာၾကည့္တာပါ။ ပ်င္းလို႔ ေလွ်ာက္စဥ္းစားၾကည့္တာေနာ္။

အလြဲမ်ားနဲ႔ ကြန္မ၏တစ္ေန႔တာ

ဒီရက္ပိုင္း စာေရးရမွာ အပ်င္းထူေနပါတယ္။ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ နည္းနည္းစိတ္ရွဳပ္တာလည္း ပါတယ္။ အခု အလုပ္ကလည္း ရသလိုမရသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ မေန႔က interview ၂ခုသြားပါတယ္။ ပထမတစ္ခုကေတာ့ ေရေရရာရာ မရွိလွပါဘူး။ ေမးခြန္းနည္းနည္းေမးျပီး ေနာက္မွ ျပန္ဆက္သြယ္ပါ့မယ္ဆိုျပီး ျပီးသြားတယ္။ ဒုတိယ interview က်ေတာ့ အင္တာဗ်ဴးတဲ့ ေဒါက္တာမမက အသက္၃၀ေက်ာ္၀န္းက်င္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ Training ဆင္းၾကည့္ပါတဲ့။ ဒီအလုပ္က ညီမနဲ႔ အဆင္ေျပမေျပမသိေတာ့ စမ္းလုပ္ၾကည့္ေပါ့တဲ့။ ၃ရက္ေလာက္လုပ္ျပီး အဆင္ေျပရင္ ဆက္လုပ္ပါလို႔ ေဒါက္တာမမက ေျပာပါတယ္။ ရာထူးကေတာ့ သူ႔ရဲ့လက္ေထာက္ေပါ့ေနာ္။ အလုပ္ရွင္က ေခ်ာေခ်ာလွလွေလး။ စကားေျပာေလးကလည္းခ်ိဳ။ အဲ့ေတာ့ ဒီလို သေဘာေကာင္းေကာင္း အလုပ္ရွင္နဲ႔ လုပ္ရေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ဆိုျပီး ေခါင္းကို ဆတ္ဆတ္ျငိမ့္လို႔ ဒီေန႔႔Training စဆင္းတယ္ေပါ့ကြယ္။

သို႔ေသာ္လည္း အလုပ္စဆင္းေတာ့ အထင္နဲ႔အျမင္က မွားခဲ့ေလျပီ။ မေန႔က စကားခ်ိဳေသာ မမေဒါက္တာ။ ဒီေန႔ ေဆးခန္းေရာက္တာနဲ႔ ေကာင္တာက ေကာင္မေလး၂ေယာက္ ေလေပါေနတာေတြ႔လို႔ စေအာ္ေငါက္ပါေလေရာ။ ကြ်န္မေတာင္ နည္းနည္းလန္႔သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မကို ၀န္ထမ္းတစ္ဦးက ေဆးlabel တပ္နည္းေတြ Lab form ေရးနည္းေတြ blah blah သင္ေပးတယ္။ ေဆးနာမည္ေတြလည္း မွတ္ရေသးတယ္။ အဓိက တာ၀န္က ဆရာ၀န္ consultation လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ သူလိုအပ္သမွ်လုပ္ေပးရမယ္။ သူ႕ပါးစပ္က ေဆးနာမည္ တစ္ခုထြက္ျပီဆိုတာနဲ႔ ဗီရုိဖြင့္ ေဆးထုတ္။ လူနာနာမည္ နဲ႔ ေဆးအညႊန္းေရး။ ျပီးရင္ ဆရာ၀န္က ဘာကို စမ္းသပ္မယ္ဆိုတာနဲ႔ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းကိရိယာေတြ အဆင္သင့္ထုတ္။ လူနာေတြ ကုတင္ေပၚတက္ရင္ တြဲတင္ေပး တြဲခ်ေပး။ ဗဟုသုတေတာ့ အေတာ္ရသား။ ဒါေပမဲ့ ေဒါက္တာမမက စိတ္အလြန္ၾကီးေၾကာင္း မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ လုပ္တာကိုင္တာ ေႏွးရင္ ေအာ္ခံထိဖို႔ျပင္။ မွားရင္ေတာ့ ေသဖို႔သာျပင္ေပေတာ့။ တစ္ခါ သူခိုင္းတာ ဘာခိုင္းမွန္းမသိ၍ ေၾကာင္ေနတဲ့ က်မ ေကာင္းေကာင္းကေလာ္တုပ္ခံရ။ သူ႔ultrasound machine ေပၚ လက္မအားလို႔ မွတ္စုစာအုပ္ခဏတင္မိ။ ထပ္အေအာ္ခံရ။ ေဆးဗီရုိတြင္ စာေရးရင္ ဆြဲထုတ္ရေသာ သစ္သားအျပားေလးရွိသည္။ ထိုသစ္သားအျပားေလးအား အထုတ္အသြင္းတြင္ အားနည္းနည္းျပင္းသြားသည္။ ျခိမ္းေျခာက္ခံရသည္။ ပ်က္ရင္ လစာထဲက ႏွဳတ္မည္ဟု။ လစာကျဖင့္ ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိေသး။ ေဆးမွတ္တမ္းေပၚတြင္ လူနာနာမည္ႏွင့္ IC ေရးခုိင္းသည္။ လူနာ နာမည္မွာ မတရားရွည္ေသာေၾကာင့္ ေနရာမဆန္႔။ ျမွားထိုးျပီးေရးမိသည္။ ထပ္ဆူခံရသည္။ နာမည္ရွည္မွန္းသိရင္ အစထဲက ခ်ံဳ႕ေရးပါလားတဲ့။ အခုၾကည့္မေကာင္း ရွဳမေကာင္းနဲ႔တဲ့။ ကြ်န္မလည္း ဒါဆို ေနာက္တစ္ရြက္ထပ္ေရးလိုက္ပါ့မယ္ဆိုျပီး စာရြက္ေနာက္တစ္ရြက္ အေျပးသြားယူ။ ျပန္လာေတာ့ မမက ေျပာ၏။ စာရြက္သိပ္ေပါေနလားတဲ့။ စာရြက္ဆိုတာ သစ္ပင္ကလုပ္တာဆိုတာ နားလည္တယ္မလား။ စာရြက္ျဖဳန္းတီးတာ သစ္ပင္ေတြကို သတ္တာနဲ႔ တူတူပဲ။ ျပန္သြားထားတဲ့။ ေၾသာ္... ဘာလုပ္လုပ္တလြဲပါလား ငါ့နဲ႔ေနာ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ မမက လွည့္ပတ္ေအာ္ေငါက္ရတာ ေမာသြားျပီထင့္။ ဒီေန႔ သင္ေပးတာေတြ အကုန္ခ်ေရးတဲ့။ ျပီးရင္ ျပန္ေတာ့တဲ့။ ကြ်န္မလည္း အတက္ၾကြဆံုးေရးေတာ့တာေပါ့။ ေရးျပီးသြားေတာ့ မမက ေမးပါတယ္။ မနက္ျဖန္ Training လာအံုးမွာလားတဲ့။ အလုပ္ကလည္း ရွာရခက္တယ္ဆိုေတာ့ ရႏိုင္တဲ့ ဒီအလုပ္ေလးပဲ ဆက္ၾကိဳးစားၾကည့္ရမွာေပါ့ကြယ္။ ဟင့္။ အဲ့ေတာ့ လာမယ္ပဲေျပာလိုက္ရတာေပါ့။ ကဲဒီေတာ့ ဒီည ဘုရားေသခ်ာရွိခိုးသြားမွ။ မနက္ျဖန္ ေဒါက္တာမမ စိတ္ေကာင္း၀င္ျပီး တပည့္ေတာ္မလည္း ဆူပူေအာ္ေငါက္ခံရျခင္းေဘးမွ ကင္းေ၀းေစေသာ၀္။ ။

မက္ခြင့္မရွိလိုက္တဲ့ အိပ္မက္တစ္စံု -၂

ေလေျပ ေမာင့္ဆီက ထိုစကားၾကားျပီး စိတ္ေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတယ္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း အေတြးေတြက စံုလို႔။ ထုိတစ္ခဏ သူမ ေမာင့္ကို ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ဆြံအေနခဲ့မိသည္။"ကြ်န္မ ျပန္ေတာ့မယ္ေမာင္။" ဆိုတဲ့ တစ္ခြန္းထဲ ေျပာျပီး လွည့္ထြက္ခဲ့တယ္။ ေမာင္က ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ဆိုေသာ္လည္း သူမ taxi ကို ဇြတ္တားျပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ အခန္းတြင္းေအာင္းေနမိတယ္။ ဒီလိုဆို သူမလည္း ေဆးသြားစစ္သင့္ျပီ။ သို႔ေသာ္ ေဆးသြားစစ္ရန္ လံုေလာက္တဲ့ သတၱိ ေလေျပမွာ မရွိတာေတာ့ အမွန္ပင္။ဘာလို႔ ဒီလို ကံၾကမၼာဆိုးၾကီးက ေလေျပနဲ႔ေမာင္အေပၚ က်လာတာလဲကြာ။ လက္ထပ္ျပီး တစ္ပတ္မွ်သာ ရွိေသးတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံ အသစ္စက္စက္ေလးကိုမွ ကံတရားက ရက္စက္ေလျခင္း။ ေမာင္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့လည္း စကားမေျပာျဖစ္။ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ၂ေယာက္လံုးႏွဳတ္ဆိတ္ေနမိတယ္။ ထိုတစ္ညလံုး သူမ တစ္ေမွးမွ အိပ္မရခဲ့။ ေမာင္လည္း အိပ္လို႔ရမည္မထင္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေလေျပ ခိုင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္သည္။ မနက္ျဖန္ မနက္ေစာေစာ သူမေဆးသြားစစ္မည္။ ေမာင့္ကိုေတာ့ မေခၚသြားေတာ့။ သူမတစ္ေယာက္ထဲသြားမည္။
နံနက္ ၆နာရီ ။ သူမတစ္ညလံုး မအိပ္ရေသးေသာ္လည္း ေဆးသြားစစ္ရမည္ဟူေသာ စိတ္ေၾကာင့္ထင္သည္။ အိပ္ခ်င္စိတ္ လံုး၀မရွိ။ ေမာင္ကေတာ့ မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ ထင္၏။ အိပ္ေမာက်ေနသည္ မွာ လံုး၀ အျပစ္ကင္းစင္လွသည္။ ဒီလို ေရာဂါမ်ိဳး ေမာင့္လို လူဆီမွာျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေလေျပခုခ်ိန္ထိ ယံုရခက္ဆဲ။ အိပ္ရာထဲလည္း ဆက္မလွဲခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ေရမိုးခ်ိဳး ၊ဘုရားရွိခိုးျပီး မနက္စာအတြက္ ျပင္ဆင္သည္။ သူမအိမ္က ထြက္လာခ်ိန္အထိ ေမာင္ အိပ္ရာက မႏိုးေသး။ ထ႔ိုေနာက္ သူမ အိမ္မွ ေစာေစာထြက္ကာ ေရႊတိဂံုဘုရားသို႔ ၀င္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေဆးစစ္ရန္ ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူမေတြးေနမိသည္။ အကယ္လို႔ ေဆးစစ္တာ POSITIVE ဆိုရင္ သူမ ဘာဆက္လုပ္မည္နည္း။ သူမ အသက္ ၂၂ႏွစ္သာရွိေသးသည္။ သူမႏွင့္ ေမာင္တို႔ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့မိသားစုဘ၀ေလး ထူေထာင္ၾကမည္ဟု အိပ္မက္ထားသမွ် တကယ္ပဲ ျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ ေဆးခန္းေရွ႕ေရာက္လာမွ သူမအေတြးစေတြ ျပတ္သြားသည္။ ေဆးခန္းေရာက္ေရာက္ျခင္း ေဆးစစ္လို႔မရေသး။ အရင္ consultation ၀င္ရသည္။ ဆရာ၀န္မ ေျပာေသာ စကားမ်ား နားထဲ၀င္တစ္ခ်က္ မ၀င္တစ္ခ်က္။ ထို႔ေနာက္ ေဆးစစ္ျပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ "အေျဖရရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္။ ၂ ရက္အတြင္းေတာ့ ရမွာပါ။ စိတ္ေအးေအးထားပါ မေလေျပ။ ဒါမ်ိဳးက ျဖစ္ခဲပါတယ္။ "သူမလည္း ေခါင္းအသာျငိမ့္ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ အိမ္မွာမရွိ။ company သြားတာပဲ ျဖစ္မည္။ေလေျပ ေမာင့္ကို ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ ဤသို႔ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေရာဂါဆိုးၾကီး စြဲကပ္ေနေသာ္လည္း ေမာင္ တည္ျငိမ္လြန္းသည္ဟု ေလေျပထင္သည္။ သူလုပ္စရာရွိေသာ အလုပ္မ်ားကို မူမပ်က္ လုပ္သြားႏိုင္သည္။ အကယ္လို႔ သူမသာ ေမာင့္ေနရာမွာဆို ေမာင့္လိုေနႏိုင္ပါ့မလား။ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ခ်င္စိတ္လည္း သူမမွာ မရွိေတာ့။ ေလေျပတို႔အတြက္ အဓိပၸာယ္မွ မရွိေတာ့ပဲ ေမာင္ရယ္။ ညေနက်ေတာ့ ေမာင္ဖုံးဆက္ရွာပါသည္။ မဂၤလာခမ္း၀င္ပစၥည္းေတြ သြားၾကည့္ခ်င္ေသးလားတဲ့။ သူမစိတ္မပါလို႔ မၾကည့္ေတာ့ဘူးဟု ေျပာလိုက္သည္။ ေမာင္လည္း သူမစိတ္အေျခအေနကို နားလည္သည္ထင္ပါတယ္။ "ဒါဆိုလည္း ေမာင္ေစာေစာျပန္လာမယ္ေနာ္"ဆိုျပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။
ေမာင္ အိမ္ျပန္လာေတာ့ သူမတို႔ ညစာတူတူစားျဖစ္သည္။ ခါတုိင္း ရယ္ေမာစေနာက္သံေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ထမင္း၀ိုင္းေလး အခုေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႔မွဳေတြသာ ၾကီးစိုးေနသည္။ ထိုတိတ္ဆိတ္မွဳကို ေမာင္ကပဲ စတင္ျဖိဳခြင္းလိုက္သည္။ "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေလေျပ။" သူမ ေခါင္းငံု႔ထမင္းစားေနရာမွ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ေမာင့္ပံုစံက တကယ္ကို လွိဳက္လွဳိက္လွဲလွဲ ေျပာေနသလိုပင္။ "ဘာကိုေက်းဇူးတင္တာလဲ ေမာင္" "ေမာင္ကို ခြင့္လႊတ္ေပးလို႔ေပါ့။ ေမာင္က ေလေျပကို ေျပာဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး သတၱိေမြးခဲ့ရတယ္။ ေလေျပ မုန္းသြားမွာ ေမာင္ေၾကာက္တယ္။ ေမာင္ တကယ့္ကို မိုက္လံုးၾကီးခဲ့မိတာပါကြာ" "ဒီမွာ ေမာင္။ က်မ ေမာင့္ကို ခြင့္လႊတ္တယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ ခုခ်ိန္မွ က်မစိတ္ေတြ တအားရွဳပ္ေနတဲ့အတြက္ အဲ့ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေမာင့္ကို က်မေျပာဖို႔ အင္အားမရွိေသးဘူး။ ေမာင့္ အနားမွာ ဒီေလာက္ အစစအရာရာ လိုေလေသးမရွိေအာင္ က်မတာ၀န္ေၾကခဲ့ရက္နဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳးလုပ္ရက္တဲ့ ေမာင့္ကို က်မဘယ္လိုနားလည္ေပးရမလဲ။ေျပာပါ ေမာင္"သူမ၄ႏွစ္လံုးလံုး ႏွဳတ္က်ိဳးေအာင္ ေခၚခဲ့ေသာ "ေမာင္"ဆိုေသာ အသံုးအႏွဳန္းကို ေမာင့္ကို စိတ္ဆိုးသည့္တိုင္ေအာင္ ဆက္ေခၚမိေနဆဲပင္။ "မဟုတ္ဘူး ေလေျပ ... ဒီကိစၥေတြက ေမာင္ေလေျပနဲ႔ မေတြ႔ခင္တုန္းက ကိစၥေတြပါ။ ေလေျပနဲ႔ ေတြ႔ျပီးေနာက္ပိုင္း ကိုယ္တစ္ခါမွ သစၥာမေဖာက္ခဲ့တာ အမွန္ပါကြာ။"ေလေျပ ထမင္းဆက္စားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့။ ထမင္း၀ိုင္းမွ ထထြက္လာသည္။
ဒီရက္ပိုင္း သူမ ေမာင္ႏွင့္ ခပ္စိမ္းစိမ္းေနျဖစ္သည္။ ေမာင္ အလုပ္က ျပန္လာရင္လည္း စကားသိပ္မေျပာျဖစ္။ သို႔ႏွင့္ ေဆးစစ္ျပီး တတိယေျမာက္ေန႔မွာ သူမကို ဆရာ၀န္မက ဖုန္းဆက္သည္။ ေဆးစစ္ထားသည့္ အေျဖလႊာ ရျပီဟု အေၾကာင္းၾကားျခင္း ျဖစ္သည္။ အေျဖကို ဖုန္းထဲက ေမးေတာ့ ဆရာ၀န္မက လူကိုယ္တိုင္လာယူဖို႔ ေျပာသည္။ ေလေျပ စိတ္ထဲထင့္ေနသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ အေျဖက NEGATIVE တဲ့။ ေလေျပ ၀မ္းသာသြားသည္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ၀န္မက ဆက္ေျပာသည္။ "ေလေျပ ေနာက္ ၆လေနရင္ေတာ့ ထပ္ေဆးစစ္ဖို႔လိုမယ္။ အခုက ေလေျပတို႔ လက္ထပ္ထားတာ တစ္ပတ္ပဲ ရွိေသးတယ္ဆိုေတာ့ အကယ္လို႔ ေရာဂါပိုးကူးခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အဲ့ေလာက္တစ္ပတ္အခ်ိန္အတြင္းမွာ မသိႏိုင္ဘူး။" "ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမ။ ေလေျပ ေနာက္၆လေလာက္ေနရင္ ျပန္လာခဲ့ပါအံုးမယ္။"ေလေျပစိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ ေပါ့သြားသလိုပင္။ သို႕ေသာ္လည္း ေနာက္၆လဆိုေသာ အခ်ိန္မွာ ဘာမဆိုျဖစ္လာႏိုင္ေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။
ေလေျပအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္က အေစာၾကီးအိမ္ျပန္ေရာက္ေနသည္။ "ေလေျပ ဘယ္သြားေနတာလဲကြာ။ ေမာင္ ဒီေန႔ ေနလို႔မေကာင္းတာနဲ႔ အိမ္ေစာေစာျပန္လာခဲ့တယ္။ ေလေျပဖုန္းဆက္တာလည္း ဘယ္လိုမွ ေခၚလို႔မရဘူး။" "အင္း ေလေျပ ေမခ်ိဳတို႔အိမ္ခဏသြားေနတာ။ ဖုန္းက ဘက္ထရီကုန္ေနတယ္။ " သူမ စကားကို ေမးတစ္ခြန္း ေျဖတစ္ခြန္းသာ ေမာင့္ကို ဆက္ဆံခဲ့သည္။ ေမာင္ေနမေကာင္းဘူးဆိုမွ ေမာင့္ကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္မိသည္။ သူမ ပစ္ထားေသာ ၃၊၄ရက္ အတြင္းမွာေတာင္ မ်က္ႏွာေခ်ာင္က်သြားလိုက္တာ။ ေမာင့္ကို သနားသလို ျဖစ္သြားသည္။ အို..ဘာလို႔ သနားရမွာလည္း။ သူ႔အျပစ္နဲ႔ သူပဲ။ သစၥာမဲ့တဲ့ ဒဏ္ခံရတာ။ သူမအဲ့လိုမ်ိဳး စိတ္ကိုတင္းထားေပမဲ့ တကယ္တမ္းေတာ့ မေနႏိုင္ပါ။ ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ္ဆိုးေနေသာ ေမာင္။ ခါတုိုင္းထမင္းကို လိုက္ပြဲယူမွ ၀သည့္ေမာင္။ အခုေတာ့ ထမင္း တ၀က္ကိုပင္ တပင္တပန္းစားေနရသလိုပင္။ ေမာင္ ဘာအျပစ္ေတြ လုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့ သိပ္ခ်စ္လို႔ လက္ထပ္ခဲ့ေသာေမာင့္ကိုေတာ့ ၾကာၾကာပစ္မထားႏိုင္။ ေရေႏြးေႏြးေလးႏွင့္ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးယူကာ သြားေပးလိုက္သည္။ ေနမေကာင္းသည့္ၾကားမွ ေမာင့္အျပံဳးေလးကို သူမျမင္လိုက္ရသည္။
ေမာင္ ဒီရက္ပိုင္း အေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာလည္း လံုး၀အားမရွိသလိုပင္။ ေလေျပ ေန႔တိုင္း ၾကက္ေပါင္းေတြ ေပါင္းတိုက္ေသာ္လည္း ေမာင့္ကို ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္။ ေလေျပမေနႏိုင္ေတာ့။ ေမာင့္ကို ေမးလိုက္သည္။ "ေမာင္.. ဆရာ၀န္ေကာ ျပရဲ့လား ဟင္။"ေမာင္က သူမကို ျပံဳးျပီးၾကည့္သည္။"ေသမိန္႔က်ျပီးသား လူတစ္ေယာက္က ဆရာ၀န္ဆီ သြားေတာ့ေကာ ဘာမ်ားထူးျခားမွာလဲ ေလေျပရယ္"ေမာင္ရယ္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေသဒဏ္က်တရားခံတစ္ေယာက္လိုေတာင္ သတ္မွတ္ထားပါလား။ အမွန္ေတာ့ ဒါဟာကုမရတဲ့ ေရာဂါတစ္ခု မဟုတ္ပါဘူး။ ခုေခတ္မွာ ေဆး၀ါးေတြ ဒီေလာက္ ေခတ္မီေနတာပဲ ။ သူမ ေမာင့္ကို ရေအာင္ ကုမည္။ ျပဳစုမည္။ ေမာင္ လူေကာင္းႏွင့္မျခား သက္တမ္းေစ့ ေနႏိုင္ေစရမည္ဟု စိတ္ပုိင္းျဖတ္လိုက္သည္။ သူမ ေမာင့္ကို ဟုိရက္ပိုင္းေတြတုန္းက လစ္လ်ဴရွဴခဲ့မိတာေတာင္ ေနာင္တရသြားသည္။ သူမေမာင့္ကို ေႏြးေထြးတဲ့ အားေပးမွဳေတြ ေပးသင့္တဲ့အစား ေအးစက္တဲ့ လစ္လ်ဴရွဳမွဳေတြသာ ေပးခဲ့ေသာ္လည္း ေမာင္တစ္ခ်က္ေလးမွ ေစာဒက မတက္ခဲ့။ သူမေမာင့္ကို ဒီအတိုင္း ျဖစ္ထားလို႔ေတာ့ မျဖစ္။ မနက္ျဖန္ ယံုၾကည္ရတဲ့ အသိဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဆီ ေခၚသြားရမည္။ ေမာင့္အသက္ ၂၆ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ သူမတို႔မွာ လွပတဲ့ အနာဂတ္ေတြ ရွိေသးသည္။ ေမာင့္ကို သူမဘ၀ထဲက ထြက္ခြာခြင့္ မျပဳႏိုင္ေသးဘူး။
ေနာက္တစ္ေန႔ ေမာင့္ကို ေဆးခန္းသြားဖို႔ေခၚေတာ့ ေမာင္က အတင္းျငင္းသည္။ ေနာက္ဆံုး သူမ ေတာင္းပန္တစ္လွည့္ စိတ္ေကာက္တစ္လွည့္ မနည္းေခၚမွ မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္ႏွင့္ လိုက္လာသည္။ စမ္းသပ္မွဳေတြအျပီး ဆရာ၀န္က ေသခ်ာရွင္းျပသည္။ ေဆာင္သင့္ ေရွာင္သင့္သည့္ အခ်က္ေတြကို။ ေမာင္က ေရာဂါျဖစ္တာကို သိတာ ေနာက္က်တဲ့ အတြက္ေရာ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ေဆး၀ါးကုသမွဳ မခံခဲ့တဲ့အတြက္ အေျခအေနက သိပ္ေတာ့ အားရစရာမရွိေၾကာင္း။ဒါေပမဲ့ အခုအခါ ေဆး၀ါးေတြက တုိးတက္လာျပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္မယ္ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္မယ္ဆိုရင္ ေမာင့္ဟာ လူပံုမွန္တစ္ေယာက္လို ေနႏိုင္သြားေၾကာင္း အခုလာျပတာ အခ်ိန္မွီေလး ျဖစ္ေၾကာင္း ဂရုစိုက္ဖို႔လိုေၾကာင္း ေပါ့ေပါ့မေနသင့္ေၾကာင္းေျပာသည္။သူမ ေမာင့္ကို တစ္ခ်က္ျပံဳးၾကည့္ျပီး ေမာင့္လက္ေလးကို တင္းတင္းဆုပ္လိုက္သည္။"ေမာင္ ဒီမွာ ဆရာက ေျပာေနတယ္။ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္ရင္ သက္သာသြားမယ္တဲ့။ၾကားတယ္ေနာ္။"ထုိ႔ေနာက္ သူမ ဆရာ၀န္ေပးတဲ့ ေဆးမ်ားယူျပီး ျပန္လာခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေမာင္က စကားေတာ့ သိပ္မေျပာ။ သူမက စျပီး "ေမာင္ ေလေျပကို ခ်စ္ရင္ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္ရမယ္ေနာ္။ ေလေျပကိုယ္တုိင္ အခ်ိန္မွန္တိုက္မယ္။ မေသာက္လို႔ကေတာ့ မိေလေျပ အေၾကာင္းသိတယ္ေနာ္..ဟင္းဟင္း""ဟုတ္ပါျပီဗ်ာ။ ေဒၚေလေျပစကားနားေထာင္ပါ့မယ္ဗ်ာတဲ့" ကဲဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေမာင္လည္း။ ဒါေပမဲ့ သူမခ်စ္ေသာေမာင္သည္ သူမအနားက ထြက္ခြာခြင့္ မေပးႏိုင္ေသးပါ။ သူမ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေမာင့္ကို လူေကာင္းပကတိလို ေနႏိုင္ေအာင္ ၾကိဴးစားမည္။ သူမ သက္ျပင္းတိုးတိုးေလးေတာ ့တစ္ခ်က္ ခိုးခ်မိသည္။

ဆက္ပါဦးမည္။ (ဇာတ္လမ္းက မလိုအပ္ပဲဆြဲသလို ျဖစ္သြားလားမသိဘူး။ ေရးျပီး သိပ္ေတာ့ စိတ္တိုင္းမက်ေသးဘူး။ေနာက္မွ ျပန္ျပင္ေတာ့မယ္။ ခုလက္ေညာင္းသြားပီ။ :D စိတ္ရွည္ရွည္ထားျပီး ဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါရွင္။)

မက္ခြင့္မရွိလိုက္တဲ့ အိပ္မက္တစ္စံု

"ေမာင္...လာေလ။ ဘာေငးေနတာလဲ။ ဟိုမွာ ဓာတ္ပံုရုိက္ဖို႔ ေခၚေနျပီ။"
ေလေျပတုိ႔ ဒီေန႔ မဂၤလာပြဲအၾကိဳဓာတ္ပံုလာရုိက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေမာင္တစ္ေယာက္ ဒီေန႔ဘာေတြျဖစ္ေနလည္းမသိ။ ေငးတိေငးတိုင္နဲ႔။ လူနဲ႔စိတ္နဲ႔ မကပ္သလိုပင္။ ဓာတ္ပံုရုိက္တာလည္း မျပံဳးပဲ တည္တည္ၾကီးျဖစ္ေနလို႔ ဓာတ္ပံုဆရာလည္း ျပံဳးခိုင္းရတာ ေမာေနျပီ။ အျမဲတမ္း ျပံဳးျပံဴးရႊင္ရႊင္ တက္တက္ၾကြၾကြေနတတ္တဲ့ ေမာင္..တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနျပီဆိုတာ ေလေျပရိပ္မိေနျပီ။ ေမာင္ ဒီရက္ပိုင္း မဂၤလာေဆာင္အတြက္ေရာ companyကအလုပ္ေတြပါ လံုးပန္းေနရေတာ့ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ပဲ ျဖစ္မွာပါ။

ဓာတ္ပံုရုိက္တာလည္း ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးရသား။ မနက္၉နာရီထဲက စလိုက္တာ အခုညေန၃နာရီမွပဲ ျပီးေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလေျပတစ္ေယာက္ မေမာႏိုင္ေသး။ မဂၤလာခန္း၀င္ ပစၥည္းေတြ ေမာင္နဲ႔ လိုက္၀ယ္ရအံုးမယ္။ ေလေျပတို႔ ဧည့္ခံပြဲက ေနာက္လ၂၀ရက္ေန႔။ အခ်ိန္က တစ္လခြဲေလာက္ပဲ လိုေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေလာတၾကီးနဲ႔ လိုက္လုပ္ေနရတာ။ဒါေပမဲ့ အဲ့လိုပင္ပန္းေနရတာကိုပဲ ေလေျပက ေပ်ာ္ေနတာေလ။

ေလေျပဓာတ္ပံုရုိက္ျပီးေတာ့ အ၀တ္အစားျပန္လဲ၊မိတ္ကပ္ေတြ ျပန္ဖ်က္လုပ္ေနတုန္း ေမာင္က သူကားေပၚကပဲ ေစာင့္ေနမယ္တဲ့။ ေလေျပလည္း ခပ္သြက္သြက္ေလးလုပ္ျပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေလေျပ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက စတီယာရင္ေပၚ ေခါင္းေမွာက္ျပီး အိပ္ေနေလရဲ့။ သူမလည္း အသာေလးလွဳပ္ႏွဳိးလိုက္တယ္။ ေမာင္ထလာေတာ့ ေမာင့္မ်က္လံုးေတြကို အမွတ္မထင္ၾကည့္မိသြားသည္။ အို.. ေမာင့္မ်က္လံုးေတြ နီျပီး မို႔အစ္ေနပါလား။ ေမာင္ငိုထားတာလား။ မျဖစ္ႏိုင္။ ေမာင္ငိုတာ ေလေျပတစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး။ "ေမာင့္မ်က္လံုးေတြ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟင္။ အိပ္ေရးမ၀လို႔လား" ကြ်န္မေမးလိုက္သည္။ ေမာင္ျပန္မေျဖပါ။ "ေလေျပ..ေမာင္တို႔ ေနာက္ေန႔မွ ပစၥည္းေတြ သြား၀ယ္ရေအာင္။ ေမာင္ ေလေျပကို အေရးၾကီးကိစၥ ေျပာစရာရွိတယ္။ ေမာင္တို႔ ေအးေအးေဆးေဆး တစ္ေနရာသြားရေအာင္။" ကြ်န္မေမာင့္ကို ၾကည့္ျပီး ရင္ေတြပူလာသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္။ ေခါင္းအသာျငိမ့္လို႔ လိုက္လာခဲ့သည္။

ကန္ေတာ္ၾကီးရဲ့ ခံုတန္းေလးတစ္ခု။ အခ်ိန္က ညေန၄နာရီ။ ေရာက္တာ ၁၀မိနစ္ ရွိျပီ။ အေရးၾကီးကိစၥ ေျပာစရာရွိသည္ ဆိုေသာေမာင္ ခုခ်ိန္ထိ စကားတစ္ခြန္းမွ မဟေသး။ ေလေျပစိတ္မရွည္ေတာ့။ "ေမာင္.. ေျပာစရာ ရွိတာျမန္ျမန္ေျပာေလ။ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲကြာ။" ေမာင္သူမကို စိုက္ၾကည့္သည္။
"ေလေျပ.. ေမာင္ ေလေျပကို သိပ္ခ်စ္တာ ေလေျပသိပါတယ္ေနာ္"
"ေအာ္..ေမာင္ကလည္း ဘာမ်ားလည္းလို႔။ သိတယ္ေလ။ ေမာင္က ေလေျပကို သိပ္ခ်စ္သိပ္အလိုလိုက္၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ေမာင့္ကို တစ္ဘ၀လံုးအတြက္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပဲဟာကို။"
"ေမာင္သာ အျပစ္တစ္ခုခုလုပ္မိရင္ ေလေျပတစ္သက္လံုး မုန္းသြားမွာလားဟင္။"
"ေမာင္ကလည္း ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။ ေမာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေလေျပစိတ္ဆင္းရဲေအာင္ မလုပ္ဘူးဆိုတာ ေလေျပယံုတယ္။"
"ေမာင္ေလ...ေမာင္ ..ေလေျပကို ၀န္ခံစရာတစ္ခုရွိတယ္။ ေမာင္ကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔ ေလေျပရယ္။ ေမာင္ တအားမွားခဲ့တယ္ကြာ.. ေတာက္"
"ဘာကိစၥလဲေမာင္.. ျမန္ျမန္ေျပာပါေမာင္ရယ္။ ေလေျပ ရင္ေတြပူလို႔ပါ။"
ေမာင္ သက္ျပင္းရွည္ တစ္ခ်က္ ခ်တယ္။ ျပီးေတာ့ သူမကို မၾကည့္ပဲ ကန္ေရျပင္ကို ၾကည့္ရင္း စကားဆက္ေျပာတယ္။
"ေမာင္ ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေဆးစစ္တာ အေဖာ္လိုက္သြားေပးတယ္ ေလေျပ။ သူက HIV သြားစစ္တာ။ သူ႔တစ္ေယာက္တည္း မသြားခ်င္ဘူးဆိုတာနဲ႔ လုိက္သြားေပးတာ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ သူက မင္းပါတစ္ခါတည္း စစ္ထားပါလား။စစ္ထားေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့ကြာ ဆိုတာနဲ႔ ေမာင္ပါတစ္ခါတည္း စစ္ခဲ့တယ္။ အေျဖက လြန္ခဲ့တဲ့၂ရက္က ရတယ္။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းက NEGATIVE တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ....ဒါေပမဲ့..."
ေမာင့္ စကားသံေတြ တုန္ေနသည္။ ကြ်န္မလည္း ဆက္နားမေထာင္ရဲေတာ့။ ေမာင္ရယ္ ရက္စက္လိုက္တာ။ ကြ်န္မအေပၚလည္း သစၥာမဲ့မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ့မိဘူး။ ဟာ... ရုတ္တရက္ သူမထူပူသြားသည္။ သူမနဲ႔ေမာင္ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ခန္႔က တရားရုံးတြင္ လက္မွတ္ထိုးျပီး အၾကင္လင္မယားဘ၀ေရာက္ခဲ့သည္။ ဧည့္ခံပြဲကေတာ့ ဟိုဖက္ေဆြမ်ိဳး ဒီဖက္ေဆြမ်ိဳးေစာင့္ရင္းနဲ႔ ေနာက္လမွ က်င္းပဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါဆို ေမာင့္မွာ HIV POSITIVE ဆိုေတာ့ သူမေရာ???

ဆက္ပါဦးမည္။ ။

အင္း တစ္ခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ

ညတုန္းက ကြ်န္မ ၂နာရီေလာက္မွာ အိပ္ရာ၀င္တယ္။ အိပ္ေတာ့ ဘာလို႔မွန္း မသိ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ဟိုအေၾကာင္းေတြး ဒီအေၾကာင္းေတြးနဲ႔ ၃နာရီေလာက္ထိ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ၃နာရီေက်ာ္ေလာက္ တစ္ခ်က္ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ မၾကာပါဘူး "ခြ်မ္း"ဆိုျပီး ေသာ့တြဲလို ပစၥည္းမ်ိဳး ျပဳတ္က်သံၾကားျပီး လန္႔ႏိုးလာတယ္။ အိမ္မက္မ်ားလားလို႔ ျပန္စဥ္းစားတယ္။ ဟင့္အင္း အိပ္မက္မဟုတ္ဘူး ေသခ်ာတယ္ ။နားနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ၾကားလိုက္တာ။ က်ယ္လည္းက်ယ္တယ္။ ဒါနဲ႔ က်မ အိပ္ရာက အသာထလို႔ မီးျပန္ဖြင့္ ဘာပစၥည္း ျပဳတ္က်တာလဲလို႔ လိုက္ရွာတယ္။ ေသာ့နဲ႔တူတာ ဘာမွ မေတြ႕သလို ဘာပစၥည္းမွလည္း ေအာက္မက်ေနပါဘူး။ အသံက အခန္းအျပင္က အသံမဟုတ္သလို ေဘးခန္းက လူေတြလည္း အိပ္ေမာက်လို႔ ေဟာက္သံေတြေတာင္ ၾကားေနရတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း မီးျပန္ပိတ္ျပီး အိပ္ရာျပန္၀င္တယ္။ မ်က္လံုးပိတ္ထားျပီး ၅မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာ အသံထပ္ၾကားတယ္။ ဒီတစ္ခါ ပစၥည္းျပဳတ္က်သံမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စကားေျပာသံ။ ေ၀းေ၀းကလာတဲ့ အသံေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်မ ေခါင္းရင္းနား တစ္ကိုက္အကြာေလာက္က ေျပာတဲ့အသံလိုမ်ိဳး။ ဘာစကားေျပာလဲဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာမၾကားရဘူး။ ဗလံုးဗေထြးနဲ႔။ က်မလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ ဖုန္းနဲ႔ သီခ်င္းက်ယ္က်ယ္ ဖြင့္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ မ်က္စိကိုမွိတ္ ရသမွ် ဘုရားစာရြတ္ျပီး အိပ္လိုက္တယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔။ မဟုတ္ရင္ ေလွ်ာက္စဥ္းစားျပီး လန္႔ေနအံုးမွာ။ ဒီရက္ပိုင္း သရဲကားေတြ လူသတ္ကားေတြ ၾကည့္မိလို႔ပဲ စိတ္ေတြ ေျခာက္ခ်ားေနတာလား မသိ။ အခု ဒီပို႔စ္ေရးေနရင္းေတာင္ channel U က လာေနတဲ့ ထိုင္းသရဲကား ၾကည့္ေနတယ္။ အဟိ :P

ကြ်န္မရဲ့ စိတ္ထြက္ေပါက္မ်ား

ကြ်န္မအိမ္နားမွာ ေတာင္ကုန္းေလးတစ္ခုရွိတယ္။ အဲ့ေနရာေလးက ေတာ္ေတာ္ျမင့္ေတာ့ ေလလည္းတိုက္တယ္။ ထိုင္လို႔လည္းေကာင္းတယ္။ ကြ်န္မစိတ္ညစ္တဲ့အခ်ိန္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ အဲ့ေနရာေလးမွာ သြားထိုင္ျဖစ္တယ္။ ခါတိုင္းထိုင္တာေတာ့ ညဖက္ေတြမ်ားတယ္။ ညေနဖက္ဆို လမ္းေလွ်ာက္တဲ့လူေတြ၊ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တဲ့လူေတြ ရွိတတ္ေတာ့ သိပ္ထိုင္လို႔မေကာင္းဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ဆို ပိုေတာင္မိုက္ေသး။ အဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္ အဲ့ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ တေယာလာလာထိုးတတ္လို႔။ တေယာထိုးတာေလး နားေထာင္ရင္း ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ထိုင္ရတဲ့အရသာဟာ တကယ္ကို ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာင္ကုန္းေလးက ကြ်န္မအတြက္ စိတ္အပန္းေျဖတဲ့ေနရာလို႔ ေျပာလို႔ရသလို အမွတ္တရအခ်ိဳ ႔ကိုလည္း သိမ္းေပးထားတဲ့ ေနရာေလးဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ ဒီေန႔ ညေန အျပင္က ျပန္လာေတာ့ ညေနဖက္၊ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ လူရွင္းေနတာနဲ႔ တစ္ေယာက္ထဲ သြားထိုင္ ျဖစ္တယ္။ ထိုင္ရင္းနဲ႔ စိတ္ကူးေပါက္လို႔ ဖုန္းထုတ္ျပီး ဓာတ္ပံုေတြ ေလွ်ာက္ရုိက္ျဖစ္တယ္။ ဖုန္းကင္မရာက 2 Mega pixel ပဲရွိေတာ့ ကြာလတီေတာ့ ေကာင္းဘူးေပါ့ကြယ္။ နည္းနည္းေတာ့ သည္းခံၾကပါ။ အားနာပါးနာနဲ႔ အလဲ့ ရုိက္ထားတာ မဆိုးဘူးပဲလို႔ ေျပာေပးရင္ ေနၾကာစိ တစ္စိ အလကားေကြ်းမယ္။ အဟုတ္။ :P ေတာင္ကုန္းေလးမွာ အတက္အဆင္း ေလွကား၂ခုရွိတယ္။ ကြ်န္မက မ်ားေသာအားျဖင့္ အျပင္ကျပန္လာရင္ ၀င္ထုိင္တာမ်ားလို႔ လမ္းမနဲ႔ နီးတဲ့ေလွကားက တက္ျဖစ္တယ္။ထိုင္တတ္တဲ့ ထိုင္ခံုေလးနဲ႔ စိတ္ေပါက္ရင္ တက္စီးတတ္ေသာ ေမာ္ေတာ္စပရိန္(မၾကီးမငယ္ႏွင့္ ေသာင္းက်န္းသည္ဟု အတင္းမတုပ္ပါရန္။ ၾကားရွိက ထိေရာက္စြာ အေရးယူမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း :P)
ဒါက ေတာင္ကုန္းေပၚမွ လွမ္းၾကည့္ရင္ ျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္း။ ။
အဆင္းေလွကား။ (အဆင္းေလွကားဆိုေတာ့ တက္လို႔ေကာမရဘူးလားဟု ေမးေကာင္းေမးပါလိမ့္မည္.. ရပါသည္။ တက္လို႔ေကာ ဆင္းလို႔ေကာ။ ကြ်န္မကေတာ့ ထိုေလွကားကို တတ္ရသည္မွာ ေျခေထာက္ပိုေညာင္းသည္ ထင္ေသာေၾကာင့္ အဆင္းေလွကားအျဖစ္သာ သတ္မွတ္ပါသည္။)ထိုေလွကားက ဆင္းလွ်င္ ဤကစားကြင္းငယ္ ရွိပါသည္။ ထို ကစားကြင္းတြင္လည္း မၾကာခဏသြားထိုင္ပါသည္။
ထိုေတာင္ကုန္းအနီးတြင္ ကစားကြင္း ၂ခုရွိပါသည္။ တစ္ခုက အတက္ေလွကားနားမွာျဖစ္၍ ေနာက္တစ္ခုက အဆင္းေလွကားနားမွာပါ။ အခုပံုမွာ အဆင္းေလွကားနားမွ ကစားကြင္းျဖစ္သည္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ ထိုင္ျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ ၀င္မကစားပါ။)ဒါက ကြ်န္မ၀င္ထိုင္တတ္ေသာ ကစားကြင္း၏ အတြင္းပိုင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဤသည္မွာ အတက္ေလွကားနားမွ ကစားကြင္းျဖစ္၏။ ၀င္ထိုင္ရန္ စိတ္ကူးရွိေသာ္လည္း အျမဲလိုလို လူရွိတတ္၍ မထိုင္ျဖစ္ခဲ့။
ဒါကေတာ့ စင္ကာပူမွာ ကြ်န္မအၾကိဳက္ဆံုးေနရာ။ Henderson Wave။ ဘာလို႔မွန္းမသိ ထိုေနရာကို တအားၾကိဳက္သည္။ ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္က ည၇နာရီ။ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြမရွိေသး။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္တြင္ တံတားမွ မီးမ်ားထြန္းျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေတာ္လွပါသည္။ ကြ်န္မရုိက္ထားေသာပံုမွာ ၀ါးေနေသာေၾကာင့္ ဒုတိယပံုကို google မွ ယူတင္ျဖစ္သည္။ ပံုထဲတြင္ ပါ၀င္ေသာသူမ်ားမွာ မည္သူမည္၀ါျဖစ္မွန္း မသိေၾကာင္း။ :D
ဒါကေတာ့ ကြ်န္မ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ကြ်န္မသြားခ်င္တဲ့ေနရာ။ စင္ကာပူထဲမွာပဲ ရွိသည္။ ေတာ္ေတာ္မိုက္တယ္ တံတားက အရွည္ၾကီး။ အဲ့ဒီ တံတားကို ေရာက္ဖို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္သြားရမည္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာပင္ ေတြ႔ဖူး၍ ဘယ္ေနရာမွန္းမသိ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စာေမးပြဲျပီးရင္ သြားရေအာင္ ေနရာရွာထားဆို၍ အားၾကိဳးမာန္တက္ တစ္ညလံုး ဂူဂယ္လ္တြင္ ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုသူငယ္ခ်င္းက ပံုေျပာသြားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ မသြားျဖစ္။ အဟမ္း... ဘယ္မွာလဲ သိခ်င္လား။ သိခ်င္ရင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္လာေမး။ KFC 2 piece chicken ေလာက္ဆို ေျပာျပမယ္။ အဟတ္။သိတဲ့လူကေတာ့ ရွဴးတိုးတိုးေပါ့ေနာ္။ KFC ရရင္ တစ္ဖဲ့ေကြ်းမယ္ေနာ္ :D

Coming Soon

ကဲ.. ရင္ခုန္ရတာမွ ၾကိဳက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ကိုကိုမမ ေမာင္ေလးညီမေလး ဦးဦးေဒၚေဒၚ ဘဘအန္တီ အန္ကယ္ၾကီးေဒၚ ဖိုးဖိုးဖြားဖြား( အမ္မေလး..ေမာပါ့ေတာ္) တို႔အတြက္ ထိုင္းသရဲကားအသစ္စက္စက္ေလး Coming Soon ကို ဒီမွာ ၾကည့္ႏိုင္ျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးအပ္ပါတယ္ရွင္။

ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္း။ ။ This movie will scare you from the second you step inside the movie theatre..

It will get you wondering if Something or Someone might be waiting for you to let your guard down. The horror movie that you just saw is about to happen to you in real life! Coming Soon....

ကဲ ေစာင္ကိုေခါင္းျမီးျခံဳ ေနကာမ်က္မွန္တပ္ စပီကာကို mute လုပ္ျပီး ဇိမ္ရွိစြာ အိမ္မွာ ၾကည့္ၾကပါစို႔။ ။ :P

ခက္ပါေပ့ အေမာင္လိပ္ေပါက္စ

ကြ်န္မငယ္ငယ္က ၾကားဖူးတဲ့ ပံုျပင္ေလးပါ။ ဟုိတစ္ေန႔က ျမန္မာကားတစ္ကားထဲမွာ ေတြ႔မွ ျပန္သတိရတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ blog ေပၚတင္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတာနဲ႔ ေရးျဖစ္တာ။
ကဲ ကေလးတို႔ ပံုျပင္နားေထာင္ၾကမယ္မလား။ :D
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒီလိုေပါ့။
ဟိုးးးးးးးးေရွးေရွးတုန္းက လိပ္မိသားစုတစ္စု ရွိသတဲ့။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ သူတို႔က ေပ်ာ္ပြဲစားမထြက္ရတာ ၾကာျပီမို႔ ထြက္ၾကရေအာင္ဆိုျပီး တိုင္ပင္ၾကသတဲ့။ အဲ့လိုနဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲစားအတြက္ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းစာရင္းေတြခ်ေရး စုေဆာင္းျပင္ဆင္ၾကတယ္ေပါ့ကြယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ ျပင္ဆင္လိုက္တာ ၇ႏွစ္ေတာင္ ၾကာသြားသတဲ့။ နင့္ဟာၾကီးကလဲ လြန္ပါတယ္ေအလို႔ေတာ့ မထင္နဲ႔ေလ။ လိပ္မိသားစုပါဆိုမွ ေႏွးတံု႔ေႏွးတံု႔နဲ႔ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ၇ႏွစ္ၾကာျပီးေတာ့ အိမ္ကလိုတဲ့ ပစၥည္းေတြယူျပီး ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္လို႔ အဆင္ေျပမဲ့ေနရာကို လိုက္ရွာလိုက္တာ ေနာက္ထပ္ ၆လ ထပ္ၾကာသြားပါသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေနရာေကာင္းေကာင္းရွာေတြ႔ေတာ့ ေပ်ာ္ပြဲစားစဖို႔အတြက္ ေနရာခင္းက်င္းျပင္ဆင္တာ ေနာက္ထပ္ ၂ႏွစ္ ၾကာျပန္ေရာ။ ကဲ ၂ႏွစ္လဲ ၾကာျပီးေရာ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ျပီ။ အဲ့အခ်ိန္က်မွ လိပ္ေမေမၾကီးက အထိတ္တလန္႔ထေအာ္ေရာ။ ဟာ.. ဆား အခ်ိဳမွဳန္႔ နဲ႔ ဟင္းခတ္အေမႊးအၾကိဳင္ေတြ ထည့္တဲ့ဘူး အိမ္မွာက်န္ခဲ့သတဲ့။ အဲ့ဒါေတြ မပါဘဲနဲ႔ ခ်က္တဲ့ဟင္းေတြက ဘယ္လိုမွ စားေကာင္းမွာမဟုတ္တဲ့အတြက္ တစ္ေကာင္ေကာင္ကို ျပန္သြားယူခိုင္းသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွ ဒီခရီးေ၀းကို ျပန္မသြားခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ အဲ့ဒီတာ၀န္ကို တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လႊဲခ်ေနေရာ။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ လိပ္သားအငယ္ဆံုးေလးကို မင္းက လူေကာင္ေသးေတာ့ သြားတာလာတာျမန္တယ္.. မင္းပဲသြားျပန္ယူေခ် ဆိုျပီး ခိုင္းၾကတယ္။ လိပ္သားငယ္ေလးလဲ မသြားခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အားလံုးက သူ႔ကို အတင္းသြားခိုင္းေတာ့ မတတ္သာတဲ့ အဆံုး သေဘာတူလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကတိတစ္ခုေတာင္းတယ္။ ဘာကတိလဲဆိုေတာ့ သူမျပန္လာမွီအထိ အစားအေသာက္ေတြကို မစားပဲ ေစာင့္ရမယ္... သူျပန္လာမွ စ စားရမယ္ဆိုတဲ့ ကတိ။ အားလံုးလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ကတိေပးလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ လိပ္သားေလးထြက္သြားတာ ၂ႏွစ္ေက်ာ္ ၃ႏွစ္ၾကာတဲ့ အထိ ျပန္မလာေသးဘူး။ လိပ္မိသားစုလည္း ဗိုက္ေတြ တဂီြဂီြနဲ႔ ေစာင့္ေနတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ၄ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔မွာ လိပ္မိသားစု၀င္ထဲက တစ္ေကာင္က ဗိုက္ဆာတဲ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ အသားညွပ္ ေပါင္မုန္႔ကို လွမ္းဆြဲလိုက္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာ လိပ္သားေလးက သစ္ပင္ေနာက္ကေန ရုတ္တရက္ထြက္လာတယ္။ "ဟင့္ဟင့္...အေဖတို႔ မေကာင္းဘူး။ ေတြ႔လား..သားေျပာသားပဲ။ သားကို ေစာင့္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔။ ေတာ္ျပီ ေတာ္ျပီ။ ဆားဗူးလဲ သြားျပန္မယူေတာ့ဘူး။" တဲ့။ ေသေရာ... ဒင္းေလးက သူ႔ကို မေစာင့္မွာစိုးရိမ္ျပီး ၄ႏွစ္လံုးလံုး သစ္ပင္ေနာက္က ေခ်ာင္းေနတာကိုး။ ဆားဗူးကေတာ့ ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိ။ ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒီမွာပဲ ဆံုးသြားတယ္။

ဒီပံုျပင္ေလးမွာ ေပးခ်င္တဲ့ အသိတစ္ခု ရွိတယ္။ အဲ့ဒါဘာလဲဆိုေတာ့
"လူတစ္ခ်ိဳ ႔က တျခားလူကို ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ လုပ္ေပးဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္းေနရင္းနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းပစ္တတ္ၾကတယ္။ သူမ်ားေတြ ဘာလုပ္လဲဆိုတာ အေလးထားစဥ္းစားရင္းနဲ႔ပဲ ကိုယ့္အတြက္ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ၾကဘူး"တဲ့။

ဤတြင္ ျပီးေလသတည္း။

တစ္ခါတုန္းက

လြန္ခဲတဲ့ ၁ႏွစ္ခြဲေလာက္တုန္းက ကြ်န္မ part-time အလုပ္တစ္ခု ၀င္လုပ္ျဖစ္တယ္။ကုန္တိုက္တစ္ခုရဲ့ cashier ေပါ့။အရင္တုန္းကလည္း အဲ့ဒီကုန္တိုက္မွာ လုပ္ဖူးပါတယ္။ အဲ့တုန္းက ေယာက်ာ္းေလးအ၀တ္အထည္ေရာင္းတဲ့ departmentမွာ။ အခုတစ္ေခါက္က်ေတာ့ Food departmentမွာ။ ေခ်ာကလက္ေတြ တျခားသေရစာေတြေရာင္းတယ္။ အဲ့ဒီဌာနကို ေရာက္သြားတာ ကြ်န္မကံဆိုးတာပါပဲ။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက အကုန္အသက္ ၅၀ေက်ာ္ အဖြားၾကီးေတြ။ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ကြ်န္မကို သူတို႔က မသိတာ မတတ္တာေတြ သင္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လုပ္တာ နည္းနည္းမွားတာနဲ႔ ေအာ္ခံထိဖို႔သာ ျပင္ထားေပေတာ့။ စိတ္သိပ္မရွည္ၾကဘူး။ျပီးရင္ မဲ့ရြဲ႔ျပီး အခ်င္းခ်င္း အတင္းတုပ္ပါေသးတယ္။ ကြ်န္မနားမလည္တဲ့ တရုတ္စကားနဲ႔တုပ္ၾကတာပါ။ ကြ်န္မက တရုတ္(စာစကား)ဆိုရင္ အနည္းအက်ဥ္းနားလည္ေပမဲ့ ဖုက်န္႔စကား(အိမ္သံုးစကား)ဆို သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျမန္တ်န္႔ ျမန္တ်န္႔နဲ႔ ကြ်န္မကို လွည့္လွည့္ၾကည့္ျပီး ေျပာေနေတာ့ အတင္းတုပ္မွန္းေတာ့ သိတာေပ့ါ။ ပထမေန႔ဆိုေတာ့ နည္းနည္းအဆူအေဟာက္ခံျပီး ျပီးသြားတယ္။ ဘာမွ တာ၀န္ၾကီးၾကီးမားမား မလုပ္ရဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ဒုတိယေန႔ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔အရြယ္ မေလးတရုတ္ cashier တစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ သူက Full-timeလုပ္တာတဲ့။ ပထမေန႔က သူ႔အားလပ္ရက္မို႔လို႔ ကြ်န္မ မေတြ႔တာ။ သူကေတာ့ အဖြားၾကီးေတြအထာသိတယ္ထင္တယ္။ အိုေကမွာစိုေျပလို႔။ သေဘာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ကြ်န္မ counter မွာ queue သိပ္ရွည္ေနျပီဆိုလွ်င္ supervisor က လာလာေအာ္တတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မက လုပ္တာေႏွးေတာ့ ပိုဆိုးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း queue ရွည္ရင္ အဲ့မေလးတရုတ္က လာကူပါတယ္။ သူက လုပ္တာျမန္ေတာ့ ခဏေလးနဲ႔ queueက ျပီးသြားေရာ။ အဲ့ေတာ့ ေနာက္ပိုင္း သိပ္အဆူအေငါက္ မခံရေတာ့ဘူး။ ကဲ အတိုခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ အဲ့တစ္ေယာက္က ခင္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ကူညီတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆိုပါေတာ့။
ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္မေနာက္ဆံုးအလုပ္လုပ္တဲ့ေန႔ ေရာက္လာတယ္။ အဲ့ဒီေန႔က ကြ်န္မက afternoon shift။ ထိုတစ္ေယာက္က morning shift။ ေကာင္တာက တူတူပဲ။ ကြ်န္မအဲ့ဒီေန႔က ဘတ္စ္လြတ္သြားလို႔ အလုပ္ကို ၁၀မိနစ္ေနာက္က်တယ္။ ၁:၁၀ မွ ေရာက္တယ္။ အန္တီ စူပါဗိုက္ဆာၾကီးရဲ့ သံစံုတီး၀ိုင္းလည္း နားေထာင္လိုက္ရတာေပါ့။ :D ကြ်န္မေရာက္ေတာ့ သူနဲ႔ duty ခ်ိန္းတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲ့ေန႔က သူအေရးၾကီးကိစၥရွိလို႔ဆိုျပီး ေစာေစာျပန္သြားတယ္။
ည၇နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ အသက္၅၀ေက်ာ္အရြယ္ သားသားနားနား၀တ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ကြ်န္မေကာင္တာကို ေရာက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ မနက္တုန္းက ဒီေကာင္တာထိုင္တဲ့ တစ္ေယာက္ဘယ္မွာလဲဆိုျပီး ရွဳးရွဴးရွဲရွဲေမးတယ္။ ကြ်န္မလည္း ျပန္သြားျပီလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲ့မွာ အဲ့လူၾကီးက ေဒါသေတြထြက္ျပီး "Call yr manager and supervisor" တဲ့။ ကြ်န္မလည္း ဘာမ်ားကူညီေပးရမလဲဆိုျပီး လွ်ာရွည္ျပီးေမးလိုက္တယ္။ သူက မန္ေနဂ်ာနဲ႔စူပါဗိုက္ဆာကိုသာ ေခၚေပးပါတဲ့။ သူက ေအာ္ဟစ္ျပီး ေျပာေနေတာ့ ေစ်း၀ယ္သူေတြေကာ ေဘးနားဆိုင္က လူေတြေကာ ၀ိုင္းၾကည့္ေနေတာ့ ကြ်န္မလည္း နည္းနည္းေတာင္ ထူပူသြားေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ မန္ေနဂ်ာကို ေခၚေပးလိုက္တယ္။ အဲ့က်မွ ျပႆနာကို သိရတယ္။ သူ credit card က်န္ခဲ့တာကို ဟိုမေလးတရုတ္က တိတ္တိတ္ေလး ယူထားလို႔တဲ့။ ဒါတင္မကေသးဘူး အဲ့ဒီ card နဲ႔ ေငြ ၃၀၀၀ေက်ာ္ သံုးလိုက္လို႔ ဘဏ္က daily limit ေက်ာ္သြားလို႔ ဖုန္းဆက္မွ ကတ္ေပ်ာက္မွန္း သိတာတဲ့။ ေကာင္းေရာ။ ကြ်န္မတို႔ ဌာနက လူေတြအားလံုးအံအားသင့္ကုန္တယ္။ ဒီေလာက္ ေဖာေရြျပီး လူတိုင္းကို ကူညီတတ္တဲ့လူက ဒီလိုလုပ္ပါ့မလားေပါ့။ ေနာက္ပိုဆိုးတာက အဲ့customerက ထိုင္းသံရုံးက ရာထူးခပ္ၾကီးၾကီးထဲကတဲ့။ သူက ရဲကို ခ်က္ခ်င္းဖံုးဆက္ျပီးတိုင္တယ္။ ရဲေတြက ညတြင္းခ်င္းပဲ ဟိုတစ္ေယာက္အိမ္ကို သြားၾကတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ မေတြ႔ခဲ့ဘူး ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီ ျပႆနာျဖစ္တဲ့အခ်ိန္က ေန႔လည္ ၁:၀၄ မွာ ျဖစ္တာ။ ကြ်န္မ ၁၀မိနစ္အလုပ္ေနာက္က်တာပဲ ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမယ္။ မေတာ္ အမွဳတြဲထဲ ပါေနမွျဖင့္ ဘာေတြတုန္းတစ္ေယာက္ ဒန္တန္တန္ျဖစ္သြားမွာ။ အဲ့ေန႔က ကြ်န္မရဲ့ ေနာက္ဆံုးအလုပ္လုပ္တဲ့ေန႔။ ေက်ာင္းျပန္မဖြင့္မွီတစ္ရက္ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ဇာတ္လမ္းေတြေတာ့ ကြ်န္မ မသိေတာ့။ သူတကယ္ပဲ အဲ့ဒီ credit card ကိုယူခဲ့သလား။ ရဲေတြပဲ ဖမ္းမိသြားသလား။
ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မစိတ္မေကာင္းပါ။ ကြ်န္မကို သူေျပာဖူးပါသည္။ Secondary School ျပီးေတာ့ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးေၾကာင့္ သူ ပိုလီေတြ ဘာေတြ ဆက္မတတ္ျဖစ္ပဲ အလုပ္ထြက္လုပ္ရတဲ့အေၾကာင္း။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္ေသးသည့္အေၾကာင္း။ သို႔ေသာ္ အခုလို ျပႆနာသူ႔မွာျဖစ္သြားသည့္အတြက္ သူ႔ေနာက္လာမဲ့ေန႔ရက္ေတြနဲ႔ သူ႔မိသားစုေရွ႔ေရး ရင္ေလးစရာေကာင္းသည္ကား အမွန္ပင္။

လတ္တေလာ ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ ၾကည့္ခ်င္တဲ့ ရုပ္ရွင္မ်ား

ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ ရုပ္ရွင္ကားမ်ား

The Curious Case of Benjamin Button
တကယ့္ကို ၾကည့္သင့္တဲ့ ကားေလးပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ ၾကည့္ျပီးၾကျပီလို႔ထင္ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ပိုစတာမွာ ေရးထားတဲ့အတိုင္း "I was born under unusual circumstances" ဆိုတာေလးကို ဖတ္မိတာနဲ႔ ဘယ္လိုဇာတ္လမ္းမ်ိဴးလဲဆိုတာ ရိပ္မိၾကမွာပါ။ လူသာမန္ေတြလို အသက္ငယ္ရာကမၾကီးပဲ အသက္ႀကီးရာကငယ္သြားရတဲ့ သူ႔ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းပံု၊ သူနဲ႔သူ႔ခ်စ္သူတို႔ရဲ့ ေလးစားေလာက္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြက တကယ္ကို စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ Benjamin (Brad Pitt)ျပန္ငယ္သြားျပီး သူ႔သမီးနဲ႔ ရြယ္တူနီးနီးျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္ သူ႔မိန္းမနဲ႔ သမီးကို ျပန္လာၾကည့္တဲ့ အခန္း၊ ဒီထက္ပိုငယ္သြားျပီး ၆ႏွစ္၇ႏွစ္အရြယ္မွာ သူ႔မိန္းမက သူ႔ကိုသားတစ္ေယာက္လို ပံုေျပာျပျပီးေခ်ာ့သိပ္တဲ့အခန္း၊ ေနာက္ဆံုး သူ႔မိန္းမက အသက္၆၀ေက်ာ္အဖြားၾကီး ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ သူက ၁ႏွစ္သားေလာက္ ျဖစ္ျပီး သူ႔မိန္းမေပါင္ေပၚမွာ အိပ္ေနတဲ့ အခန္းေတြဆို ကြ်န္မမ်က္ရည္ေတာင္ ၀ဲပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ၾကည့္ျပီးရင္ ရင္ထဲတစ္ခုခုက်န္ခဲ့မွ ၾကိဳက္တယ္ဆိုတဲ့ ကိုကို၊မမ၊ေဒၚေဒၚ၊ဦးေလးတို႔ လက္မလႊတ္သင့္ပါဘူး။ ဒီရုပ္ရွင္က မိတ္ကပ္အေကာင္းဆံုးဆုကို ရခဲ့တယ္လို႔လဲ ဆိုပါတယ္။ Slumdog Millionaire ေလာက္ မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာၾကေပမဲ့ ဟိုကားကို ကြ်န္မ မၾကည့္ရေသးတဲ့ အတြက္ ဒီကားက အေတာ္ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာပါရေစ။

Boys Before Flowers
ဒါကေတာ့ လူငယ္ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ၾကည့္ခ်င္တယ္၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ရုိမန္တစ္ျဖစ္တာေလးကို ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္ဆိုတဲ့သူေတြ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္ပါလို႔ ညႊန္းပါရေစ။ ဒီကားက မူရင္း Hana yori Dango ဂ်ပန္ကားကို ကိုရီးယားversion နဲ႔ ျပန္ရုိက္ထားတာပါ။ ဒီကား မတိုင္မီက Meteor Garden ဆိုျပီး ထိုင္၀မ္ Version နဲ႔ ရုိက္ထားတာလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကည့္ဖူးျပီးျဖစ္မွာပါ။ က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးသားေလးနဲ႔ သာမန္Dry Cleaning ဆိုင္ေလးဖြင့္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ ထိုင္၀မ္Version ၾကည့္ျပီးသားဆိုေတာ့ ဇာတ္လမ္းကို ၾကိဳသိေပမဲ့လည္း ၾကည့္လို႔ေကာင္းဆဲပါ။ အေတာ္ကို စြဲတဲ့ဇာတ္လမ္း ျဖစ္ပါတယ္။

ၾကည့္ခ်င္တဲ့ ရုပ္ရွင္ကားမ်ား

My Bloody Valentine
မဂၢဇင္းထဲမွာ ေၾကာ္ျငာေတြ႔ထဲက အေတာ္ၾကည့္ခ်င္တာပါ။လူသတ္ကားတဲ့။ သို႔ေသာ္ျငား ရုပ္ရွင္ရုံေရာက္ေတာ့ အဲ့ကားၾကည့္မလားလို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ဆြယ္ေတာ့ သူတို႔က သတိၱေကာင္းၾကပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ျပီးရင္ မိုးေမွာင္ျပီ။ အိမ္ျပန္ရင္ ေၾကာက္စရာၾကီးတဲ့။ တျခားကားၾကည့္ပါတဲ့။ ေအာ္..အေဖာ္နဲ႔ျပန္တဲ့ သူတို႔က ဒီလိုေျပာမွေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ သင္းခ်ိဳင္းနားက ျပန္ရတဲ့ ကြ်န္မ ေျပာစရာစကားမထြက္လာေတာ့ ။ :D အဲ့ေတာ့ ပိုစတာကို ငမ္းျပီးပဲ တျခားကားၾကည့္ ျပန္လာခဲ့ရသည္။ ေနာက္ ရုပ္ရွင္ download ျပီးတဲ့လူေတြဆီကပဲ ေတာင္းၾကည့္ရေတာ့မဲ့ဘ၀။


Coming soon(Thai Horror)
ပိုစတာ ၾကည့္တာနဲ႔ အသည္းခ်မ္းစရာၾကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ သရဲကားၾကိဳက္တဲ့ ကြ်န္မအၾကိဳက္ပါပဲ။ ဒါရုိက္တာကလည္း နာမည္ၾကီး ထိုင္းသရဲကား(Shutter, Alone,4bia)ေတြကို ရုိက္တဲ့ ဒါရုိက္တာဆိုေတာ့ ေကာင္းမွာအမွန္ပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမးၾကပါတယ္။ နင္ မိန္းကေလးတန္မဲ့ သရဲကားေတြ လူသတ္ကားေတြ အဲ့ေလာက္ၾကည့္ခ်င္ရလားတဲ့။ မေၾကာက္ဘူးလားတဲ့။ အမွန္ေျပာရရင္ေတာ့ ေၾကာက္ပါတယ္.. :D သရဲဆိုလည္း အင္မတန္ေၾကာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၾကည့္လည္းၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ ရုပ္ရွင္ရုံေရာက္ရင္ သရဲေပၚလာျပီဆို မ်က္လံုးမိွတ္ျပီး သရဲကားၾကည့္ပါတယ္။ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ထဲၾကည့္ရင္ေတာ့ speakerကို mute လုပ္ျပီးၾကည့္ပါတယ္။ အဲ့လို သတိၱရွိတဲ့ သတိၲခဲပါ။ :P ဒီ coming soon ဆိုတဲ့ ကားကိုလည္း အေဖာ္ေကာင္းလွ်င္ သြားၾကည့္ျဖစ္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ႏို႔မို႔ရင္ေတာ့ online ေပၚေရာက္မွပဲ အသံပိတ္ၾကည့္ရေတာ့မွာေပါ့ကြယ္။