အမွတ္တရ မိုး

မိုးေတြရြာေတာ့မယ္။ ေလေတြတိုက္ေနျပီ။ မိုးေတြျခိမ္းေနျပီ။ ေကာင္းကင္ၾကီးတစ္ခုလံုးလည္း မည္းေနျပီ။ ခဏေန မိုးေရာေလပါ သည္းသည္းမည္းမည္းခ်ေတာ့မယ္။ ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ႏွစ္ ဇြန္လ
ကြ်န္မ သူငယ္တန္းကို ပထမဆံုးတက္ရမဲ့ေန႔။ အဲ့ေန႔ကလည္း မိုးေတြ သည္းေနတယ္။ ေဖေဖက ကားေမာင္းေနတယ္။ ကိုကိုက ကားေရွ႔ခန္းမွာ ေဖေဖနဲ႔ ထုိင္ေနတယ္။ ကြ်န္မက ေနာက္ခန္းထဲမွာ။ ေဘးနားမွာ လြယ္အိတ္ေလးရယ္ ထမင္းခ်ိဳင့္ဆြဲျခင္းေတာင္းေလးရယ္ ခ်လို႔ေပါ့။ တစ္လမ္းလံုး အေတာမသတ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေဖေဖနဲ႔ကိုကို ကိုေမးလာတယ္။ "ေဖေဖ.. အဲ့ဒီ ေက်ာင္းၾကီးမွာ လူေတြ အမ်ားၾကီးပဲလားဟင္ "ကြ်န္မ မူၾကိဳကို အိမ္နားမွာ တက္ခဲ့ပါတယ္။ မူၾကိဳနဲ႔ ယွဥ္ရင္ အခုတက္ရမဲ့ ေက်ာင္းက အၾကီးၾကီးမို႔လို႔ ကေလးပီပီ ေက်ာင္းၾကီးဟုသာ ေခၚခဲ့တယ္။ "ကိုကို.. ေက်ာင္းၾကီးမွာ ထုိင္ခံုေတြက လူၾကီးထုိင္ခံုေတြေပါ့ေနာ္" မူၾကိဳမွာတုန္းက စားပြဲထိုင္ခံုေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ုထုိင္ရတယ္။ "ကိုကို.. မုန္႔စားဆင္းရင္ မီမီးကို ဘယ္သူထမင္းခြံေကြ်းမွာလဲ" မူၾကိဳတုန္းက လုပ္အားေပးဆရာမေလးေတြက ထမင္းခြံေကြ်းေနၾက။ ကြ်န္မေမးသမွ် ေမးခြန္းေတြကို ေဖေဖက စိတ္ရွည္ရွည္ေျဖေပးပါတယ္။ ကိုကိုကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လံုး၀စိတ္မရွည္။ နားညီးလိုက္တာဟာဆိုျပီး အေနာက္လွည့္ျပီး ေအာ္ပါသည္။ မုိးကလည္းသည္း ကားကလည္းပိတ္မို႔ ၾကာေတာ့ ေဖေဖလည္း စိတ္မရွည္။ ကြ်န္မေမးခြန္းမ်ားကို မေျဖေတာ့။ ။ ဘာလို႔လည္းမသိ မိုးရြာရင္ မဆီမဆိုင္ အဲ့ဒီအေၾကာင္းကို သတိရမိတယ္။ အဲ့ေလာက္ ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာ တကယ္ေကာမွတ္မိလုိ႔လားဟု ေမးရင္ တကယ္ပါလို႔ ေျဖပါရေစ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ႏွစ္၉ႏွစ္ မိုးရာသီ
မိုးေတြသည္းတိုင္း ကြ်န္မတို႔လမ္းထဲမွာ ေရၾကီးတယ္။ လမ္းထိပ္နားမွာဆုိ ေပါင္တစ္၀က္ထိေတာင္ ေရာက္တယ္။ ကြ်န္မအရပ္နဲ႔တုိင္းရင္ ေျပာတာေနာ္။ အဲ့တုန္းက ၁၁ႏွစ္၁၂ႏွစ္ သမီးအရြယ္ေပါ့။ ကြ်န္မတို႔ အိမ္က လမ္းအလယ္မွာဆိုေတာ့ ေရက ေျခသလံုးနားေလာက္ထိပဲ။ ေရၾကီးရင္ ကြ်န္မတအားေပ်ာ္တယ္။ သတင္းစာေတြကို ေခါက္ေခါက္ျပီး သေဘာၤလႊတ္ရလို႔။ တစ္ခါတစ္ေလ လူၾကီးေတြလစ္ရင္ ေရထဲခိုးဆင္းေသးတယ္။ ဒီေလာက္ အမွဳိက္ေတြ ေပါေလာေပၚျပီး ညစ္ပတ္ေနတဲ့ ေရထဲကို ဆင္းတာပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက အေတာ္ကဲပါတယ္။ အေမက ေတြ႔ရင္ေအာ္ပါတယ္။ ၀ဲေပါက္ခ်င္လို႔လားတဲ့ ေရသြားခ်ိဳးစမ္းဆိုျပီး။ ဟီး

လြန္ခဲတဲ့ ၅ႏွစ္ ၉တန္းႏွစ္
ကြ်န္မတို႔ေက်ာင္းက ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆို လာၾကိဳတဲ့မိဘမ်ား အေပါက္၀ေတြ ျပြတ္ခဲေနတတ္ပါသည္။ ကြ်န္မအိမ္ကေတာ့ အျမဲေက်ာင္းၾကိဳေနာက္က်သည္။ သိပ္ေတာ့ မေနာက္က်ပါ။ ၁၁နာရီခြဲ ေက်ာင္းဆင္းသည္တြင္ ၁၂နာရီ၄၅မိနစ္ေလာက္မွ လာၾကိဳတတ္သည္။ ထုိေန႔က ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းက ထီးမပါလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္မႏွင့္ ထီးကပ္ေဆာင္းသည္။ သူက အရပ္ပိုရွည္ေတာ့ ထီးကို သူကိုင္သည္။ အေပါက္၀နားလည္း ေရာက္ေကာ သူ႔အေမကိုေတြ႔ေတာ့ ေျပးသြားပါသည္။ ထီးပါ တစ္ခါတည္းမသြားသည္။ ကြ်န္မလွမ္းေခၚေသာ္လည္း လွည့္မၾကည့္။ လူေကာင္ညွပ္သည့္ ကြ်န္မ လူအုပ္ၾကားထဲတိုးျပီး သူ႔ေနာက္မလိုက္ႏိုင္။ ေက်ာင္းအျပင္ဖက္ေရာက္ေတာ့ မိုးခိုစရာေနရာလိုက္ရွာသည္။ မိုးကတအားသည္းသျဖင့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အမိုးေတြေအာက္ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ ေနရာေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မရ။ ထုိေၾကာင့္ ကြ်န္မၾကြက္စုတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ လြယ္အိတ္ေရာ စာအုပ္ေရာ အကုန္စိုသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနျပီ။ မားသားက ဆူသည္။ ေစတနာတယ္ေကာင္းျပီး ထီးပါေပးလိုက္ရသလားတဲ့။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ႏွစ္
၁၀တန္းျပီးေတာ့ ၂၈လမ္းမွာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းသြားတက္သည္။ အိမ္က အစ္ကိုက သူမအားဟု အေၾကာင္းျပကာ လမ္းေလွ်ာက္သြားခိုင္းသည္။ အိမ္ႏွင့္ ၂၈လမ္းအတန္ငယ္ေ၀းသည္။ နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုးလမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ ကြ်န္မအက်င့္က မုိးရြာထဲ ဒါမွမဟုတ္ မိုးရြာျပီးစ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဗြက္အျမဲစင္သည္။ သူမ်ားေတြစင္တာထက္ ပိုစင္သည္။ က်ဴရွင္ေရာက္လွ်င္ ကြ်န္မ ေဘာင္းဘီရွည္ အေနာက္ဘက္ ေပါင္ရင္းေလာက္ထိ ရႊံ႕ေတြက အျပည့္။ ၾကည့္မေကာင္း ရွဳမေကာင္း။ ေနာက္ပိုင္း အ၀တ္အပိုယူသြားရသည္။ ဗြက္ထူေသာလမ္းတြင္ မိုးရြာခ်ိန္လမ္းေလွ်ာက္ရသည္မွာ ကြ်န္မအမုန္းဆံုးအရာျဖစ္ခဲ့သည္။

၂၀၀၆ ၂၀၀၇ ၂၀၀၈ ၂၀၀၉
ကြ်န္မ ရန္ကုန္က ထြက္ခဲ့သည္။ စင္ကာပူေရာက္လာသည္။ ဒီမွာလည္း မိုးရြာပါသည္။ အခုလည္း သည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာေနပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မမိုးေရထဲထြက္ျပီး တစ္ခါမွ မကစားျဖစ္။ ရန္ကုန္တြင္ မိုးေရထဲ ကစား၍ဖ်ားရင္ ဂရုစိုက္မည့္ အေမရွိသည္။ ေအာ္မည့္ အေမရွိသည္။ ဒီမွာ ကြ်န္မကို ဘယ္သူမွ မေအာ္ပါ။ ဘယ္သူမွ ဖ်ားရင္ ေဆးမတိုက္ပါ။ အေမနဲ႔ေ၀းတဲ့အရပ္မွာ ကြ်န္မအေၾကာက္ဆံုးက ဖ်ားမွာကိုပါ။ ကြ်န္မ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းက ဖ်ားပါသည္။ ကိုယ့္ဟာကို ေဆးေသာက္ရသည္။ ကိုယ့္ဟာကို ေရခဲကပ္သည္။ ဘာမဆို ကိုယ့္ဟာကိုယ္။ အိမ္ကို လြမ္းပါသည္။ အေမ့ကို လြမ္းပါသည္။ အေမမွဳတ္ျပီးတိုက္တဲ့ ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ပူပူေလးကို ေသာက္ခ်င္ပါသည္။
စင္ကာပူမိုးသည္ အထီးက်န္မွဳကို ေပးသည္။ ဒီတေလာ မိုးရြာရင္ ငိုခ်င္သလိုလို လြမ္းသလိုလိုၾကီးျဖစ္လာသည္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ျဖစ္မွန္းေတာ့မသိ။ အီမို ထင္ပါရဲ့။ :)
ကြ်န္မ မိုးေရထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ၾကိဳက္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ စင္ကာပူမွာ တစ္ခါပဲ မိုးေရထဲ ေလွ်ာက္ဖူးသည္။ ေက်ာင္းကအျပန္ သူငယ္ခ်င္းဆီကလည္း ထီးငွားမရတာနဲ႔ လြယ္အိတ္ကို ေရမစိုေအာင္ အုပ္ျပီ မုိးေရထဲျပန္လာဖူးသည္။ ေနာက္တစ္ခါ vivo city မွာ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္သြားတုန္းက မိုးဖြဲဖြဲက်ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္ ေရကန္ထဲမွာ လူတစ္ခ်ိဳ႕ ေရကစားေနသည္။ ကြ်န္မလည္း မိုးဖြဲဖြဲေလးေအာက္မွာ ေရထဲဆင္းေဆာ့ခ်င္သည္။ ေရကန္ကို လွည့္တၾကည့္ၾကည့္ျဖစ္ေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ရိပ္မိသည္ထင္။ ေဆာ့ဖို႔ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း မကစားျဖစ္ပါဘူး။
ကြ်န္မမေကာင္းတဲ့ အက်င့္က အဲ့ဒါပဲ။ လုပ္ခ်င္ရင္ မလုပ္ဘူး။ ဟိုဟာစဥ္းစားဒီဟာစဥ္းစားနဲ႔။ လုပ္သင့္သလာ မလုပ္သင့္ဘူးလားေတြးလြန္းလို႔ ကြ်န္မဘ၀မွာ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ လံုး၀ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ မိုးရြာတာနဲ႔ ၾကံဳရင္ေတာ့ မိုးေရထဲမွာ စိတ္ရွိလက္ရွိကို ေဆာ့မယ္.. လမ္းေလွ်ာက္မယ္။

ကဲ မိုးလည္းသိပ္သြားပီ။ ေရးရတာလည္း နည္းနည္းေညာင္းသြားဘီဆိုေတာ့.... ေတာ္ေသးပီ။