ဒီတေလာ ထပ္တလဲလဲနားေထာင္မိေသာသီခ်င္းမ်ား

ဒီတေလာ ေက်ာင္းစာေတြပိေနတာနဲ႔ ဘေလာ့ေလးကိုလည္း လံုး၀ ပစ္ထားမိေနတယ္။ ေရးလက္စေလးေတြေတာ့အမ်ားၾကီးပဲ။ ျပီးေအာင္ေရးျပီး တင္ဦးမယ္။ အေပၚက သီခ်င္း၂ပုဒ္ကို ဒီရက္ပိုင္း အေတာ္ဓါတ္က်ေနတယ္။ အိမ္မွာေနရင္ အဲ့ဒါပဲဖြင့္ထားတာ မ်ားတယ္။ တစ္ပုဒ္က ႏုိင္း၀မ္းဆိုထားတာ။ ကမာၻငယ္ေလးတဲ့။ ေနာက္တစ္ပုဒ္က IMP က ပူစူးဆိုထားတာ။ မင္းစိတ္တိုင္းက် တဲ့။ စာသားေတြလည္း ထိတယ္။ နားလည္းစြဲလို႔ နားေထာင္မိေနတာျဖစ္မယ္။ :)

ၾသဂုတ္လ ၇ရက္

အသက္ေတာ့ တစ္ႏွစ္ၾကီးသြားျပန္ျပီ။ ေမြးေန႔နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တစ္ခုခုေရးခ်င္တယ္။ မနက္ျဖန္က်မွပဲေရးေတာ့မယ္။

အေလာင္းအစား ၂

ကြ်န္ေတာ္ အေလာင္းကို ေက်ာေပးထိုင္ရင္း ျပတင္းေပါက္ဖက္မ်က္ႏွာမူကာ ဟိုဟိုဒီဒီအေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိသည္။ ေက်ာင္းကိစၥ အိမ္ကိစၥ သူငယ္ခ်င္းကိစၥ အစရွိသျဖင့္ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ျပတင္းေပါက္ဖက္ကို မ်က္ႏွာမူထားတယ္ဆိုေပမဲ့ အေလာင္းရဲ့ ေခါင္းနဲ႔ ေျခေထာက္ဖက္ကို မ်က္လံုးေထာင့္နားကေတာ့ ျမင္ရတယ္။ အေလာင္းက ပိတ္ျဖဴအုပ္ထားတာဆိုေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာ အတန္ငယ္ျမင္ရတယ္။ ရုတ္တရက္ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္စိေထာင့္က အေလာင္းရဲ့ ေျခေထာက္ဖက္က တစ္ခ်က္လွဳပ္သြားတာကို ျမင္လိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ရင္တစ္ခ်က္တုန္သြားတယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္မိတယ္။ အေလာင္းက ခုနက ပံုစံအတိုင္းပဲ ဘာမွ မထူးျခား။ သူစိတ္ထင္တာ ျဖစ္မည္ဟု ထင္၏။ ဒါေပမဲ့ အေလာင္းကို ေက်ာေပးျပီး မထုိင္ခ်င္ေတာ့။ ေက်ာမလံုသလို ခံစားရတယ္။ ဒါနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ သံမံတလင္းေပၚဆင္းထိုင္တယ္။ ျပတင္းေပါက္ရွိတဲ့ နံရံကို ေက်ာမွီျပီးေတာ့ေပါ့။ အဲ့ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အေနအထားက အေလာင္းကို ထုိင္ၾကည့္ေနသလို ျဖစ္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အခ်ိန္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၉နာရီေက်ာ္ေလာက္ရွိသြားျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ေလ ဒီအေလာင္းအစားလုပ္မိတာ နည္းနည္းေတာ့ ေနာင္တရလာတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူတို႔ကို ေလာင္းေၾကးေငြ ေလ်ာ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ျပန္လိုက္ခ်င္တယ္။ အေလာင္းကို ေၾကာက္တာမဟုတ္ေပမဲ့ စိတ္ထဲကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းမို႕လို႔လား မသိဘူး။ နည္းနည္းေျခာက္ျခားလာသလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္လာေခၚခိုင္းရေအာင္ ဖုန္းလည္းမရွိ။ လွမ္းေအာ္လို႔လည္း မရ။ မနက္မိုးလင္းတဲ့ထိ ေစာင့္ဖို႔က လြဲရင္ ကြ်န္ေတာ္မွာ တျခားေရြးခ်ယ္စရာမရွိဘူး။

ကြ်န္ေတာ္လည္း အခန္းေထာင့္ေလးမွာ ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပီး ခဏေမွးေနလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြ နည္းနည္းစင္းလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိပ္ေတာ့မအိပ္ခ်င္ေသးဘူး။ရုတ္တရက္ ဖေယာင္းတိုင္ကို သတိရသြားတယ္။ မအိပ္ခင္ေလး ဖေယာင္းတုိင္ေလးထြန္းလိုက္ဦးမယ္ေပါ့။ ဖေယာင္းတိုင္က တစ္နာရီခံတယ္ဆိုေတာ့ အဲ့အခ်ိန္ေလာက္ဆို ကြ်န္ေတာ္လည္း အိပ္ခ်င္ေလာက္ျပီ။ အိပ္သြားရင္ ဘာမွ သိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ မနက္ႏိုးလာရင္ ဟုိေကာင္ေတြ တံခါးလာဖြင့္တာနဲ႔ အေတာ္ပဲဆိုျပီး ဖေယာင္းတိုင္ညိွလိုက္တယ္။ဒါေပမဲ့ ဖေယာင္းတိုင္က ခ်က္ခ်င္းမီးမေတာက္ဘူး။ ဖေယာင္းေတြက ရွဲကနဲ ျမည္ျပီး မီးျပန္ေသသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မီးျခစ္ဆံျငိမ္းလိုက္ျပီဆိုေတာ့ စိတ္နည္းနည္းတိုသြားတယ္။ ေနာက္တစ္ဆံထက္ညိွရတယ္။ မီးျခစ္ဆံက ၂ဆံပဲက်န္ေတာ့တယ္။ မီးထြန္းလိုက္ေတာ့ တခန္းလံုးကို ေသခ်ာျမင္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာက္စိတ္လည္း နည္းနည္းေပ်ာက္သေလာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဖေယာင္းတိုင္ကို ကြ်န္ေတာ္က ခုတင္ေျခရင္း သံတိုင္ေပၚမွာ ဖေယာင္းအစက္ေလး ခ်ျပီး ထြန္းထားတယ္။ ျပီးေတာ့ ခုတင္ကို မွီုျပီး ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လာတယ္။ မီးျခစ္ဆံတစ္ဆံယူျပီး မီးညိွလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေနာက္ဆံုးမီးျခစ္ဆံပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နည္းနည္းစိတ္ေထြျပီး ေမ့သြားတာ။ ေဆးလိပ္ကို ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႔ညိွလို႔ရတာပဲ။ မီးျခစ္ဆံမွ မလိုတာ။ အလကား တစ္ေခ်ာင္းကုန္သြားတယ္။ ေဆးလိပ္ကုန္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ဖေယာင္းတိုင္လည္း ကုန္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း နည္းနည္းအိပ္ခ်င္လာျပီ။ အခ်ိန္က ၁၀နာရီေက်ာ္။ ဒါနဲ႕ အိပ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

အိပ္ဖို႔က်ေတာ့ သံမံတလင္းမွာအိပ္လို႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပဘူး။ ေလျဖတ္သြားႏိုင္တယ္။ တစ္နည္းပဲရရွိတယ္။ အေလာင္းကို ဟုိဖက္နည္းနည္းထပ္တုိးျပီး သူ႕ေဘးနား၀င္အိပ္မွပဲရမွာ။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္အေလာင္းကို ျဖည္းျဖည္းေလးတြန္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ေဘးနားမွာ အသာေလး၀င္လွဲေနလိုက္တယ္။ သူ႔ေခါင္းကိုလည္း နည္းနည္းဟုိဖက္တိုးျပီး ေခါင္းအုံးပဲ အံုးလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ခါတိုင္းအိပ္ရင္ တေစာင္းအိပ္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုအေနအထားက တေစာင္းေစာင္းမယ္ဆို အေလာင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရင္ဆိုင္ ဒါမွ မဟုတ္ ေက်ာေပးမွပဲရမယ္။ အဲ့လိုမ်ိဴးၾကီးေတာ့ မအိပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ပက္လက္ကေလး လွဲေနလိုက္တယ္။ အိပ္ေနက် ပံုစံမဟုတ္ေတာ့ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကီး ၾကာသြားတာေတာင္ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ဒီၾကားထဲ ပက္လက္ပဲ ေနရေတာ့ ေက်ာနဲ႔ ေခါင္းက ပူလာတယ္။ အခ်ိန္က ၁၂နာရီေလာက္ေတာ့ရွိျပီ။ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ ေပါက္ကရေလွ်ာက္စဥ္းစားမိတယ္။ အေလာင္းက ေယာက်္ားလား မိန္းမလားေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္က မိန္းမသရဲက ပိုေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ဆံပင္ဖားလားၾကီးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့။ ေယာက်ာ္းအေလာင္းဆိုရင္ေတာ့ အိုေကတယ္။ ဒါနဲ႔ အေလာင္းက ေယာက်္ားမိန္းမၾကည့္ရေအာင္ ေနာက္ဆံုး မီးျခစ္ဆံကိုလည္းထုတ္မသံုးခ်င္ဘူး။ အေရးေပၚသံုးဖို႔ မရွိမွာစိုးလို႔။ ဒါနဲ႔ အၾကံတစ္္ခုရသြားတယ္။ အေလာင္းရဲ့ မ်က္ႏွာကို စမ္းၾကည့္မယ္ေပါ့။ ဟုိေကာင္ေတြေျပာတာ အေလာင္းက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ဆိုေတာ့ အကယ္လို႔ ေယာက်ာ္းအေလာင္းသာဆုိရင္ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊး မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတာ့ ရွိမွာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ပိတ္ျဖဴေလးကို အသာလွန္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ တကယ္ပဲ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးေတြရွိေနတယ္။ ဆံပင္ကလည္း ဘုိေကနဲ႔။ ေသခ်ာပါျပီ ေယာက်္ားအေလာင္းဆိုတာ။ စိတ္နည္းနည္းေအးသြားသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာသိပ္ပူလာတာနဲ႔ အေလာင္းဖက္တစ္ခ်က္ေစာင္းျပီး ေက်ာပူသက္သာေအာင္ ေနလိုက္တယ္။ ေခါင္းအံုးက အိက်သြားလို႔ထင္တယ္။ အေလာင္းရဲ့ေခါင္းက ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚက်လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လန္႔ျပီး ထရပ္မိတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အေလာင္းက လွဳပ္သြားသလို ခံစားမိျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံုး က်န္ေနတဲ့ မီးျခစ္တစ္ဆံကိို ညိွျပီး ကြ်န္ေတာ္ရပ္ေနမိတယ္။ မီးဆံေလးက စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းကုန္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ခုတင္ကို ေက်ာမွီျပီးထုိင္လိုက္တယ္။ ရုတ္တရက္ ေမြ႔ယာက အိကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထသြားတယ္။ လံုး၀ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘူး။ အားးးး လက္ေအးၾကီးတစ္ခု သူ႕မ်က္ႏွာကို လာစမ္းမိတဲ့ အခိုက္ သူဘာမွ မသိေတာ့ပဲ ေလာကၾကီးနဲ႔ အဆက္ျပတ္သြားေတာ့တယ္။

****************************************************************************
မနက္ ေဇာ္ေဇာ္တံခါးလာဖြင့္ေတာ့ ေအာင္ေအာင္က ခုတင္ေျခရင္းမွာ ေမ့လ်က္သား။ ေအာင္ေအာင္ကို ေဆးရုံပို႔လုိက္ၾကတယ္။ ၂နာရီေလာက္ ၾကာေတာ့ ေအာင္ေအာင္ ျပန္သတိရလာတယ္။ ေအာင္ေအာင္ကို ေဆးရုံပို႔တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္ႏွလံုးရပ္ျပီး ဆံုးျပီ ဆိုတာ ဆရာ၀န္ေတြ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ရွဳပ္သြားျပီထင္တယ္။ အားလံုးသတိထားမိလား။ ဇာတ္လမ္းအစထဲက အေလာင္းအစားကိစၥမွာ ေအာင္ေအာင့္ကို ေဇာ္ေဇာ္ပဲ အားလံုးရွင္းျပျပီး လိုက္ျပင္ဆင္ေပးတာ။ ေမာင္ေမာင္က ေပ်ာက္ေနတယ္။ အမွန္ေတာ့ အခန္းထဲက အေလာင္းေကာင္က တကယ့္အေလာင္းေကာင္မဟုတ္ဘူး။ ေမာင္ေမာင့္ကို အိပ္ေဆးထိုးျပီး အိပ္ခိုင္းထားတာ။ သူတို႔လို ေဆးေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔ ဒီလို အေလာင္းခုိးထုတ္ဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္မွ မျဖစ္ႏုိင္တာ။ အဲ့ေတာ့ ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ေဇာ္ေဇာ္ မဲႏွဳိက္ျပီး အေလာင္းေကာင္အျဖစ္ တစ္ညအိပ္ေဆးနဲ႔ အိပ္ဖို႔ သေဘာတူထားတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲ့ေန႔ညက အိပ္ေဆးက ေစာေစာျပယ္ျပီး ေမာင္ေမာင္က ႏုိးလာတယ္။ ရုတ္တရက္ႏိုးလာတဲ့ အခ်ိန္ အေမွာင္ထဲမွာဆိုေတာ့ အေလာင္းအစားကိစၥကို ေမ့ျပီး အိပ္ရာက ထထိုင္ျပီး ေဘးဘီ၀ဲယာကို ေလွ်ာက္စမ္းမိတယ္။ အဲ့မွာ ေအာင္ေအာင္ကို စမ္းမိတာပဲ။ ေအာင္ေအာင္ သတိလစ္ျပီး လဲက်သြားတာကို ေမာင္ေမာင္က အေၾကာက္လြန္ျပီး ေသသြားတယ္လို႔ ထင္သြားတယ္။ အနားကပ္ျပီးလည္း မစမ္းသပ္ရဲဘူး။ သူ႕အေနနဲ႔ နဂိုထဲက သရဲကို ေသေအာင္ေၾကာက္ပါတယ္ဆိုမွ အခု ေလာေလာလတ္လတ္အသက္ထြက္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအေလာင္းနဲ႔ အေမွာင္ထဲမွာ ေနရေတာ့ အေၾကာက္လြန္ျပီး ႏွလံုးရပ္သြားတာပဲ။ အေလာင္းေယာင္ေဆာင္ရာကေန တကယ့္အေလာင္းျဖစ္သြားတယ္။

***********************************************************************
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးက တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ၾကားဖူးသူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ အရင္က ေဆးေက်ာင္း ၂ရဲ့ ေက်ာင္းသားသစ္ၾကိဳဆိုပြဲေတြမွာ အဲ့ဇာတ္လမ္းေလးေတြကို ပံုႏိွပ္ျပီး ေ၀ၾကတယ္လို႔လည္း ေျပာၾကပါတယ္။ ကြ်န္မေရးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းက မူရင္းဇာတ္လမ္းနဲ႔ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ လြဲႏိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္မမွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရးထားတာေၾကာင့္ပါ။ အားလံုးဖတ္ျပီးတဲ့အခါမွာ ရင္ထဲတစ္ခုခုက်န္ခဲ့မယ္ ကြန္မန္႔ေလးမ်ားထားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မလက္ေညာင္းရက်ိဴးနပ္ပါျပီ။ ။

ျပီးပါျပီ။ ။

အေလာင္းအစား

ဘာေတြတုန္းတစ္ေယာက္ ဒီရက္ပိုင္း ဘေလာ့ဖက္ကို သိပ္ေျခဦးမလွည့္ျဖစ္ပါဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့ ဓါတ္ပံုရုိက္တဲ့ဖက္ ေျခဦးလွည့္သြားလို႔။ :D
ဒါေလးကေတာ့ ရုိက္ျဖစ္တဲ့ ဓါတ္ပံုေတြထဲက တစ္ပံုပါ။ တျခားပံုေတြကေတာ့ ဓါတ္ပံုဘေလာ့ေလးသက္သက္ လုပ္ျပီးမွ တင္မလားလို႔ စဥ္းစားထားတယ္။

ကဲေရးခ်င္တာက သရဲေၾကာက္မေၾကာက္ အေလာင္းအစားလုပ္ၾကတဲ့ ေဆးေက်ာင္းသား၃ေယာက္အေၾကာင္း။ ဓါတ္ပံုအေၾကာင္း အင္ထရုိလုပ္တာေလး ခဏရပ္ျပီး ဇာတ္လမ္းစပါေတာ့မယ္။ ေက်ာင္းက စီနီယာတစ္ေယာက္ေျပာျပဖူးတာကို မွတ္မိသေလာက္ေလး ျပန္ခ်ေရးထားတာပါ။

*************************************************************************************
တစ္ခါက ေဆးတကၠသိုလ္ ၂မွာ သူငယ္ခ်င္း ၃ေယာက္ရွိသတဲ့။ အဲ့၃ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က သရဲတအားေၾကာက္တယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေၾကာက္တယ္လည္းမဟုတ္ မေၾကာက္ဖူးလဲမဟုတ္တဲ့ neutral ေပါ့။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ကေတာ့ လံုး၀ သရဲကို အယံုအၾကည္မရွိဘူးတဲ့။သူတို႔ နာမည္ကို ေမာင္ေမာင္ ရယ္ ေဇာ္ေဇာ္ရယ္ ေအာင္ေအာင္ရယ္ ထားပါေတာ့။ ေအာင္ေအာင္က တျခားသူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္က သရဲအေၾကာင္းေျပာတဲ့အခါမ်ိဴးတုိင္းမွာ "မင္းတိ္ု႔ကကြာ ဒီေခတ္ၾကီးထဲမွာ ဒါမ်ိဴးေတြ ေၾကာက္ေနရေသးတယ္။ အလကား အဓိပၸာယ္မရွိတာေတြ။ ငါေတာ့ ရွိတာလည္း မယံုဘူး။ လံုး၀လည္း မေၾကာက္ဘူး။" အဲ့လိုမ်ိဴးေျပာေလ့ရွိတယ္။ အဲ့စကားကို ၾကားဖန္မ်ားလာေတာ့ ၾကာေတာ့ ဟုိ၂ေယာက္လည္း အျမင္ကပ္လာတယ္။
တစ္ေန႔က်ေတာ့ သူတို႔ ၃ေယာက္ အဲ့ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အေလာင္းအစားတစ္ခုလုပ္ၾကတယ္။ ဘယ္လုိ အေလာင္းအစားမ်ိဴးလည္းဆိုေတာ့ ေအာင္ေအာင္ကို "မင္း သရဲလံုး၀မေၾကာက္တတ္ဘူးဆိုရင္ အခန္းေလးတစ္ခုထဲမွာ အေလာင္းေကာင္တစ္ခုရယ္ မင္းတစ္ေယာက္တည္းရယ္ တစ္ညလံုးေနႏုိင္လား။ မင္းကို ငါတို႔ အခန္းထဲမွာ ေသာ့ခတ္ထားမယ္။ ငါတို႔ မနက္မုိးလင္းလို႔ တံခါးလာဖြင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ မင္းက မတုန္မလွဳပ္ ေအးေအးေဆးေဆးရွိေနေသးတယ္ဆိုရင္ မင္းႏိုင္တယ္။ မင္းကို ငါတို႔၂ေယာက္ ေလာင္းေၾကးေငြ ၂ေသာင္းေပးမယ္။ (အဲ့ဒီေခတ္တုန္းက ေငြ၂ေသာင္းဆိုတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္တဲ့)"။ ေအာင္ေအာင္ကလည္း "အုိေက စိမ္လိုက္ေလ။ ငါ့ဖက္က ready ပဲ။ မင္းတို႔သာ ငါ့ကို ေပးဖို႔ ပိုက္ဆံ အဆင္သင့္ျပင္ထား" တဲ့။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ အေလာင္းအစားလုပ္ျဖစ္သြားတယ္.။

သူတို႔ အေလာင္းအစားရဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြက အခန္းထဲမွာ ခုတင္တစ္လံုးထားမယ္။ အဲ့ကုတင္ေပၚမွာ အေလာင္းကို ပိတ္ျဖဴအုပ္ျပီး တင္ထားမယ္။ ေဆးေက်ာင္းက အေလာင္းထားတဲ့ အခန္းကိုေစာင့္တဲ့လူကို ေပါင္းျပီးေတာ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္အေလာင္းတစ္ခုကို တစ္ညေလာက္ ခိုးထုတ္လာမယ္။ ျပီးရင္ ည၆နာရီမွာ တံခါးစပိတ္မယ္။ မနက္ ၆နာရီတံခါး လာဖြင့္ေပးမယ္။ မီးကို အျပင္က မိန္းswitch ခ်သြားမယ္။ ဆက္သြယ္ေရးပစၥည္းေတြ မယူရဘူး။ လုိအပ္တဲ့ ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ေတာင္းႏုိင္တယ္။

ေအာင္ေအာင္က ေဆးလိပ္သမားဆိုေတာ့ ေဆးလိပ္တစ္ဗူးေတာင္းတယ္။ ျပီးေတာ့ မီးျခစ္။ ဒါေပမဲ့ ေဇာ္ေဇာ္က ဂတ္စ္မီးျခစ္မေပးဘူး။ မီးျခစ္ဆံ ၅ေခ်ာင္းေပးတယ္။ ျပီးေတာ့ ၁နာရီစာခံတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္တစ္ေခ်ာင္း။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ေရတစ္ဘူး။

အဲ့ဒီ အေလာင္းအစားလုပ္မဲ့ေန႔ ေန႔လည္ ၃နာရီေလာက္ထဲက အဲ့အခန္းကို ေဇာ္ေဇာ္က ေအာင္ေအာင္ကို လိုက္ျပတယ္။ အေလာင္းကို ဘယ္လိုပံုစံထားမယ္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာပစၥည္းထားမယ္ အစရွိသျဖင့္ေပါ့။ ဒီေနရာမွာ အခန္းရဲ့အေနအထားကို ေျပာျပဖို႔လိုလာျပီ။ အခန္းက ၁၀ေပပတ္လည္အခန္း။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္အခန္းေတြမွာလည္း လူမရွိဘူး။ ဒီအခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ျပတင္းေပါက္တစ္ေပါက္ရယ္ တံခါးတစ္ခ်ပ္ရယ္ပဲ ပါတယ္။ ျပတင္းေပါက္က တရုတ္ကပ္မွန္နဲ႔ဆိုေတာ့ နည္းနည္းပဲ ဖြင့္လို႔ရတယ္။ ေလဖြင့္ေလထြက္ရရုံေလးပဲေပါ့။ အခန္းမွာ ပရိေဘာဂဆိုလို႔ ေဆးရုံေတြမွာ ထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ သံကုတင္တစ္လံုးပဲရွိမယ္။ အဲ့ဒီကုတင္က ၇ေပေလာက္ ရွည္တယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ အလ်ားလိုက္ထားမဲ့အစား ေထာင့္ျဖတ္(diagonally) ထားဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲ့လို ထားလိုက္ရင္ ေအာင္ေအာင္အတြက္ ေနစရာက ေထာင့္၂ခု ၾတိဂံပံုစံေလးပဲ က်န္မယ္။ ေထာင့္တစ္ခုက တံခါးဖက္။ ေနာက္တစ္ခုက ျပတင္းေပါက္ဖက္။ အဲ့ေတာ့ အကယ္လို႔ ေအာင္ေအာင္သာ ျပတင္းေပါက္ဖက္သြားခ်င္တယ္ ဆိုရင္ အေလာင္းေကာင္ကို ေက်ာ္ခြသြားရမယ္။

ကဲခုနဇာတ္လမ္းေလး ျပန္ဆက္မယ္။ ေဇာ္ေဇာ္က ေအာင္ေအာင့္ကို စည္းကမ္းခ်က္ေတြ အေသးစိတ္ေျပာျပီးေတာ့ အေလာင္းသြားယူမယ္ဆိုျပီး ထြက္သြားတယ္။ ၅နာရီခြဲမွာ အဲ့ေနရာ ျပန္ဆံုဖို႔ခ်ိန္းထားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေအာင္ေအာင္ ၅နာရီခြဲေလာက္ အခန္းကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကုတင္ေပၚကို အေလာင္းေကာင္က ေရာက္ေနျပီ။ ပိတ္ျဖဴပါးေလး အုပ္ထားတယ္။ အေလာင္းက ေယာက်္ားလား မိန္းမလားေတာ့ မျမင္ရဘူး။ ေအာင္ေအာင္ကလည္း စိတ္မ၀င္စားဘူး။ သူ႔အေနနဲ႔ ဒါဟာ သူတို႔ practical အေနနဲ႔ စမ္းသပ္အသံုးျပဳတဲ့ အသက္မဲ့ခႏၶာတစ္ခုလိုပဲ သေဘာထားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ညေန၆နာရီဆိုတဲ့ အခ်ိန္က ေရာက္လာတယ္။ ေဇာ္ေဇာ္က "ကဲ ငါသြားျပီကြာ ။ မင္းေတာင္းဆိုထားတဲ့ပစၥည္းေတြနဲ႔ လိုအပ္မယ္ထင္တာေတြ ငါ ဟုိစင္ေပၚမွာ အကုန္တင္ထားခဲ့တယ္။ ငါမနက္ ၆နာရီ ျပန္လာခဲ့မယ္။ မင္းကံေကာင္းပါေစကြာ။" ဆိုျပီး ထြက္သြားတယ္။
ဒီေနရာက စျပီး ေအာင္ေအာင္အေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ေျပာျပတဲ့ ပံုစံမ်ိဴးနဲ႔ ေရးသြားပါရေစ။

**************************************************
ကြ်န္ေတာ္ တေစၧသရဲလံုး၀ အယံုအၾကည္မရွိပါဘူး။ အဲ့အေၾကာင္းေျပာတဲ့လူေတြကိုလည္း လံုး၀ ၾကည့္လို႔မရဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အစြန္းေရာက္တယ္ပဲေျပာေျပာ ေျပာၾကပါေစ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ ကြ်န္ေတာ့္အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္က ဒါေတြကို သိပ္ယံုတယ္။ သရဲဆိုတာ တကယ္မရွိဘူးဆိုတာ သူတို႔နားလည္ေစခ်င္လို႔ သူတို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေပ်ာ္တမ္း အေလာင္းအစားတစ္ခုလုပ္ဖို႔ ေျပာခဲ့တာ လက္ခံမိတယ္။ အကယ္လို႔ ဒီအေလာင္းအစားဟာ ေပ်ာ္စရာတစ္ခုမဟုတ္ခဲ့ဘူး ဆိုတာ ၾကိဳသိခဲ့ရင္ေလ...

ေဇာ္ေဇာ္က ၆နာရီထိုးေတာ့ တံခါးကို ပိတ္ျပီး အျပင္က ေသာ့ပိတ္သြားတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အေၾကာက္အလန္႔မရွိတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ .. သူေသာ့ခတ္တဲ့အသံကို ၾကားလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာရယ္မဟုတ္ ၾကက္သီးနည္းနည္းထမိသြားတာ ၀န္ခံပါတယ္။ ေခါင္းထဲမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္း ဒီအခန္းထဲမွာ က်န္ခဲ့ျပီ အေရးအေၾကာင္းၾကံဳရင္လည္း ဘယ္လိုမွ ထြက္လို႔မရဘူး ဆိုတဲ့ အသိတစ္ခ်က္၀င္လာလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့စိုးရိမ္စိတ္ကို ကြ်န္ေတာ္လြယ္လြယ္ကူကူပဲ ေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္္။ ေဇာ္ေဇာ္ထြက္သြားျပီး ခဏၾကာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ျပတင္းေပါက္ဖက္ကို ကူးလာခဲ့တယ္။ ခံတြင္းခ်ဥ္လာတာနဲ႔ စင္ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ စီးကရက္တစ္လိပ္နဲ႔ မီးျခစ္ဆံတစ္ဆံယူလိုက္တယ္။ မီးျခစ္ဆံ ၄ေခ်ာင္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ျပတင္းေပါက္ေအာက္က ကားေတြ သြားေနတာကို ငံု႕ၾကည့္ရင္း စီးကရက္ေလးတဖြာဖြာနဲ႔ ဟုိဟုိဒီဒီ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိတယ္။ ၇နာရီေက်ာ္ေလာက္လည္းၾကေရာ အျပင္မွာလည္း ေမွာင္စပ်ိဴးေနျပီ။ လက္ထဲက စီးကရက္လည္း ကုန္ျပီ။ ေျခေထာက္လည္း နည္းနည္းေညာင္းလာတာနဲ႔ ထုိင္ဖုိ႔ ေနရာတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အခန္းထဲမွာ ခံုမရွိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေအာက္သံမံတလင္းမွာ မထုိင္ခ်င္တာနဲ႔ အေလာင္းကို ဟုိဖက္နည္းနည္းတိုးျပီး အေလာင္းရဲ့ ခါးေနရာေလာက္မွာ ေက်ာေပးျပီး ထုိင္လုိက္တယ္။

(ဆက္ပါဦးမည္....)

နင္

နင္က ငါ့အတြက္ လက္ဖက္ရည္(လဘၻရည္)တစ္ခြက္နဲ႔ တူတယ္
ငါနဲ႔ မတည့္လို႔ မေသာက္သင့္မွန္းသိတယ္
ေသာက္ရင္ ေလေအာင့္မယ္
ညအိပ္မေပ်ာ္ဘူး
အခန္႔မသင့္ရင္ အန္မယ္။ ။
ဒါေပမဲ့လည္း ခုခ်ိန္ထိ ငါလဘၻရည္ကို
စြဲစြဲျမဲျမဲၾကိဳက္ေနတုန္းပဲ။
သူမ်ားေတြ ေကာ္ဖီဘယ္လိုေကာင္းတယ္ ေျပာေျပာ
ငါ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ လဘၻရည္ကုိ မယွဥ္ႏိုင္ဘူးလို႔ထင္တယ္။ ။

နင္က ငါ့အတြက္ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ တူခဲ့တယ္
ငါေပ်ာ္စရာေတြ ရွိလည္း ေ၀မွ်လို႔ ရတယ္
၀မ္းနည္းစရာေတြ ရွိလည္း စိတ္ထြက္ေပါက္တစ္ခုလိုေနေပးတယ္
ငါ့အတြက္ ဒီဒိုင္ယာရီဟာ မရွိလို႔ မျဖစ္သလို နင္လည္း....။ ။

နင္ဟာ ႏြံတစ္ခုနဲ႔ တူတယ္
နင္နဲ႔ ေ၀းရာကို လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ၾကိဳးစားတိုင္း
ပိုပိုလို႔ နစ္လာတယ္။ ။

နင္ဟာ အိပ္မက္တစ္ခုနဲ႔တူတယ္
အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးလာရင္ အိပ္မက္ထဲက အရာေတြက ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလို
နင္ေပးတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြကလည္း
အခ်ိန္တစ္ခုေရာက္တုိင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာခ်ည္းပဲ
တစ္ခါတစ္ေလဆုေတာင္းေနမိခဲ့တယ္
အိပ္ရာကေန မႏိုးလာပါနဲ႔ဦးလို႔
အိပ္မက္ေတြ ဆက္မက္ခ်င္ေသးခဲ့တာကိုး။ ။

နင္က တိမ္တစ္တိုက္နဲ႔တူတယ္
ဘယ္ေတာ့မွ ဖမ္းဆုပ္ထားလို႔ မရဘူး
နင္လြင့္ခ်င္ရာကို လြင့္တယ္
လိုအပ္ခ်ိန္ေတြ ငါ့အနားရွိပါေစလို႔ ေမွ်ာ္လင့္တုိင္း
တစ္ေန႔တစ္ျခား ငါနဲ႔ ပိုပိုေ၀းလာသလိုပဲ။ ။

နင့္အပူေတြကို ေ၀မွ်ခ်င္တိုင္းလည္း
အရင္ကလို ေ၀မွ်ခြင့္ မရခဲ့သလို
တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔နားလည္ရခက္လာတယ္။
ေတာင္းပန္ပါတယ္
နင္ခ်န္ထားတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ရူးခ်င္ေနခဲ့တဲ့ငါ
အိပ္မက္ေတြ ဆက္မက္ခြင့္မေပးပါနဲ႔ေတာ့
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ နင့္ရဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ႔
ခ်ည္ေႏွာင္ထားတာေတြ ရပ္လိုက္ပါေတာ့။ ။

p.s။ ။ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ျပီး ေရးထားျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဟုိေရာက္ဒီေရာက္ ျဖစ္ေနျခင္း သီခ်င္းစာသားအခ်ိဳ႕နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူေနျခင္းတုိ႔ကို သည္းခံၾကပါကုန္။ ။ =D

၀ါးတီး

ကြ်န္မလည္း ဒီဘေလာ့ေလးကို ပစ္ထားမိတာ တစ္လေတာင္ ေက်ာ္သြားျပီ။ လာလည္တဲ့လူေတြကိုလည္း ျပန္မႏွဳတ္ဆက္ႏိုင္။ လာမန္႔တဲ့လူေတြကိုလည္း ျပန္ရီပလိုင္းမလုပ္မိနဲ႔။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဒီရက္ပိုင္း ဘာေတြအလုပ္ရွဳပ္လို႔ ရွဳပ္ေနမွန္းမသိေအာင္ ရွဳပ္ေနလို႔ပါ။ (ရွင္းျပမွ ပိုရွဳပ္သြားသလိုပဲ =D ) အမွန္္ေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္ေတြက ကိုးလို႔ကန္႔လန္႔ျဖစ္ေနတာရယ္ ျပီးခဲ့တဲ့လက ဘြဲ႔ယူဖို႔ ျပင္ဆင္တာရယ္ အိမ္ကမိသားစုအလည္လာရင္ ေနဖို႔ စီစဥ္ရတာေတြနဲ႔ လံုးလည္ခ်ာလိုက္ေနလို႔ပါ။ ။

ဒီတစ္ခါ ကြ်န္မဘြဲ႔ေန႔အတြက္ အေဖ အေမနဲ႔ ေမာင္ေလးတို႔ လာၾကတယ္။ ကြ်န္မေနတဲ့အိမ္မွာ လာေနဖို႕က မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ အိမ္အသည္းအသန္ရွာရတယ္။ အစကေတာ့ အခန္းက်ယ္တစ္ခန္းပဲ ငွားျပီးေနမယ္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ အၾကံတစ္ခုရသြားတယ္။ တစ္အိမ္လံုးငွားျပီးေနမယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ပါသံုးလို႔ရတဲ့အိမ္ရွာမယ္။ အေမလာရင္ အေမ့လက္ရာေလးေတြ ခ်က္ေကြ်းခိုင္းမယ္ဆိုျပီး။ အၾကံပိုင္တယ္ဟုတ္?

ေနာက္ဆံုးေတာ့ Bukit Batok မွာငွားျဖစ္သြားတယ္။ ေစ်းမဆစ္တတ္လို႔ နည္းနည္းမ်ားသြားတာကလြဲရင္ အားလံုးအဆင္ေျပပါတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ဆို အိုးခြက္ပန္းကန္ အျပည့္အစံုလည္း ထားေပးထားတယ္။ ကြ်န္မက စလံုးအိမ္ရွင္နဲ႔ေနတာဆိုေတာ့ ျမန္မာစာသိပ္မစားရပါဘူး။ သူတို႔ခ်က္တဲ့တရုတ္စာေတြပဲ ေန႔တိုင္းစားရပါတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ခ်က္ခြင့္မရွိပါဘူး။ အဲ့ေတာ့ ျမန္မာအစားအေသာက္စားခ်င္ရင္ စီးတီးေဟာသြားမွသာ စားျဖစ္တာပါ။မာမားကလည္း ကြ်န္မစားခ်င္သမွ်ကို မညီးမညဴခ်က္ေကြ်းရွာပါတယ္။ အေမ့ေက်းဇူး တယ္လည္းၾကီးသကိုးေနာ္။

ဒါေလးေတြကေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူခ်က္စားျဖစ္တာေလးေတြပါ။ ေနာက္လည္း ဓါတ္ပံုျပန္ၾကည့္ျပီး သြားေရယိုလို႔ ရေအာင္ တစ္ခါတည္း ရုိက္ထားတာ။ခ်က္တာေတာ့ မ်ားေသာအားျဖစ္ အေၾကာ္ေတြပဲ ေၾကာ္ျဖစ္တယ္။ အျပင္က ျပန္လာရင္ အားလံုးပင္ပန္းေနတာမို႔ လြယ္လြယ္ကူကူဟာေတြပဲ ခ်က္ျပီး မိသားစုလက္ဆံု စားျဖစ္တယ္။
အားလံုး ၀ေအာင္ စားသြားၾကေနာ္။ အားမနာနဲ႔။ မ၀ရင္ အိမ္ကို ပါဆယ္ထပ္ထုပ္သြား။ :)
စာၾကြင္း။ ။မာမားက မျပန္ခင္ေတာ့ ေျပာသြားပါတယ္။ ခရီးထြက္လာတာ နားရမလားမွတ္တယ္။ ခုေတာ့ သမီးေကာင္းမွဳေၾကာင့္ မီးဖိုေခ်ာင္၀င္ေနရတယ္တဲ့။ ဟိဟိ

တုပ္ေကြး - Swine influenza

တုပ္ေကြးေတြ စင္ကာပူမွာေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူးထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရာဂါျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ျပန္လာတဲ့လူေတြရွိေတာ့ ဒီကလူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္သတိထားေနၾကျပီ။ ကြ်န္မအလုပ္လုပ္တဲ့ ေဆးခန္းမွာဆို ဒီေန႔က စျပီးေတာ့ face mask ေတြ ၀တ္ခိုင္းပါတယ္။ သူ၀တ္ခိုင္းတဲ့ mask ၾကီးက အေပၚပံုကဟာေပါ့။ အဲ့ဒါ၀တ္ျပီးရင္ လူလည္း ျဂိဳလ္သားပံု ေပါက္ေရာ။ ၀တ္ေနမက်လို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ အသက္ရွဴလည္း ၾကပ္တယ္။ ပံုထဲမွာပါတဲ့ အျပာေရာင္အ၀ိုင္းေလးက ေလ၀င္ေလထြက္အေပါက္။ ပံုစံက ေအာက္စီဂ်င္ေပးရတဲ့လူနာေတြ ၀တ္ရသလိုမ်ိဴး။ ဆရာ၀န္ေျပာတာေတာ့ အဲ့ဒီmaskက တျခားmask ေတြထက္ ပိုစိတ္ခ်ရတယ္တဲ့။ တစ္ခုကို ၈နာရီေလာက္ သံုးလို႔ရတယ္။ ဘယ္မွာ၀ယ္လို႔ရလည္းေတာ့ မသိဘူး။

အရင္က ေဆးခန္းမွာ တုပ္ေကြးကာကြယ္ေဆးထုိးလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာလို႔လည္း မသိဘူး။ ဒီေန႔က စျပီး တုပ္ေကြးကာကြယ္ေဆးထုိးလို႔ ရလားေမးရင္ no stock တဲ့။ လာလာေမးၾကတဲ့ လူေတြလည္း အေတာ္မ်ားပါတယ္။

ဒီေန႔ဆို ေဆးခန္းကိုလာတဲ့ လူနာေတြထဲမွာ တုပ္ေကြးျဖစ္လို႔ လာျပတဲ့လူဆိုရင္ queue number ေပးျပီးတာနဲ႔ ေဆးခန္းအျပင္မွာပဲ ေပးထုိင္ပါတယ္။ အထဲမွာ ေပးမထိုင္ရပါဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာ တုပ္ေကြးျဖစ္တဲ့လူေတြရဲ့ ဘ၀က ဆိုးပါတယ္။ swine flu ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ေဆးခန္းမွာ ခြဲျခားခြဲျခားဆက္ဆံခံရပါတယ္။ ဆရာ၀န္ေျပာတဲ့အရဆိုရင္ တုပ္ေကြးျဖစ္သူ ၃ေယာက္မွာ ၁ေယာက္က swine flu ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္တဲ့။

ျပီးေတာ့ ဒီရက္ပိုင္း overseas က ျပန္လာလို႔ flu ျဖစ္တဲ့လူေတြဆို ကြ်န္မတို႔ ေဆးခန္းက လက္မခံပါဘူး။ ေဆးရုံေတြကိုသာ တန္းသြားခိုင္းရပါတယ္။

ဒါကေတာ့ လက္ရွိစင္ကာပူမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ swine flu နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကြ်န္မသိသေလာက္ေလးေတြ ျပန္ေရးလိုက္တာပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လူမ်ားတဲ့ ေနရာေတြ သြားရင္ face mask ကို သံုးပါ။ သံုးရတာ ေၾကာင္တယ္ ထင္ရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ လက္ကိုင္ပ၀ါေလးေဆာင္ထားပါ။ သူမ်ားတကာေတြ ေခ်ာင္းဆိုး ႏွာေခ်ရင္ ကာကြယ္လို႔ရတာေပါ့။

စာၾကြင္း ။ ။ mask ၀တ္ျပီး ရုိက္ထားေသာပံုကို တင္မည္ဟု စိတ္ကူးထားေသာ္လည္း ၾကည့္ျပီးသည့္ လူမ်ား ေနာက္တစ္ခါမလာေတာ့ရင္ ဘေလာ့counter မတက္ေတာ့မွာ ဆိုးသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ဘာေတြတုန္းသည္ မည္သည့္ျဂိဳလ္မွ လာေသာ ျဂိဳလ္သားျဖစ္သနည္း၊ အီးတီနဲ႔ ေမာင္ႏွမလားဟု ေမးခံရမွာစိုးေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း မတင္ေတာ့ျခင္းျဖစ္သည္။

အလုပ္ထဲက အျဖစ္မ်ား

ဒီတေလာ အလုပ္က စလုပ္ခါစဆိုေတာ့ သိပ္ေနသားမက်ေသးဘူး။ ျပီးေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္က တစ္ခါတစ္ေလ မနက္၉နာရီေလာက္ကေန ည၁၀နာရီေလာက္အထိဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဘာမွမလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေညာင္းေနလို႔။ :D စာေတာင္မရုိက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဘေလာ့ေလးေတာင္ ဖုန္ေတြနည္းနည္းတက္ခ်င္ေနျပီ။ ဖူး ဖူး ဖူး(ဖုန္ခါေနေသာအသံ)
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလုပ္ထဲမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနတယ္ဆိုေတာ့ အလုပ္ထဲက အေၾကာင္းေလးေတြပဲ ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္ဗ်ိဳ႕.. ခါတိုင္းဆို တေန႔တာ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို မားသားကို ျပန္ေျပာျပေနက်.. ခုမာသားက အနားမွာမရွိေတာ့ ေဘာ္ေဘာ္ေတြကိုပဲ ေဖာက္သည္ခ်ရတာေပါ့ကြယ္။

၁)အေၾကြးေတာင္းတဲ့ ပညာ
ကြ်န္မအလုပ္လုပ္တဲ့ ေဆးခန္းမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ စေန တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ လူမ်ားတတ္ပါတယ္။ အဲ့ေန႔က စေနေန႔ပါ။ ေဆးခန္းရဲ့ ထံုးစံက ဆရာ၀န္နဲ႔ေတြ႔ျပီးရင္ လူနာက အျပင္မွာ ခဏထုိင္ေစာင့္ရပါတယ္။ ေဆးယူဖို႔နဲ႔ ပိုက္ဆံရွင္းဖို႔ပါ။ ဆရာ၀န္က လူနာမွတ္တမ္းစာအုပ္မွာ ေရးစရာရွိတာေရးျပီး ေကာင္တာကို ပို႔ပါတယ္။ ထိုအခါမွ ကြ်န္မတို႔က ေဆးေပးျခင္းနဲ့ ေငြသိမ္းျခင္းကို လုပ္ရတာပါ။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မေလးလူမ်ိဴးလူနာတစ္ေယာက္က ကာကြယ္ေဆးလာထုိးပါတယ္။ ေဆးလာထိုးရုံပဲဆိုေတာ့ ေဆးယူဖို႔ မလိုပါဘူး။ ေငြရွင္းဖို႔ပဲ ေစာင့္ရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့လူနာက ေငြမရွင္းပဲနဲ႔ တစ္ခါတည္းျပန္သြားပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔လည္း လူရွဳပ္ေနေတာ့ သတိမထားမိဘူး။ ေနာက္မွ လူနာမွတ္တမ္းစာအုပ္ ေကာင္တာေရာက္လာမွ က်သင့္ေငြယူမလို႔ လူနာနာမည္ကို ေခၚေတာ့မွ မရွိေတာ့မွန္းသိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဖုန္းေခၚပါတယ္။ ေငြမရွင္းရေသးတဲ့အတြက္ ျပန္လာရွင္းဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ရွင္းျပီးျပီးဆိုျပီးျငင္းပါတယ္။ က်သင့္ေငြက စလံုး၇၀ပါ။ ေတာ္ေသးတာက သူ႔ရဲ့အိမ္က ကြ်န္မတို႔ေဆးခန္းရဲ့ အေပၚထပ္မွာပါ။ အဲ့ေတာ့ ဆရာ၀န္က ကြ်န္မကို receipt ေပးျပီး လူနာဆီက ေငြသြားေတာင္းခိုင္းပါတယ္။ ကြ်န္မလည္း သြားရပါတယ္။ အေပၚေရာက္ေတာ့ လူနာနဲ႔ေတြ႔ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံမရခဲ့ပါဘူး။ အတင္းျငင္းပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္မလည္း ျပန္လာပါတယ္။ မရတဲ့ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ေဆးခန္းက ခပ္စြာစြာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ထပ္သြားေတာင္းခိုင္းပါတယ္။ မိနစ္၂၀ေလာက္ေနေတာ့ ၇၀ကိုင္ျပီး ျပန္ဆင္းလာပါတယ္။ ကြ်န္မလည္း အဲ့ေကာင္မေလးကို ေတာ္ေတာ္ေလးစားသြားတယ္။ သူကေတာ့ သင္ေပးတယ္။ အဲ့လိုမ်ိဳးလူနာကို ၾကမ္းေပးမွ ရတယ္တဲ့။ သူအိမ္ထဲထိ၀င္ျပီး ၾကမ္းခဲ့တာဆိုပဲ။ ေၾသာ္ ဒါလည္း ပညာပဲေလ။ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တာ သူလုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၇၀ကို ကိုယ့္အိတ္ထဲက မစိုက္ရတာ ေတာ္ပါေသးရဲ့။

၂)အသံထြက္
ကြ်န္မအလုပ္တာ၀န္ထဲမွာ လူနာေတြကို ေဆးေပးရတာလည္း ပါပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းက လူနာတစ္ေယာက္ကို ေဆးေပးေတာ့ လည္ေခ်ာင္းနာရင္ ငံုရတဲ့ေဆးေပးပါတယ္။ အဲ့ဒါကို "For Suck"ဆိုျပီး label ေပၚမွာေရးထားပါတယ္။ ကြ်န္မက လူနာကို"This one is for suck" ဆိုျပီး ေပးလိုက္ပါတယ္။ Suck ကို ဆက္ခ္ လို႔ ကြ်န္မက အသံထြက္ပါတယ္။ အဲ့အခါမွာ ကြ်န္မေဘးက အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အမက မ်က္လံုးျပဴးျပီး ကြ်န္မကို ၾကည့္ပါတယ္။ "For Sex?" ဆုိျပီး ေမးပါတယ္။ ကြ်န္မလည္း ေၾကာင္သြားေတာ့ သူက ေဆးကိုယူၾကည့္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ရယ္တယ္။ ဆက္ခ္လို႔ အသံမထြက္ရဘူး။ ဆခ္ လို႔ အသံထြက္ရတယ္တဲ့။ သူက ဆက္ခ္ လို႔ အသံထြက္တာကို Sex လို႔ ၾကားတယ္တဲ့။ မွားပါတယ္ မမရယ္။
ေနာက္တစ္ခါ အဲ့ဒီ Suck နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ထပ္ျဖစ္ေသးတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အသံထြက္မွန္တယ္။ မွားတာက တရုတ္လိုနဲ႔အဂၤလိပ္လို ေရာေျပာမိတာ။ "This one is for you to suck." လို႔ေျပာရင္ေျပာ မေျပာရင္ "က်ဲ႔ကို႔စြတ္ ေကနီ ဟန္တဲ့"ဆိုျပီး ေျပာရမွာ။ ကြ်န္မေျပာလိုက္တာက "က်ဲ႕ကို႔စြတ္ ေကနီ ဆခ္ တဲ့" ဆိုျပီး။ ဒီတစ္ခါလည္း ေဘးနားက အမက လွမ္းၾကည့္ပါတယ္။ လူနာျပန္သြားေတာ့ ကြ်န္မကို ရယ္ျပီးေျပာတယ္။ နင္ေျပာတဲ့ အဓိပၸာယ္က တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္တဲ့။ တရုတ္လို ဆခ္ (အမွန္ေတာ့ "ဆ"က kill လို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ ကြ်န္မေျပာလိုက္တဲ့ေဆးက ငံုေဆးမဟုတ္ပဲ အဆိပ္ျဖစ္သြားပီ။ ဟိဟိ

ဒီမွာပဲ ခဏရပ္ဦးမယ္ေနာ္။ ။
အားေပးတဲ့လူရွိရင္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွ အျဖစ္မ်ား ၂ ဆိုျပီး ဆက္ေရးမယ္။ :P

အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေသာ ျမန္မာႏွစ္သစ္ေလးျဖစ္ပါေစ။ ။

ႏွစ္သစ္မွာ အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ

မနက္ျဖန္ဆို သၾကၤန္ေတာင္ က်ျပီေနာ္။ အားလံုးကို ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ျမန္မာႏွစ္သစ္ေလးျဖစ္ပါေစလို႔ ဒီဘေလာ့ေလးကေန ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္ေနာ္။ စိတ္ညစ္စရာေတြ ျပႆနာေတြ မေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြအကုန္လံုးကို သၾကၤန္ေရနဲ႔အတူ ႏွစ္ေဟာင္းမွာထားခဲ့ႏိုင္ၾကပါေစ။ စိတ္သစ္ လူသစ္နဲ႔ ႏွစ္သစ္ကို ၾကိဳဆိုႏုိင္ၾကပါေစရွင္။ ။

ဒီရက္ပိုင္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဴးေၾကာင့္ ဘေလာ့မွာ ပို႔စ္အသစ္ေတြ မွန္မွန္မတင္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဖတ္စရာ ဘာအသစ္မွ မရွိေပမဲ့ အသစ္မ်ားရွိေလမလားလို႔ လာလာၾကည့္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို ေက်းဇူးလည္းတင္ အားလဲနာမိပါတယ္ရွင္။ ကြ်န္မ ဘေလာ့ေရးတာေလးကို ခဏတျဖဳတ္ရပ္ထားပါဦးမယ္။ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ဘယ္ႏွစ္လရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ရက္ေသာ္လည္းေကာင္း တစ္ပတ္ေသာ္လည္းေကာင္းပဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေရးခ်င္စိတ္ ျပန္ေပၚလာရင္ ျပန္ေရးမွာပါ။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ စိတ္ေတြက ေနလို႔မေကာင္းပါဘူး။ စာေရးခ်င္စိတ္လည္း ေပ်ာက္ေနတဲ့ အတြက္ပါ။

ႏွစ္သစ္မွာ အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။ ။

အတိတ္က သၾကၤန္ေန႔စြဲမ်ား

ဓါတ္ပံုကို ဒီက ယူပါတယ္။

ဘာလိုလိုနဲ႔ သၾကၤန္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္နီးလာျပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီႏွစ္သၾကၤန္ဆိုတဲ့ အရာက ကြ်န္မနဲ႔ လံုးလံုးမဆိုင္သလိုပဲ။ သၾကၤန္ရက္အားလံုးကို အဓိပၸာယ္မဲ့စြာ အလုပ္ထဲမွာပဲ ျဖတ္သန္းရဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကြ်န္မသၾကၤန္ေရမစိုတာ ဒီႏွစ္ဆို ၅ႏွစ္ေျမာက္ရွိျပီ။ ဒီႏွစ္ဆိုရင္ ရန္ကုန္ကို တအားျပန္ခ်င္တာပဲ။ ေရလည္း တအားကစားခ်င္တယ္။ သၾကၤန္သီခ်င္းေတြ သၾကၤန္ရုပ္ရွင္ကားေတြၾကည့္ျပီးရင္ အဲ့ေရာဂါက ပိုဆိုးလာေရာ..

ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ထဲက ခုထိ သၾကၤန္ကို ပီပီျပင္ျပင္မကဲဖူးေသးဘူး။ ေရပက္ခံေတာင္ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတြနဲ႔႔ဲပဲ ထြက္ဖူးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ မသြားဖူးဘူး။ မန္းဒပ္လည္း အိမ္က ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ပဲ ထုိင္ဖူးတယ္။ ေၾသာ္ ဘ၀ကဆိုးပါတယ္။

၂၀၀၅- ၁၀တန္းျပီးတဲ့ႏွစ္ တမိသားစုလံုး ခရီးထြက္ျဖစ္ေတာ့ သၾကၤန္လြတ္ခဲ့တယ္။
၂၀၀၆- ေနာက္တစ္ႏွစ္ေတာ့ ဒီစင္ကာပူဆိုတာၾကီးကို ေရာက္လာ။ ရန္ကုန္သၾကၤန္နဲ႔ ပိုေ၀းဖို႔အေၾကာင္းျဖစ္လာ။၏
၂၀၀၇- ပိုလီ ပထမႏွစ္ျပီးေတာ့လည္း မျပန္ျဖစ္။ part time လုပ္ ပိုက္ပုိက္ရွာ။
၂၀၀၈- ပိုလီဒုတိယႏွစ္ျပီးေတာ့လည္း industrial training ဆိုတာၾကီးက ၂လ ဆင္းရျပန္ေတာ့ ရန္ကုန္မျပန္ျဖစ္ျပန္။
၂၀၀၉- ေၾသာ္ ပိုလီ ျပီးသြားျပီ။ေက်ာင္းျပီးရင္ ရန္ကုန္ျပန္လို႔ ရျပီဆိုျပီး အားခဲထားသမွ် သဲဲထဲေရသြန္ျဖစ္ျပန္ျပီ။ ပီအာရ္ ေလွ်ာက္လို႔ ရေအာင္ အလုပ္ကို အသည္းအသန္ရွာ၊ အလုပ္ေတာ့ ရပါျပီတဲ့။ သၾကၤန္မျပန္ျဖစ္ျပန္ဘူး။

သၾကၤန္ဆိုရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာတုန္းက အတန္းတင္ စာေမးပြဲၾကီးျပီးတဲ့ေန႔ ေရလိုက္ေလာင္းတာ အမွတ္ရတယ္။ တအား ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။ ဆရာမေတြက စာေမးပဲြ မျပီးခင္ လြယ္အိတ္ေတြ လိုက္စစ္ျပီး ေရဘူးေတြထဲက ေရေတြသြန္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့မရပါဘူး။ ေက်ာင္းေရွ႕က မုန္႔ဆိုင္ေတြမွာ ေသာက္ေရသန္႔ဘူးေတြ ၀ယ္ျပီး လိုက္ေလာင္းတာ။ ခုေတာ့လည္း ဒါေတြနဲ႔ တေျဖးေျဖး ေ၀းလာျပီ။ အသက္ေတြရလာျပီဆိုေတာ့ေလ။ :)

ဘာရယ္မဟုတ္ပါ။ သၾကၤန္အေၾကာင္း စိတ္ထဲေပါက္သမွ် ခ်ေရးမိျခင္းသာ။ ။

ေမာနင္း

mayD: တံုတံုေရ...ဒီကို အလည္မေရာက္လာတာ ၾကာျပီေကာ... လက္ေဆာင္တစ္ခု စီစဥ္ထားတယ္။ သိခ်င္ရင္ အိမ္လာၾကည့္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ရက္ေလာက္က မမေမဒီက ဆီပံုးထဲမွာ လာေအာ္ထားလို႔ မေမဒီအိမ္ေလးကို သြားၾကည့္တာေပါ့။ ဘာလက္ေဆာင္ပါလိမ့္ဆိုျပီး.. မုန္႔ေတြ ဘာေတြမ်ားျဖစ္မလားေပါ့။ လက္စသတ္ေတာ့ မနက္ခင္းေလးကို ဘယ္လိုထသလဲဆိုတာ တက္ထားတာကိုး :)
တက္ထားတာေတာင္ ၾကာျပီ။ အခုမွ ေရးျဖစ္ေတာ့တယ္။

ကဲ ဘာေတြတုန္းတစ္ေယာက္ မနက္ဆို ဘယ္လိုထပါသလဲဆိုေတာ့ .. အမ္းး...၂ မ်ိဳးခြဲေျပာမယ္ေနာ္..

အလုပ္မရွိတဲ့ေန႔
ဘာ ႏိွဳးစက္မွ မေပးဘူး။ ႏိုးတဲ့အခ်ိန္ထတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ၁၁နာရီေလာက္ႏိုးတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ၁၂ေလာက္အထိ။ အဲ့လိုမ်ိဳး ဘာပေယာဂမွ မပါဘဲ သူ႔ဟာသူႏိုးလာတာ သေဘာအက်ဆံုးပဲ။

အလုပ္ရွိတဲ့ေန႔
အလုပ္ရွိတဲ့ေန႔ဆို ၇နာရီခြဲထရတယ္။ အလုပ္က ၉နာရီစတာကိုး။ အလန္းကေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလိုပဲ ဖုန္းalarm ေပါ့ကြယ္။ႏိုးမယ့္လူမွ မရွိပဲေနာ့ (ေၾကာ္ျငာမဟုတ္ပါ :P ) ၇နာရီခြဲထမယ္ဆို ၇:၂၀ အလန္းေပးရတယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သိလို႔။ အလန္းျမည္ျပီး အနည္းဆံုးတစ္ခါေလာက္ snooze လုပ္လိုက္ရမွ။ snooze က ေနာက္၉မိနစ္ၾကာရင္ ထပ္ျမည္တယ္ဆိုေတာ့ ၇နာရီခြဲ ကြက္တိေပ့ါ။ တစ္ခါတစ္ေလ တအားတအား(တအား ) အိပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ အလန္း ၇နာရီ ၂၀ ျမည္ရင္ ၇နာရီ ၄၅ ေျပာင္းေပးလိုက္တယ္။ ထျပီဆိုရင္လည္း သူမ်ားေတြလို တစ္ခါထဲထတာ ဟုတ္ေသးဘူး။ တစ္မိနစ္ ၂မိနစ္ေလာက္ မ်က္လံုးပိတ္ျပီး ငုတ္တုတ္ထိုင္ေသးတယ္။ ရသမွ်အခ်ိန္ကို အဲ့လိုအသံုးခ်တာ။ ျပီးရင္ေတာ့ တကယ္ထပါတယ္။ မထလို႔လဲ ရေတာ့ဘူးေလ။ အလန္းျမည္တဲ့ အသံကေတာ့ အရင္က အျမဲေျပာင္းတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မမေမဒီလိုပဲေလ။ ဘယ္ေလာက္ၾကိဳက္တဲ့ တီးလံုးျဖစ္ျဖစ္ အလန္းတီးလံုးျဖစ္ရင္ မုန္းသြားေရာ။ ၾကားကို မၾကားခ်င္ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့လည္း မေျပာင္းေတာ့ပါဘူး။ တီးလံုးမ်ားမ်ားေျပာင္းေလ ကိုယ္မုန္းတဲ့ တီးလံုးပိုမ်ားလာေလ မဟုတ္လား။

ဤတြင္ ဘာေတြတုန္း၏ အိပ္ယာထျခင္းအမွဳ ျပီးဆံုး၏။ ကဲမေမဒီေရ.. အေၾကြးဆပ္ပီးပီးေနာ္။ :)
ဘယ္သူ႔ကို ဆက္ tag ရမလဲဆိုတာေတာ့ စဥ္းစားလိုက္အံုးမယ္။ စဥ္းစားလို႔ရရင္ အိမ္ေတြမွာ လုိက္ေအာ္မယ္ေနာ္။ ။

အမွတ္တရ မိုး

မိုးေတြရြာေတာ့မယ္။ ေလေတြတိုက္ေနျပီ။ မိုးေတြျခိမ္းေနျပီ။ ေကာင္းကင္ၾကီးတစ္ခုလံုးလည္း မည္းေနျပီ။ ခဏေန မိုးေရာေလပါ သည္းသည္းမည္းမည္းခ်ေတာ့မယ္။ ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ႏွစ္ ဇြန္လ
ကြ်န္မ သူငယ္တန္းကို ပထမဆံုးတက္ရမဲ့ေန႔။ အဲ့ေန႔ကလည္း မိုးေတြ သည္းေနတယ္။ ေဖေဖက ကားေမာင္းေနတယ္။ ကိုကိုက ကားေရွ႔ခန္းမွာ ေဖေဖနဲ႔ ထုိင္ေနတယ္။ ကြ်န္မက ေနာက္ခန္းထဲမွာ။ ေဘးနားမွာ လြယ္အိတ္ေလးရယ္ ထမင္းခ်ိဳင့္ဆြဲျခင္းေတာင္းေလးရယ္ ခ်လို႔ေပါ့။ တစ္လမ္းလံုး အေတာမသတ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေဖေဖနဲ႔ကိုကို ကိုေမးလာတယ္။ "ေဖေဖ.. အဲ့ဒီ ေက်ာင္းၾကီးမွာ လူေတြ အမ်ားၾကီးပဲလားဟင္ "ကြ်န္မ မူၾကိဳကို အိမ္နားမွာ တက္ခဲ့ပါတယ္။ မူၾကိဳနဲ႔ ယွဥ္ရင္ အခုတက္ရမဲ့ ေက်ာင္းက အၾကီးၾကီးမို႔လို႔ ကေလးပီပီ ေက်ာင္းၾကီးဟုသာ ေခၚခဲ့တယ္။ "ကိုကို.. ေက်ာင္းၾကီးမွာ ထုိင္ခံုေတြက လူၾကီးထုိင္ခံုေတြေပါ့ေနာ္" မူၾကိဳမွာတုန္းက စားပြဲထိုင္ခံုေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ုထုိင္ရတယ္။ "ကိုကို.. မုန္႔စားဆင္းရင္ မီမီးကို ဘယ္သူထမင္းခြံေကြ်းမွာလဲ" မူၾကိဳတုန္းက လုပ္အားေပးဆရာမေလးေတြက ထမင္းခြံေကြ်းေနၾက။ ကြ်န္မေမးသမွ် ေမးခြန္းေတြကို ေဖေဖက စိတ္ရွည္ရွည္ေျဖေပးပါတယ္။ ကိုကိုကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လံုး၀စိတ္မရွည္။ နားညီးလိုက္တာဟာဆိုျပီး အေနာက္လွည့္ျပီး ေအာ္ပါသည္။ မုိးကလည္းသည္း ကားကလည္းပိတ္မို႔ ၾကာေတာ့ ေဖေဖလည္း စိတ္မရွည္။ ကြ်န္မေမးခြန္းမ်ားကို မေျဖေတာ့။ ။ ဘာလို႔လည္းမသိ မိုးရြာရင္ မဆီမဆိုင္ အဲ့ဒီအေၾကာင္းကို သတိရမိတယ္။ အဲ့ေလာက္ ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာ တကယ္ေကာမွတ္မိလုိ႔လားဟု ေမးရင္ တကယ္ပါလို႔ ေျဖပါရေစ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ႏွစ္၉ႏွစ္ မိုးရာသီ
မိုးေတြသည္းတိုင္း ကြ်န္မတို႔လမ္းထဲမွာ ေရၾကီးတယ္။ လမ္းထိပ္နားမွာဆုိ ေပါင္တစ္၀က္ထိေတာင္ ေရာက္တယ္။ ကြ်န္မအရပ္နဲ႔တုိင္းရင္ ေျပာတာေနာ္။ အဲ့တုန္းက ၁၁ႏွစ္၁၂ႏွစ္ သမီးအရြယ္ေပါ့။ ကြ်န္မတို႔ အိမ္က လမ္းအလယ္မွာဆိုေတာ့ ေရက ေျခသလံုးနားေလာက္ထိပဲ။ ေရၾကီးရင္ ကြ်န္မတအားေပ်ာ္တယ္။ သတင္းစာေတြကို ေခါက္ေခါက္ျပီး သေဘာၤလႊတ္ရလို႔။ တစ္ခါတစ္ေလ လူၾကီးေတြလစ္ရင္ ေရထဲခိုးဆင္းေသးတယ္။ ဒီေလာက္ အမွဳိက္ေတြ ေပါေလာေပၚျပီး ညစ္ပတ္ေနတဲ့ ေရထဲကို ဆင္းတာပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက အေတာ္ကဲပါတယ္။ အေမက ေတြ႔ရင္ေအာ္ပါတယ္။ ၀ဲေပါက္ခ်င္လို႔လားတဲ့ ေရသြားခ်ိဳးစမ္းဆိုျပီး။ ဟီး

လြန္ခဲတဲ့ ၅ႏွစ္ ၉တန္းႏွစ္
ကြ်န္မတို႔ေက်ာင္းက ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆို လာၾကိဳတဲ့မိဘမ်ား အေပါက္၀ေတြ ျပြတ္ခဲေနတတ္ပါသည္။ ကြ်န္မအိမ္ကေတာ့ အျမဲေက်ာင္းၾကိဳေနာက္က်သည္။ သိပ္ေတာ့ မေနာက္က်ပါ။ ၁၁နာရီခြဲ ေက်ာင္းဆင္းသည္တြင္ ၁၂နာရီ၄၅မိနစ္ေလာက္မွ လာၾကိဳတတ္သည္။ ထုိေန႔က ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းက ထီးမပါလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္မႏွင့္ ထီးကပ္ေဆာင္းသည္။ သူက အရပ္ပိုရွည္ေတာ့ ထီးကို သူကိုင္သည္။ အေပါက္၀နားလည္း ေရာက္ေကာ သူ႔အေမကိုေတြ႔ေတာ့ ေျပးသြားပါသည္။ ထီးပါ တစ္ခါတည္းမသြားသည္။ ကြ်န္မလွမ္းေခၚေသာ္လည္း လွည့္မၾကည့္။ လူေကာင္ညွပ္သည့္ ကြ်န္မ လူအုပ္ၾကားထဲတိုးျပီး သူ႔ေနာက္မလိုက္ႏိုင္။ ေက်ာင္းအျပင္ဖက္ေရာက္ေတာ့ မိုးခိုစရာေနရာလိုက္ရွာသည္။ မိုးကတအားသည္းသျဖင့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အမိုးေတြေအာက္ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ ေနရာေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မရ။ ထုိေၾကာင့္ ကြ်န္မၾကြက္စုတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ လြယ္အိတ္ေရာ စာအုပ္ေရာ အကုန္စိုသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနျပီ။ မားသားက ဆူသည္။ ေစတနာတယ္ေကာင္းျပီး ထီးပါေပးလိုက္ရသလားတဲ့။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ႏွစ္
၁၀တန္းျပီးေတာ့ ၂၈လမ္းမွာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းသြားတက္သည္။ အိမ္က အစ္ကိုက သူမအားဟု အေၾကာင္းျပကာ လမ္းေလွ်ာက္သြားခိုင္းသည္။ အိမ္ႏွင့္ ၂၈လမ္းအတန္ငယ္ေ၀းသည္။ နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုးလမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ ကြ်န္မအက်င့္က မုိးရြာထဲ ဒါမွမဟုတ္ မိုးရြာျပီးစ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဗြက္အျမဲစင္သည္။ သူမ်ားေတြစင္တာထက္ ပိုစင္သည္။ က်ဴရွင္ေရာက္လွ်င္ ကြ်န္မ ေဘာင္းဘီရွည္ အေနာက္ဘက္ ေပါင္ရင္းေလာက္ထိ ရႊံ႕ေတြက အျပည့္။ ၾကည့္မေကာင္း ရွဳမေကာင္း။ ေနာက္ပိုင္း အ၀တ္အပိုယူသြားရသည္။ ဗြက္ထူေသာလမ္းတြင္ မိုးရြာခ်ိန္လမ္းေလွ်ာက္ရသည္မွာ ကြ်န္မအမုန္းဆံုးအရာျဖစ္ခဲ့သည္။

၂၀၀၆ ၂၀၀၇ ၂၀၀၈ ၂၀၀၉
ကြ်န္မ ရန္ကုန္က ထြက္ခဲ့သည္။ စင္ကာပူေရာက္လာသည္။ ဒီမွာလည္း မိုးရြာပါသည္။ အခုလည္း သည္းၾကီးမည္းၾကီးရြာေနပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မမိုးေရထဲထြက္ျပီး တစ္ခါမွ မကစားျဖစ္။ ရန္ကုန္တြင္ မိုးေရထဲ ကစား၍ဖ်ားရင္ ဂရုစိုက္မည့္ အေမရွိသည္။ ေအာ္မည့္ အေမရွိသည္။ ဒီမွာ ကြ်န္မကို ဘယ္သူမွ မေအာ္ပါ။ ဘယ္သူမွ ဖ်ားရင္ ေဆးမတိုက္ပါ။ အေမနဲ႔ေ၀းတဲ့အရပ္မွာ ကြ်န္မအေၾကာက္ဆံုးက ဖ်ားမွာကိုပါ။ ကြ်န္မ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းက ဖ်ားပါသည္။ ကိုယ့္ဟာကို ေဆးေသာက္ရသည္။ ကိုယ့္ဟာကို ေရခဲကပ္သည္။ ဘာမဆို ကိုယ့္ဟာကိုယ္။ အိမ္ကို လြမ္းပါသည္။ အေမ့ကို လြမ္းပါသည္။ အေမမွဳတ္ျပီးတိုက္တဲ့ ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ပူပူေလးကို ေသာက္ခ်င္ပါသည္။
စင္ကာပူမိုးသည္ အထီးက်န္မွဳကို ေပးသည္။ ဒီတေလာ မိုးရြာရင္ ငိုခ်င္သလိုလို လြမ္းသလိုလိုၾကီးျဖစ္လာသည္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ျဖစ္မွန္းေတာ့မသိ။ အီမို ထင္ပါရဲ့။ :)
ကြ်န္မ မိုးေရထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ၾကိဳက္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ စင္ကာပူမွာ တစ္ခါပဲ မိုးေရထဲ ေလွ်ာက္ဖူးသည္။ ေက်ာင္းကအျပန္ သူငယ္ခ်င္းဆီကလည္း ထီးငွားမရတာနဲ႔ လြယ္အိတ္ကို ေရမစိုေအာင္ အုပ္ျပီ မုိးေရထဲျပန္လာဖူးသည္။ ေနာက္တစ္ခါ vivo city မွာ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္သြားတုန္းက မိုးဖြဲဖြဲက်ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္ ေရကန္ထဲမွာ လူတစ္ခ်ိဳ႕ ေရကစားေနသည္။ ကြ်န္မလည္း မိုးဖြဲဖြဲေလးေအာက္မွာ ေရထဲဆင္းေဆာ့ခ်င္သည္။ ေရကန္ကို လွည့္တၾကည့္ၾကည့္ျဖစ္ေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ရိပ္မိသည္ထင္။ ေဆာ့ဖို႔ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း မကစားျဖစ္ပါဘူး။
ကြ်န္မမေကာင္းတဲ့ အက်င့္က အဲ့ဒါပဲ။ လုပ္ခ်င္ရင္ မလုပ္ဘူး။ ဟိုဟာစဥ္းစားဒီဟာစဥ္းစားနဲ႔။ လုပ္သင့္သလာ မလုပ္သင့္ဘူးလားေတြးလြန္းလို႔ ကြ်န္မဘ၀မွာ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလက္လႊတ္ခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ လံုး၀ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ မိုးရြာတာနဲ႔ ၾကံဳရင္ေတာ့ မိုးေရထဲမွာ စိတ္ရွိလက္ရွိကို ေဆာ့မယ္.. လမ္းေလွ်ာက္မယ္။

ကဲ မိုးလည္းသိပ္သြားပီ။ ေရးရတာလည္း နည္းနည္းေညာင္းသြားဘီဆိုေတာ့.... ေတာ္ေသးပီ။

သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ့ ကဗ်ာ

ဒီရက္ပိုင္း မတရားအပ်င္းထူေနပါတယ္။ ပို႔စ္အသစ္ေရးဖို႔ အၾကံဥာဏ္မ်ားမွာလည္း ေပၚေပၚခ်င္း ခ်မေရးသည့္အတြက္ ျပန္ျပန္ေပ်ာက္သြားပါသည္။ အပ်င္းထူတာ ေပ်ာက္တဲ့ေဆးမ်ားရွိရင္ ေျပာၾကပါ။ ေက်းဇူးဆပ္ပါမည္။ :)

အခုုေတာ့ စာေရးရမွာ ပ်င္းတာနဲ႔ ဖတ္မိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ကဗ်ာေတြတင္လိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ့ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ဟာ ကဗ်ာေရးေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔ေရးေသာ ကဗ်ာမ်ားမွာ ေကာင္းေသာ္လည္း ဘယ္မွာမွ မတင္ဖူးပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတို႔ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ယူျပီး ကြ်န္မဘေလာ့ေလးမွာ တင္လိုက္ပါတယ္။

ကဗ်ာဆရာ ဆရာမ ေတြကေတာ့ မTTH နဲ႔ ေကာင္းျမတ္ထြန္းျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာေလးေတြကို ေပးသံုးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္။

၀ါသနာေလးမ်ား(Tag game)

ကဲ မမေနျခည္နဲ႔ မမမိုးခါးေရ... အေၾကြးဆပ္ျပီေနာ္။ Tag gameတဲ့။ တစ္ခါမွေတာ့ အtagမခံရဖူးဘူး။ ကိုကိုမမေတြရဲ့ ဘေလာ့ေတြမွာေတာ့ ေတြ႔ဖူးပါရဲ့။ ခုေတာ့ မမ၂ေယာက္ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေရးဖူးသြားျပီေပါ့ေနာ့။

ကြ်န္မမွာ ၀ါသနာေသးေသးၾကီးၾကီး အေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၀ါသနာပါေပမဲ့ သိပ္မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ၀ါသနာလည္းပါ လုပ္လည္းလုပ္ျဖစ္တာေလးေတြပဲ ေရးပါ့မယ္။

ဓာတ္ပံုရုိက္ျခင္းႏွင့္ျပင္ျခင္း
ငယ္ငယ္ထဲက ဓာတ္ပံုအရုိက္ခံရတာ ၀ါသနာပါပါတယ္။ ၾကီးလာေတာ့ ၀ါသနာက ပိုရင့္လာပါတယ္။ ကြ်န္မက ဓာတ္ပံုမစားပါ။ ရုိက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ ၁၀ပံုမွာ ၁ပံုသာ ေကာင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေသရုိက္ပါသည္။ ရန္ကုန္တစ္ခါတစ္ခါ ျပန္လွ်င္ ရုိက္ျဖစ္သည့္ ဓာတ္ပံုမ်ားမနည္းပါ။ အရင္က ဖလင္မ်ားႏွင့္ရုိက္တုန္းက ဖလင္ႏွေျမာ၍ အားတိုင္းယားတိုင္း မရုိက္ပါ။ အခုေတာ့ ဒီဂ်စ္တယ္ေခတ္ ျဖစ္လာ၍ ကြ်န္မအၾကိဳက္ျဖစ္သြားသည္။ ထုိ႔အျပင္ Photoshop ေလးႏွင့္ ဟိုကလိ ဒီကလိ လုပ္ပါသည္။ ျပီးရင္ Edit လုပ္ျပီးေသာ ပံုမ်ားကို ၾကည့္၍ ေကာင္းေကာင္းမေကာင္းေကာင္း ပီတိျဖစ္တတ္ပါေသးသည္။

စာဖတ္ျခင္း
စာဖတ္တာကို အင္မတန္ ၀ါသနာပါပါသည္။ ၂တန္းေလာက္ထဲမွ စ၍ အျပင္စာမ်ားကို စဖတ္ျဖစ္သည္။ စာဖတ္ျခင္းဟု ေျပာလိုက္၍ အထင္မၾကီးသြားမိေစရန္ ၾကိဳတင္ေျပာၾကားလိုပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ဖတ္ေသာစာမ်ားမွာ ဗဟုသုတရေသာ စာအုပ္ထက္ ကာတြန္းစာအုပ္၊၀တၳဳစာအုပ္မ်ားကိုသာ ပိုဖတ္ေသာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အိမ္တြင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ထြက္သမွ် ကာတြန္းဂ်ာနယ္ အကုန္၀ယ္သည္။ ပံုျပင္စာအုပ္ တစ္ပတ္တစ္အုပ္၀ယ္ျဖစ္သည္။ ၇တန္းေလာက္ အေရာက္တြင္ ကြ်န္မ၀ယ္ထားေသာ ဂ်ာနယ္ ႏွင့္ စာအုပ္မ်ားမွာ စတိုခန္း၏ ထက္၀က္ခန္႔ကို ေနရာယူထားေလျပီ။ ကာတြန္းကို ၀ယ္ရုံတင္ အားမရေသး။ စာအုပ္ဆိုင္က ငွားဖတ္သည္။ ဘိုဘို တြတ္ပီ ပိုးဇာ ေဂ်ာက္ဂ်က္ ယူႏိုင္ ဒီရဲဂ်ာ သက္ပိုင္ရဲ ရွင္ေႏွာင္း.. အမ္မေလး ေျပာရင္ကုန္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အကုန္ဖတ္တယ္။ စာအုပ္ဆုိင္ တစ္ဆိုင္ထဲ ငွားရတာ အားမရလို႔ ၃ဆိုင္ ပတ္ငွားတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို တစ္ေန႔ကို ကာတြန္း ၄ အုပ္ကေန ၁၂အုပ္ထိ ဖတ္တယ္။ ရသမွ် မုန္႔ဖိုးနဲ႔ စာအုပ္ဖိုးေတာင္ မေလာက္ဘူး။ အိမ္ကလူၾကီးေတြကလည္း အျပင္မွာ လတ္လ်ားလတ္လ်ားမလုပ္ပဲ စာအုပ္ပဲဖတ္္တာဆိုေတာ့ ဘာမွ သိပ္မေျပာ။ ၈တန္း ၉တန္းေလာက္ ေရာက္ေတာ့ လိုင္းေျပာင္းသြားသည္။ ကာတြန္းႏွင့္ ပံုျပင္အစား ၀တၳဳစာအုပ္မ်ား အစား၀င္လာသည္။ ၀တၳဳမ်ားကိုေတာ့ မ၀ယ္။ ဆိုင္မွ ငွားဖတ္သည္။ အေမက အခ်စ္၀တၳဳမ်ား ေပးမဖတ္။ လြန္းထားထား ပုညခင္ အိမ္သို႔ သယ္လာခြင့္မရွိ။ ေတာ္ေသးသည္။ တာရာမင္းေ၀ မင္းခုိက္စိုးစန္ အၾကည္ေတာ္ စာအုပ္မ်ားကို ဟာသစာအုပ္မ်ားဟု ေျပာကာ အိမ္ငွားလာရင္ ဘာမွမေျပာ။ ခုေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ စာဖတ္ဘယ္ေလာက္ ၀ါသနာၾကီးလဲ သိေလာက္ေရာေပါ့။ ခုဒီေရာက္လာေတာ့ အီးဘုတ္ခ္မ်ားႏွင့္သာ ေက်နပ္ေနရေတာ့သည္။ အဟင့္။

အစားအေသာက္
ကြ်န္မက ထမင္းနဲ႔ဟင္းထက္ သေရစာ ပိုၾကိဳက္တယ္။ ရန္ကုန္မွာတုန္းက တရုတ္တန္းမွာေနေတာ့ ညေနေစာင္းျပီဆိုတာနဲ႔ ခ်စ္မားသားဆီက ပိုက္ပုိက္ေတာင္း။ လမ္းထိပ္ထြက္ျပီး မုန္႔ေလွ်ာက္ပတ္စားတာ။ တစ္ခါတစ္ေလ ညစာထမင္းေတာင္ မစားျဖစ္ဘူး။ ညစာအလြတ္ အပီဆြဲတာ။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာမုန္႔ေကာင္းတယ္ ဘယ္ဆိုင္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ အကုန္သိ။ စင္ကာပူေရာက္ေတာ့လည္း အားရင္ ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ဂါမမေတြဆီေလွ်ာက္လည္။ သေရက်။ အျပင္ေရာက္ရင္ ဟုိသေရစာ ဒီသေရစာ တို႔တိတို႔တိစား။ ဘေလာ့မွာ ဟင္းခ်က္နည္းေတြကိုမွတ္ ျပီးရင္ ခင္တဲ့မမေတြအိမ္ကိုသြား။ ခ်က္ေကြ်းခိုင္း။(အမွန္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ခ်က္စားၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ရွင္က မီးဖိုေခ်ာင္ သံုးခြင့္မေပးပါဘူး) ကဲ အဲ့လိုမ်ိဳးလည္း အစားအေသာက္ ၀ါသနာၾကီးပါသတဲ့။

ေတာ္ျပီ။ ၾကာရင္ အစားပုတ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေပၚကုန္ေတာ့မယ္။
ဘယ္သူ႔ကို ဆက္tagရမလဲလို႔ စဥ္းစားေတာ့ ဒီလိုအုိင္ဒီယာရပါတယ္။ အခုဒီစာေၾကာင္းကို ဖတ္မိတဲ့သူေတြအားလံုးကို tagပါတယ္။ ဘာအခုမွ မဖတ္ေတာ့ဘူးလုပ္ေနတာလဲ။ မရေတာ့ဘူး။ငွင္းငွင္း။ ေရးရေတာ့မယ္။ဒါပဲ။
ဟဟား။ ေပါတာေတြ ေတာ္သင့္ျပီ။ ေတာ္ၾကာ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ေနတဲ့ ဘာဘာကို ငေပါမေလးလို႔ ထင္ကုန္ၾကေတာ့မယ္။ ေနာက္တာပါ။ ေရးခ်င္တဲ့ လူေတြေရးၾကပါ။ ျပီးရင္ ဆီပံုးမွာ ေအာ္ခဲ့ပါ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းဆီကို ေသခ်ာလာလည္ဖတ္ပါ့မယ္။ :)

ေတြးမိေတြးရာမ်ား

Training ေနာက္၂ရက္မွာေတာ့ ပထမေန႔ေလာက္ေတာ့ မဆိုးေတာ့ပါဘူး။ နည္းနည္း အဆင္ေျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ စလုပ္လုပ္ခ်င္းမို႔လား မသိဘူး။ လုပ္ရတာေတာ့ မေပ်ာ္ဘူး။ အလုပ္ကို မသြားခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့လည္း "ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ၊ ေတာ္ရာမွာေနရ" လို႔ပဲ စိတ္ထဲေတြးျပီး အလုပ္ဆက္သြားရတာေပါ့ကြယ္။

ဗဟုသုတေတာ့ အေတာ္ရသား။ က်န္းမာေရးဗဟုသုတေတြေပါ့ေလ။ လူနာေပါင္းစံုကိုလည္းေတြ႔ျပီး အေတြးေတြလည္း မ်ားမိပါရဲ့။
တစ္ခါကဆို ကိုယ္၀န္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ လာျပတယ္။ သူက ေမြးခါနီးျပီ။ ကြ်န္မတို႔ ေဒါက္တာမမနဲ႔ ေမြးမွာ။ ခြဲေမြးမွာတဲ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ Horoscope တြက္ခ်က္မွဳအရ April ၃ရက္ေန႔ မနက္ ၉နာရီက ေန ၁၁နာရီ အတြင္း ေမြးရမယ္ဆိုပဲ။ အစက သူက Apr ၁ရက္ေန႔ ေမြးဖို႔ Date လုပ္ထားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ Apr ၁ က April Fool Day မို႔လို႔တဲ့။ ၃ရက္ေန႔ ေျပာင္းလို႔ရမလားဆိုျပီး ဆရာ၀န္နဲ႔ လာတိုင္ပင္တယ္။ April Fool Dayမွာ ေမြးေတာ့ ဘာျဖစ္မွာက်လို႔။ ရယ္ေတာ့ ရယ္ရသား။ ဧျပီ၁ရက္ေန႔မွာ ေမြးတဲ့ ျဖိဳးေမာ္တစ္ေယာက္ေတာ့ သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ ညီေလး(သို႔)ညီမေလး တစ္ေယာက္ ေလ်ာ့သြားတာေပါ့ေလ။ အဲ့လိုတြက္ခ်က္ျပီးေမြးတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကြ်န္မတစ္ခုေတြးမိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ကံၾကမၼာက မိခင္ဗိုက္ထဲေရာက္ကတည္းက သတ္မွတ္ျပီးသားလို႔ ထင္တာပဲ။ အဲ့လိုမ်ိဳး အခ်ိန္ေတြ ေျပာင္းျပီးေမြးလိုက္လို႔ေကာ အဲ့ဒီကေလးရဲ့ ကံၾကမၼာက ေျပာင္းသြားမွာလားဟင္။ ဘုရားသတ္မွတ္ေပးတဲ့ ကံၾကမၼာ(ဒါမွမဟုတ္ ကိုသီဟသစ္ေျပာသလို အတိတ္ကံက သတ္မွတ္ေပးတဲ့ ကံၾကမၼာ)ကို လူေတြက ကိုယ္တိုင္သတ္မွတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနသလိုပါပဲ။ ကြ်န္မအေတြးေလးကို ေျပာၾကည့္တာပါ။ ပ်င္းလို႔ ေလွ်ာက္စဥ္းစားၾကည့္တာေနာ္။

အလြဲမ်ားနဲ႔ ကြန္မ၏တစ္ေန႔တာ

ဒီရက္ပိုင္း စာေရးရမွာ အပ်င္းထူေနပါတယ္။ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ နည္းနည္းစိတ္ရွဳပ္တာလည္း ပါတယ္။ အခု အလုပ္ကလည္း ရသလိုမရသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ မေန႔က interview ၂ခုသြားပါတယ္။ ပထမတစ္ခုကေတာ့ ေရေရရာရာ မရွိလွပါဘူး။ ေမးခြန္းနည္းနည္းေမးျပီး ေနာက္မွ ျပန္ဆက္သြယ္ပါ့မယ္ဆိုျပီး ျပီးသြားတယ္။ ဒုတိယ interview က်ေတာ့ အင္တာဗ်ဴးတဲ့ ေဒါက္တာမမက အသက္၃၀ေက်ာ္၀န္းက်င္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ Training ဆင္းၾကည့္ပါတဲ့။ ဒီအလုပ္က ညီမနဲ႔ အဆင္ေျပမေျပမသိေတာ့ စမ္းလုပ္ၾကည့္ေပါ့တဲ့။ ၃ရက္ေလာက္လုပ္ျပီး အဆင္ေျပရင္ ဆက္လုပ္ပါလို႔ ေဒါက္တာမမက ေျပာပါတယ္။ ရာထူးကေတာ့ သူ႔ရဲ့လက္ေထာက္ေပါ့ေနာ္။ အလုပ္ရွင္က ေခ်ာေခ်ာလွလွေလး။ စကားေျပာေလးကလည္းခ်ိဳ။ အဲ့ေတာ့ ဒီလို သေဘာေကာင္းေကာင္း အလုပ္ရွင္နဲ႔ လုပ္ရေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ဆိုျပီး ေခါင္းကို ဆတ္ဆတ္ျငိမ့္လို႔ ဒီေန႔႔Training စဆင္းတယ္ေပါ့ကြယ္။

သို႔ေသာ္လည္း အလုပ္စဆင္းေတာ့ အထင္နဲ႔အျမင္က မွားခဲ့ေလျပီ။ မေန႔က စကားခ်ိဳေသာ မမေဒါက္တာ။ ဒီေန႔ ေဆးခန္းေရာက္တာနဲ႔ ေကာင္တာက ေကာင္မေလး၂ေယာက္ ေလေပါေနတာေတြ႔လို႔ စေအာ္ေငါက္ပါေလေရာ။ ကြ်န္မေတာင္ နည္းနည္းလန္႔သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မကို ၀န္ထမ္းတစ္ဦးက ေဆးlabel တပ္နည္းေတြ Lab form ေရးနည္းေတြ blah blah သင္ေပးတယ္။ ေဆးနာမည္ေတြလည္း မွတ္ရေသးတယ္။ အဓိက တာ၀န္က ဆရာ၀န္ consultation လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ သူလိုအပ္သမွ်လုပ္ေပးရမယ္။ သူ႕ပါးစပ္က ေဆးနာမည္ တစ္ခုထြက္ျပီဆိုတာနဲ႔ ဗီရုိဖြင့္ ေဆးထုတ္။ လူနာနာမည္ နဲ႔ ေဆးအညႊန္းေရး။ ျပီးရင္ ဆရာ၀န္က ဘာကို စမ္းသပ္မယ္ဆိုတာနဲ႔ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းကိရိယာေတြ အဆင္သင့္ထုတ္။ လူနာေတြ ကုတင္ေပၚတက္ရင္ တြဲတင္ေပး တြဲခ်ေပး။ ဗဟုသုတေတာ့ အေတာ္ရသား။ ဒါေပမဲ့ ေဒါက္တာမမက စိတ္အလြန္ၾကီးေၾကာင္း မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ လုပ္တာကိုင္တာ ေႏွးရင္ ေအာ္ခံထိဖို႔ျပင္။ မွားရင္ေတာ့ ေသဖို႔သာျပင္ေပေတာ့။ တစ္ခါ သူခိုင္းတာ ဘာခိုင္းမွန္းမသိ၍ ေၾကာင္ေနတဲ့ က်မ ေကာင္းေကာင္းကေလာ္တုပ္ခံရ။ သူ႔ultrasound machine ေပၚ လက္မအားလို႔ မွတ္စုစာအုပ္ခဏတင္မိ။ ထပ္အေအာ္ခံရ။ ေဆးဗီရုိတြင္ စာေရးရင္ ဆြဲထုတ္ရေသာ သစ္သားအျပားေလးရွိသည္။ ထိုသစ္သားအျပားေလးအား အထုတ္အသြင္းတြင္ အားနည္းနည္းျပင္းသြားသည္။ ျခိမ္းေျခာက္ခံရသည္။ ပ်က္ရင္ လစာထဲက ႏွဳတ္မည္ဟု။ လစာကျဖင့္ ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိေသး။ ေဆးမွတ္တမ္းေပၚတြင္ လူနာနာမည္ႏွင့္ IC ေရးခုိင္းသည္။ လူနာ နာမည္မွာ မတရားရွည္ေသာေၾကာင့္ ေနရာမဆန္႔။ ျမွားထိုးျပီးေရးမိသည္။ ထပ္ဆူခံရသည္။ နာမည္ရွည္မွန္းသိရင္ အစထဲက ခ်ံဳ႕ေရးပါလားတဲ့။ အခုၾကည့္မေကာင္း ရွဳမေကာင္းနဲ႔တဲ့။ ကြ်န္မလည္း ဒါဆို ေနာက္တစ္ရြက္ထပ္ေရးလိုက္ပါ့မယ္ဆိုျပီး စာရြက္ေနာက္တစ္ရြက္ အေျပးသြားယူ။ ျပန္လာေတာ့ မမက ေျပာ၏။ စာရြက္သိပ္ေပါေနလားတဲ့။ စာရြက္ဆိုတာ သစ္ပင္ကလုပ္တာဆိုတာ နားလည္တယ္မလား။ စာရြက္ျဖဳန္းတီးတာ သစ္ပင္ေတြကို သတ္တာနဲ႔ တူတူပဲ။ ျပန္သြားထားတဲ့။ ေၾသာ္... ဘာလုပ္လုပ္တလြဲပါလား ငါ့နဲ႔ေနာ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ မမက လွည့္ပတ္ေအာ္ေငါက္ရတာ ေမာသြားျပီထင့္။ ဒီေန႔ သင္ေပးတာေတြ အကုန္ခ်ေရးတဲ့။ ျပီးရင္ ျပန္ေတာ့တဲ့။ ကြ်န္မလည္း အတက္ၾကြဆံုးေရးေတာ့တာေပါ့။ ေရးျပီးသြားေတာ့ မမက ေမးပါတယ္။ မနက္ျဖန္ Training လာအံုးမွာလားတဲ့။ အလုပ္ကလည္း ရွာရခက္တယ္ဆိုေတာ့ ရႏိုင္တဲ့ ဒီအလုပ္ေလးပဲ ဆက္ၾကိဳးစားၾကည့္ရမွာေပါ့ကြယ္။ ဟင့္။ အဲ့ေတာ့ လာမယ္ပဲေျပာလိုက္ရတာေပါ့။ ကဲဒီေတာ့ ဒီည ဘုရားေသခ်ာရွိခိုးသြားမွ။ မနက္ျဖန္ ေဒါက္တာမမ စိတ္ေကာင္း၀င္ျပီး တပည့္ေတာ္မလည္း ဆူပူေအာ္ေငါက္ခံရျခင္းေဘးမွ ကင္းေ၀းေစေသာ၀္။ ။

မက္ခြင့္မရွိလိုက္တဲ့ အိပ္မက္တစ္စံု -၂

ေလေျပ ေမာင့္ဆီက ထိုစကားၾကားျပီး စိတ္ေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတယ္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း အေတြးေတြက စံုလို႔။ ထုိတစ္ခဏ သူမ ေမာင့္ကို ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ဆြံအေနခဲ့မိသည္။"ကြ်န္မ ျပန္ေတာ့မယ္ေမာင္။" ဆိုတဲ့ တစ္ခြန္းထဲ ေျပာျပီး လွည့္ထြက္ခဲ့တယ္။ ေမာင္က ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ဆိုေသာ္လည္း သူမ taxi ကို ဇြတ္တားျပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ အခန္းတြင္းေအာင္းေနမိတယ္။ ဒီလိုဆို သူမလည္း ေဆးသြားစစ္သင့္ျပီ။ သို႔ေသာ္ ေဆးသြားစစ္ရန္ လံုေလာက္တဲ့ သတၱိ ေလေျပမွာ မရွိတာေတာ့ အမွန္ပင္။ဘာလို႔ ဒီလို ကံၾကမၼာဆိုးၾကီးက ေလေျပနဲ႔ေမာင္အေပၚ က်လာတာလဲကြာ။ လက္ထပ္ျပီး တစ္ပတ္မွ်သာ ရွိေသးတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံ အသစ္စက္စက္ေလးကိုမွ ကံတရားက ရက္စက္ေလျခင္း။ ေမာင္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့လည္း စကားမေျပာျဖစ္။ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ၂ေယာက္လံုးႏွဳတ္ဆိတ္ေနမိတယ္။ ထိုတစ္ညလံုး သူမ တစ္ေမွးမွ အိပ္မရခဲ့။ ေမာင္လည္း အိပ္လို႔ရမည္မထင္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေလေျပ ခိုင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္သည္။ မနက္ျဖန္ မနက္ေစာေစာ သူမေဆးသြားစစ္မည္။ ေမာင့္ကိုေတာ့ မေခၚသြားေတာ့။ သူမတစ္ေယာက္ထဲသြားမည္။
နံနက္ ၆နာရီ ။ သူမတစ္ညလံုး မအိပ္ရေသးေသာ္လည္း ေဆးသြားစစ္ရမည္ဟူေသာ စိတ္ေၾကာင့္ထင္သည္။ အိပ္ခ်င္စိတ္ လံုး၀မရွိ။ ေမာင္ကေတာ့ မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ ထင္၏။ အိပ္ေမာက်ေနသည္ မွာ လံုး၀ အျပစ္ကင္းစင္လွသည္။ ဒီလို ေရာဂါမ်ိဳး ေမာင့္လို လူဆီမွာျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေလေျပခုခ်ိန္ထိ ယံုရခက္ဆဲ။ အိပ္ရာထဲလည္း ဆက္မလွဲခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ေရမိုးခ်ိဳး ၊ဘုရားရွိခိုးျပီး မနက္စာအတြက္ ျပင္ဆင္သည္။ သူမအိမ္က ထြက္လာခ်ိန္အထိ ေမာင္ အိပ္ရာက မႏိုးေသး။ ထ႔ိုေနာက္ သူမ အိမ္မွ ေစာေစာထြက္ကာ ေရႊတိဂံုဘုရားသို႔ ၀င္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေဆးစစ္ရန္ ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူမေတြးေနမိသည္။ အကယ္လို႔ ေဆးစစ္တာ POSITIVE ဆိုရင္ သူမ ဘာဆက္လုပ္မည္နည္း။ သူမ အသက္ ၂၂ႏွစ္သာရွိေသးသည္။ သူမႏွင့္ ေမာင္တို႔ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့မိသားစုဘ၀ေလး ထူေထာင္ၾကမည္ဟု အိပ္မက္ထားသမွ် တကယ္ပဲ ျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ ေဆးခန္းေရွ႕ေရာက္လာမွ သူမအေတြးစေတြ ျပတ္သြားသည္။ ေဆးခန္းေရာက္ေရာက္ျခင္း ေဆးစစ္လို႔မရေသး။ အရင္ consultation ၀င္ရသည္။ ဆရာ၀န္မ ေျပာေသာ စကားမ်ား နားထဲ၀င္တစ္ခ်က္ မ၀င္တစ္ခ်က္။ ထို႔ေနာက္ ေဆးစစ္ျပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ "အေျဖရရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္။ ၂ ရက္အတြင္းေတာ့ ရမွာပါ။ စိတ္ေအးေအးထားပါ မေလေျပ။ ဒါမ်ိဳးက ျဖစ္ခဲပါတယ္။ "သူမလည္း ေခါင္းအသာျငိမ့္ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ အိမ္မွာမရွိ။ company သြားတာပဲ ျဖစ္မည္။ေလေျပ ေမာင့္ကို ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ ဤသို႔ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေရာဂါဆိုးၾကီး စြဲကပ္ေနေသာ္လည္း ေမာင္ တည္ျငိမ္လြန္းသည္ဟု ေလေျပထင္သည္။ သူလုပ္စရာရွိေသာ အလုပ္မ်ားကို မူမပ်က္ လုပ္သြားႏိုင္သည္။ အကယ္လို႔ သူမသာ ေမာင့္ေနရာမွာဆို ေမာင့္လိုေနႏိုင္ပါ့မလား။ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ခ်င္စိတ္လည္း သူမမွာ မရွိေတာ့။ ေလေျပတို႔အတြက္ အဓိပၸာယ္မွ မရွိေတာ့ပဲ ေမာင္ရယ္။ ညေနက်ေတာ့ ေမာင္ဖုံးဆက္ရွာပါသည္။ မဂၤလာခမ္း၀င္ပစၥည္းေတြ သြားၾကည့္ခ်င္ေသးလားတဲ့။ သူမစိတ္မပါလို႔ မၾကည့္ေတာ့ဘူးဟု ေျပာလိုက္သည္။ ေမာင္လည္း သူမစိတ္အေျခအေနကို နားလည္သည္ထင္ပါတယ္။ "ဒါဆိုလည္း ေမာင္ေစာေစာျပန္လာမယ္ေနာ္"ဆိုျပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။
ေမာင္ အိမ္ျပန္လာေတာ့ သူမတို႔ ညစာတူတူစားျဖစ္သည္။ ခါတုိင္း ရယ္ေမာစေနာက္သံေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ထမင္း၀ိုင္းေလး အခုေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႔မွဳေတြသာ ၾကီးစိုးေနသည္။ ထိုတိတ္ဆိတ္မွဳကို ေမာင္ကပဲ စတင္ျဖိဳခြင္းလိုက္သည္။ "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေလေျပ။" သူမ ေခါင္းငံု႔ထမင္းစားေနရာမွ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ေမာင့္ပံုစံက တကယ္ကို လွိဳက္လွဳိက္လွဲလွဲ ေျပာေနသလိုပင္။ "ဘာကိုေက်းဇူးတင္တာလဲ ေမာင္" "ေမာင္ကို ခြင့္လႊတ္ေပးလို႔ေပါ့။ ေမာင္က ေလေျပကို ေျပာဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး သတၱိေမြးခဲ့ရတယ္။ ေလေျပ မုန္းသြားမွာ ေမာင္ေၾကာက္တယ္။ ေမာင္ တကယ့္ကို မိုက္လံုးၾကီးခဲ့မိတာပါကြာ" "ဒီမွာ ေမာင္။ က်မ ေမာင့္ကို ခြင့္လႊတ္တယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ ခုခ်ိန္မွ က်မစိတ္ေတြ တအားရွဳပ္ေနတဲ့အတြက္ အဲ့ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေမာင့္ကို က်မေျပာဖို႔ အင္အားမရွိေသးဘူး။ ေမာင့္ အနားမွာ ဒီေလာက္ အစစအရာရာ လိုေလေသးမရွိေအာင္ က်မတာ၀န္ေၾကခဲ့ရက္နဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳးလုပ္ရက္တဲ့ ေမာင့္ကို က်မဘယ္လိုနားလည္ေပးရမလဲ။ေျပာပါ ေမာင္"သူမ၄ႏွစ္လံုးလံုး ႏွဳတ္က်ိဳးေအာင္ ေခၚခဲ့ေသာ "ေမာင္"ဆိုေသာ အသံုးအႏွဳန္းကို ေမာင့္ကို စိတ္ဆိုးသည့္တိုင္ေအာင္ ဆက္ေခၚမိေနဆဲပင္။ "မဟုတ္ဘူး ေလေျပ ... ဒီကိစၥေတြက ေမာင္ေလေျပနဲ႔ မေတြ႔ခင္တုန္းက ကိစၥေတြပါ။ ေလေျပနဲ႔ ေတြ႔ျပီးေနာက္ပိုင္း ကိုယ္တစ္ခါမွ သစၥာမေဖာက္ခဲ့တာ အမွန္ပါကြာ။"ေလေျပ ထမင္းဆက္စားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့။ ထမင္း၀ိုင္းမွ ထထြက္လာသည္။
ဒီရက္ပိုင္း သူမ ေမာင္ႏွင့္ ခပ္စိမ္းစိမ္းေနျဖစ္သည္။ ေမာင္ အလုပ္က ျပန္လာရင္လည္း စကားသိပ္မေျပာျဖစ္။ သို႔ႏွင့္ ေဆးစစ္ျပီး တတိယေျမာက္ေန႔မွာ သူမကို ဆရာ၀န္မက ဖုန္းဆက္သည္။ ေဆးစစ္ထားသည့္ အေျဖလႊာ ရျပီဟု အေၾကာင္းၾကားျခင္း ျဖစ္သည္။ အေျဖကို ဖုန္းထဲက ေမးေတာ့ ဆရာ၀န္မက လူကိုယ္တိုင္လာယူဖို႔ ေျပာသည္။ ေလေျပ စိတ္ထဲထင့္ေနသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ အေျဖက NEGATIVE တဲ့။ ေလေျပ ၀မ္းသာသြားသည္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ၀န္မက ဆက္ေျပာသည္။ "ေလေျပ ေနာက္ ၆လေနရင္ေတာ့ ထပ္ေဆးစစ္ဖို႔လိုမယ္။ အခုက ေလေျပတို႔ လက္ထပ္ထားတာ တစ္ပတ္ပဲ ရွိေသးတယ္ဆိုေတာ့ အကယ္လို႔ ေရာဂါပိုးကူးခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အဲ့ေလာက္တစ္ပတ္အခ်ိန္အတြင္းမွာ မသိႏိုင္ဘူး။" "ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမ။ ေလေျပ ေနာက္၆လေလာက္ေနရင္ ျပန္လာခဲ့ပါအံုးမယ္။"ေလေျပစိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ ေပါ့သြားသလိုပင္။ သို႕ေသာ္လည္း ေနာက္၆လဆိုေသာ အခ်ိန္မွာ ဘာမဆိုျဖစ္လာႏိုင္ေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။
ေလေျပအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္က အေစာၾကီးအိမ္ျပန္ေရာက္ေနသည္။ "ေလေျပ ဘယ္သြားေနတာလဲကြာ။ ေမာင္ ဒီေန႔ ေနလို႔မေကာင္းတာနဲ႔ အိမ္ေစာေစာျပန္လာခဲ့တယ္။ ေလေျပဖုန္းဆက္တာလည္း ဘယ္လိုမွ ေခၚလို႔မရဘူး။" "အင္း ေလေျပ ေမခ်ိဳတို႔အိမ္ခဏသြားေနတာ။ ဖုန္းက ဘက္ထရီကုန္ေနတယ္။ " သူမ စကားကို ေမးတစ္ခြန္း ေျဖတစ္ခြန္းသာ ေမာင့္ကို ဆက္ဆံခဲ့သည္။ ေမာင္ေနမေကာင္းဘူးဆိုမွ ေမာင့္ကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္မိသည္။ သူမ ပစ္ထားေသာ ၃၊၄ရက္ အတြင္းမွာေတာင္ မ်က္ႏွာေခ်ာင္က်သြားလိုက္တာ။ ေမာင့္ကို သနားသလို ျဖစ္သြားသည္။ အို..ဘာလို႔ သနားရမွာလည္း။ သူ႔အျပစ္နဲ႔ သူပဲ။ သစၥာမဲ့တဲ့ ဒဏ္ခံရတာ။ သူမအဲ့လိုမ်ိဳး စိတ္ကိုတင္းထားေပမဲ့ တကယ္တမ္းေတာ့ မေနႏိုင္ပါ။ ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ္ဆိုးေနေသာ ေမာင္။ ခါတုိုင္းထမင္းကို လိုက္ပြဲယူမွ ၀သည့္ေမာင္။ အခုေတာ့ ထမင္း တ၀က္ကိုပင္ တပင္တပန္းစားေနရသလိုပင္။ ေမာင္ ဘာအျပစ္ေတြ လုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့ သိပ္ခ်စ္လို႔ လက္ထပ္ခဲ့ေသာေမာင့္ကိုေတာ့ ၾကာၾကာပစ္မထားႏိုင္။ ေရေႏြးေႏြးေလးႏွင့္ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးယူကာ သြားေပးလိုက္သည္။ ေနမေကာင္းသည့္ၾကားမွ ေမာင့္အျပံဳးေလးကို သူမျမင္လိုက္ရသည္။
ေမာင္ ဒီရက္ပိုင္း အေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာလည္း လံုး၀အားမရွိသလိုပင္။ ေလေျပ ေန႔တိုင္း ၾကက္ေပါင္းေတြ ေပါင္းတိုက္ေသာ္လည္း ေမာင့္ကို ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္။ ေလေျပမေနႏိုင္ေတာ့။ ေမာင့္ကို ေမးလိုက္သည္။ "ေမာင္.. ဆရာ၀န္ေကာ ျပရဲ့လား ဟင္။"ေမာင္က သူမကို ျပံဳးျပီးၾကည့္သည္။"ေသမိန္႔က်ျပီးသား လူတစ္ေယာက္က ဆရာ၀န္ဆီ သြားေတာ့ေကာ ဘာမ်ားထူးျခားမွာလဲ ေလေျပရယ္"ေမာင္ရယ္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေသဒဏ္က်တရားခံတစ္ေယာက္လိုေတာင္ သတ္မွတ္ထားပါလား။ အမွန္ေတာ့ ဒါဟာကုမရတဲ့ ေရာဂါတစ္ခု မဟုတ္ပါဘူး။ ခုေခတ္မွာ ေဆး၀ါးေတြ ဒီေလာက္ ေခတ္မီေနတာပဲ ။ သူမ ေမာင့္ကို ရေအာင္ ကုမည္။ ျပဳစုမည္။ ေမာင္ လူေကာင္းႏွင့္မျခား သက္တမ္းေစ့ ေနႏိုင္ေစရမည္ဟု စိတ္ပုိင္းျဖတ္လိုက္သည္။ သူမ ေမာင့္ကို ဟုိရက္ပိုင္းေတြတုန္းက လစ္လ်ဴရွဴခဲ့မိတာေတာင္ ေနာင္တရသြားသည္။ သူမေမာင့္ကို ေႏြးေထြးတဲ့ အားေပးမွဳေတြ ေပးသင့္တဲ့အစား ေအးစက္တဲ့ လစ္လ်ဴရွဳမွဳေတြသာ ေပးခဲ့ေသာ္လည္း ေမာင္တစ္ခ်က္ေလးမွ ေစာဒက မတက္ခဲ့။ သူမေမာင့္ကို ဒီအတိုင္း ျဖစ္ထားလို႔ေတာ့ မျဖစ္။ မနက္ျဖန္ ယံုၾကည္ရတဲ့ အသိဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဆီ ေခၚသြားရမည္။ ေမာင့္အသက္ ၂၆ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ သူမတို႔မွာ လွပတဲ့ အနာဂတ္ေတြ ရွိေသးသည္။ ေမာင့္ကို သူမဘ၀ထဲက ထြက္ခြာခြင့္ မျပဳႏိုင္ေသးဘူး။
ေနာက္တစ္ေန႔ ေမာင့္ကို ေဆးခန္းသြားဖို႔ေခၚေတာ့ ေမာင္က အတင္းျငင္းသည္။ ေနာက္ဆံုး သူမ ေတာင္းပန္တစ္လွည့္ စိတ္ေကာက္တစ္လွည့္ မနည္းေခၚမွ မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္ႏွင့္ လိုက္လာသည္။ စမ္းသပ္မွဳေတြအျပီး ဆရာ၀န္က ေသခ်ာရွင္းျပသည္။ ေဆာင္သင့္ ေရွာင္သင့္သည့္ အခ်က္ေတြကို။ ေမာင္က ေရာဂါျဖစ္တာကို သိတာ ေနာက္က်တဲ့ အတြက္ေရာ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ေဆး၀ါးကုသမွဳ မခံခဲ့တဲ့အတြက္ အေျခအေနက သိပ္ေတာ့ အားရစရာမရွိေၾကာင္း။ဒါေပမဲ့ အခုအခါ ေဆး၀ါးေတြက တုိးတက္လာျပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္မယ္ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္မယ္ဆိုရင္ ေမာင့္ဟာ လူပံုမွန္တစ္ေယာက္လို ေနႏိုင္သြားေၾကာင္း အခုလာျပတာ အခ်ိန္မွီေလး ျဖစ္ေၾကာင္း ဂရုစိုက္ဖို႔လိုေၾကာင္း ေပါ့ေပါ့မေနသင့္ေၾကာင္းေျပာသည္။သူမ ေမာင့္ကို တစ္ခ်က္ျပံဳးၾကည့္ျပီး ေမာင့္လက္ေလးကို တင္းတင္းဆုပ္လိုက္သည္။"ေမာင္ ဒီမွာ ဆရာက ေျပာေနတယ္။ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္ရင္ သက္သာသြားမယ္တဲ့။ၾကားတယ္ေနာ္။"ထုိ႔ေနာက္ သူမ ဆရာ၀န္ေပးတဲ့ ေဆးမ်ားယူျပီး ျပန္လာခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေမာင္က စကားေတာ့ သိပ္မေျပာ။ သူမက စျပီး "ေမာင္ ေလေျပကို ခ်စ္ရင္ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္ရမယ္ေနာ္။ ေလေျပကိုယ္တုိင္ အခ်ိန္မွန္တိုက္မယ္။ မေသာက္လို႔ကေတာ့ မိေလေျပ အေၾကာင္းသိတယ္ေနာ္..ဟင္းဟင္း""ဟုတ္ပါျပီဗ်ာ။ ေဒၚေလေျပစကားနားေထာင္ပါ့မယ္ဗ်ာတဲ့" ကဲဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေမာင္လည္း။ ဒါေပမဲ့ သူမခ်စ္ေသာေမာင္သည္ သူမအနားက ထြက္ခြာခြင့္ မေပးႏိုင္ေသးပါ။ သူမ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေမာင့္ကို လူေကာင္းပကတိလို ေနႏိုင္ေအာင္ ၾကိဴးစားမည္။ သူမ သက္ျပင္းတိုးတိုးေလးေတာ ့တစ္ခ်က္ ခိုးခ်မိသည္။

ဆက္ပါဦးမည္။ (ဇာတ္လမ္းက မလိုအပ္ပဲဆြဲသလို ျဖစ္သြားလားမသိဘူး။ ေရးျပီး သိပ္ေတာ့ စိတ္တိုင္းမက်ေသးဘူး။ေနာက္မွ ျပန္ျပင္ေတာ့မယ္။ ခုလက္ေညာင္းသြားပီ။ :D စိတ္ရွည္ရွည္ထားျပီး ဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါရွင္။)

မက္ခြင့္မရွိလိုက္တဲ့ အိပ္မက္တစ္စံု

"ေမာင္...လာေလ။ ဘာေငးေနတာလဲ။ ဟိုမွာ ဓာတ္ပံုရုိက္ဖို႔ ေခၚေနျပီ။"
ေလေျပတုိ႔ ဒီေန႔ မဂၤလာပြဲအၾကိဳဓာတ္ပံုလာရုိက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေမာင္တစ္ေယာက္ ဒီေန႔ဘာေတြျဖစ္ေနလည္းမသိ။ ေငးတိေငးတိုင္နဲ႔။ လူနဲ႔စိတ္နဲ႔ မကပ္သလိုပင္။ ဓာတ္ပံုရုိက္တာလည္း မျပံဳးပဲ တည္တည္ၾကီးျဖစ္ေနလို႔ ဓာတ္ပံုဆရာလည္း ျပံဳးခိုင္းရတာ ေမာေနျပီ။ အျမဲတမ္း ျပံဳးျပံဴးရႊင္ရႊင္ တက္တက္ၾကြၾကြေနတတ္တဲ့ ေမာင္..တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနျပီဆိုတာ ေလေျပရိပ္မိေနျပီ။ ေမာင္ ဒီရက္ပိုင္း မဂၤလာေဆာင္အတြက္ေရာ companyကအလုပ္ေတြပါ လံုးပန္းေနရေတာ့ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ပဲ ျဖစ္မွာပါ။

ဓာတ္ပံုရုိက္တာလည္း ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးရသား။ မနက္၉နာရီထဲက စလိုက္တာ အခုညေန၃နာရီမွပဲ ျပီးေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလေျပတစ္ေယာက္ မေမာႏိုင္ေသး။ မဂၤလာခန္း၀င္ ပစၥည္းေတြ ေမာင္နဲ႔ လိုက္၀ယ္ရအံုးမယ္။ ေလေျပတို႔ ဧည့္ခံပြဲက ေနာက္လ၂၀ရက္ေန႔။ အခ်ိန္က တစ္လခြဲေလာက္ပဲ လိုေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေလာတၾကီးနဲ႔ လိုက္လုပ္ေနရတာ။ဒါေပမဲ့ အဲ့လိုပင္ပန္းေနရတာကိုပဲ ေလေျပက ေပ်ာ္ေနတာေလ။

ေလေျပဓာတ္ပံုရုိက္ျပီးေတာ့ အ၀တ္အစားျပန္လဲ၊မိတ္ကပ္ေတြ ျပန္ဖ်က္လုပ္ေနတုန္း ေမာင္က သူကားေပၚကပဲ ေစာင့္ေနမယ္တဲ့။ ေလေျပလည္း ခပ္သြက္သြက္ေလးလုပ္ျပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေလေျပ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက စတီယာရင္ေပၚ ေခါင္းေမွာက္ျပီး အိပ္ေနေလရဲ့။ သူမလည္း အသာေလးလွဳပ္ႏွဳိးလိုက္တယ္။ ေမာင္ထလာေတာ့ ေမာင့္မ်က္လံုးေတြကို အမွတ္မထင္ၾကည့္မိသြားသည္။ အို.. ေမာင့္မ်က္လံုးေတြ နီျပီး မို႔အစ္ေနပါလား။ ေမာင္ငိုထားတာလား။ မျဖစ္ႏိုင္။ ေမာင္ငိုတာ ေလေျပတစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး။ "ေမာင့္မ်က္လံုးေတြ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟင္။ အိပ္ေရးမ၀လို႔လား" ကြ်န္မေမးလိုက္သည္။ ေမာင္ျပန္မေျဖပါ။ "ေလေျပ..ေမာင္တို႔ ေနာက္ေန႔မွ ပစၥည္းေတြ သြား၀ယ္ရေအာင္။ ေမာင္ ေလေျပကို အေရးၾကီးကိစၥ ေျပာစရာရွိတယ္။ ေမာင္တို႔ ေအးေအးေဆးေဆး တစ္ေနရာသြားရေအာင္။" ကြ်န္မေမာင့္ကို ၾကည့္ျပီး ရင္ေတြပူလာသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္။ ေခါင္းအသာျငိမ့္လို႔ လိုက္လာခဲ့သည္။

ကန္ေတာ္ၾကီးရဲ့ ခံုတန္းေလးတစ္ခု။ အခ်ိန္က ညေန၄နာရီ။ ေရာက္တာ ၁၀မိနစ္ ရွိျပီ။ အေရးၾကီးကိစၥ ေျပာစရာရွိသည္ ဆိုေသာေမာင္ ခုခ်ိန္ထိ စကားတစ္ခြန္းမွ မဟေသး။ ေလေျပစိတ္မရွည္ေတာ့။ "ေမာင္.. ေျပာစရာ ရွိတာျမန္ျမန္ေျပာေလ။ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲကြာ။" ေမာင္သူမကို စိုက္ၾကည့္သည္။
"ေလေျပ.. ေမာင္ ေလေျပကို သိပ္ခ်စ္တာ ေလေျပသိပါတယ္ေနာ္"
"ေအာ္..ေမာင္ကလည္း ဘာမ်ားလည္းလို႔။ သိတယ္ေလ။ ေမာင္က ေလေျပကို သိပ္ခ်စ္သိပ္အလိုလိုက္၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ေမာင့္ကို တစ္ဘ၀လံုးအတြက္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပဲဟာကို။"
"ေမာင္သာ အျပစ္တစ္ခုခုလုပ္မိရင္ ေလေျပတစ္သက္လံုး မုန္းသြားမွာလားဟင္။"
"ေမာင္ကလည္း ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။ ေမာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေလေျပစိတ္ဆင္းရဲေအာင္ မလုပ္ဘူးဆိုတာ ေလေျပယံုတယ္။"
"ေမာင္ေလ...ေမာင္ ..ေလေျပကို ၀န္ခံစရာတစ္ခုရွိတယ္။ ေမာင္ကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔ ေလေျပရယ္။ ေမာင္ တအားမွားခဲ့တယ္ကြာ.. ေတာက္"
"ဘာကိစၥလဲေမာင္.. ျမန္ျမန္ေျပာပါေမာင္ရယ္။ ေလေျပ ရင္ေတြပူလို႔ပါ။"
ေမာင္ သက္ျပင္းရွည္ တစ္ခ်က္ ခ်တယ္။ ျပီးေတာ့ သူမကို မၾကည့္ပဲ ကန္ေရျပင္ကို ၾကည့္ရင္း စကားဆက္ေျပာတယ္။
"ေမာင္ ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေဆးစစ္တာ အေဖာ္လိုက္သြားေပးတယ္ ေလေျပ။ သူက HIV သြားစစ္တာ။ သူ႔တစ္ေယာက္တည္း မသြားခ်င္ဘူးဆိုတာနဲ႔ လုိက္သြားေပးတာ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ သူက မင္းပါတစ္ခါတည္း စစ္ထားပါလား။စစ္ထားေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့ကြာ ဆိုတာနဲ႔ ေမာင္ပါတစ္ခါတည္း စစ္ခဲ့တယ္။ အေျဖက လြန္ခဲ့တဲ့၂ရက္က ရတယ္။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းက NEGATIVE တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ....ဒါေပမဲ့..."
ေမာင့္ စကားသံေတြ တုန္ေနသည္။ ကြ်န္မလည္း ဆက္နားမေထာင္ရဲေတာ့။ ေမာင္ရယ္ ရက္စက္လိုက္တာ။ ကြ်န္မအေပၚလည္း သစၥာမဲ့မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ့မိဘူး။ ဟာ... ရုတ္တရက္ သူမထူပူသြားသည္။ သူမနဲ႔ေမာင္ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ခန္႔က တရားရုံးတြင္ လက္မွတ္ထိုးျပီး အၾကင္လင္မယားဘ၀ေရာက္ခဲ့သည္။ ဧည့္ခံပြဲကေတာ့ ဟိုဖက္ေဆြမ်ိဳး ဒီဖက္ေဆြမ်ိဳးေစာင့္ရင္းနဲ႔ ေနာက္လမွ က်င္းပဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါဆို ေမာင့္မွာ HIV POSITIVE ဆိုေတာ့ သူမေရာ???

ဆက္ပါဦးမည္။ ။

အင္း တစ္ခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ

ညတုန္းက ကြ်န္မ ၂နာရီေလာက္မွာ အိပ္ရာ၀င္တယ္။ အိပ္ေတာ့ ဘာလို႔မွန္း မသိ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ဟိုအေၾကာင္းေတြး ဒီအေၾကာင္းေတြးနဲ႔ ၃နာရီေလာက္ထိ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ၃နာရီေက်ာ္ေလာက္ တစ္ခ်က္ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ မၾကာပါဘူး "ခြ်မ္း"ဆိုျပီး ေသာ့တြဲလို ပစၥည္းမ်ိဳး ျပဳတ္က်သံၾကားျပီး လန္႔ႏိုးလာတယ္။ အိမ္မက္မ်ားလားလို႔ ျပန္စဥ္းစားတယ္။ ဟင့္အင္း အိပ္မက္မဟုတ္ဘူး ေသခ်ာတယ္ ။နားနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ၾကားလိုက္တာ။ က်ယ္လည္းက်ယ္တယ္။ ဒါနဲ႔ က်မ အိပ္ရာက အသာထလို႔ မီးျပန္ဖြင့္ ဘာပစၥည္း ျပဳတ္က်တာလဲလို႔ လိုက္ရွာတယ္။ ေသာ့နဲ႔တူတာ ဘာမွ မေတြ႕သလို ဘာပစၥည္းမွလည္း ေအာက္မက်ေနပါဘူး။ အသံက အခန္းအျပင္က အသံမဟုတ္သလို ေဘးခန္းက လူေတြလည္း အိပ္ေမာက်လို႔ ေဟာက္သံေတြေတာင္ ၾကားေနရတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း မီးျပန္ပိတ္ျပီး အိပ္ရာျပန္၀င္တယ္။ မ်က္လံုးပိတ္ထားျပီး ၅မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာ အသံထပ္ၾကားတယ္။ ဒီတစ္ခါ ပစၥည္းျပဳတ္က်သံမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စကားေျပာသံ။ ေ၀းေ၀းကလာတဲ့ အသံေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်မ ေခါင္းရင္းနား တစ္ကိုက္အကြာေလာက္က ေျပာတဲ့အသံလိုမ်ိဳး။ ဘာစကားေျပာလဲဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာမၾကားရဘူး။ ဗလံုးဗေထြးနဲ႔။ က်မလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ ဖုန္းနဲ႔ သီခ်င္းက်ယ္က်ယ္ ဖြင့္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ မ်က္စိကိုမွိတ္ ရသမွ် ဘုရားစာရြတ္ျပီး အိပ္လိုက္တယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔။ မဟုတ္ရင္ ေလွ်ာက္စဥ္းစားျပီး လန္႔ေနအံုးမွာ။ ဒီရက္ပိုင္း သရဲကားေတြ လူသတ္ကားေတြ ၾကည့္မိလို႔ပဲ စိတ္ေတြ ေျခာက္ခ်ားေနတာလား မသိ။ အခု ဒီပို႔စ္ေရးေနရင္းေတာင္ channel U က လာေနတဲ့ ထိုင္းသရဲကား ၾကည့္ေနတယ္။ အဟိ :P

ကြ်န္မရဲ့ စိတ္ထြက္ေပါက္မ်ား

ကြ်န္မအိမ္နားမွာ ေတာင္ကုန္းေလးတစ္ခုရွိတယ္။ အဲ့ေနရာေလးက ေတာ္ေတာ္ျမင့္ေတာ့ ေလလည္းတိုက္တယ္။ ထိုင္လို႔လည္းေကာင္းတယ္။ ကြ်န္မစိတ္ညစ္တဲ့အခ်ိန္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ အဲ့ေနရာေလးမွာ သြားထိုင္ျဖစ္တယ္။ ခါတိုင္းထိုင္တာေတာ့ ညဖက္ေတြမ်ားတယ္။ ညေနဖက္ဆို လမ္းေလွ်ာက္တဲ့လူေတြ၊ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တဲ့လူေတြ ရွိတတ္ေတာ့ သိပ္ထိုင္လို႔မေကာင္းဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ဆို ပိုေတာင္မိုက္ေသး။ အဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္ အဲ့ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ တေယာလာလာထိုးတတ္လို႔။ တေယာထိုးတာေလး နားေထာင္ရင္း ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ထိုင္ရတဲ့အရသာဟာ တကယ္ကို ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာင္ကုန္းေလးက ကြ်န္မအတြက္ စိတ္အပန္းေျဖတဲ့ေနရာလို႔ ေျပာလို႔ရသလို အမွတ္တရအခ်ိဳ ႔ကိုလည္း သိမ္းေပးထားတဲ့ ေနရာေလးဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ ဒီေန႔ ညေန အျပင္က ျပန္လာေတာ့ ညေနဖက္၊ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ လူရွင္းေနတာနဲ႔ တစ္ေယာက္ထဲ သြားထိုင္ ျဖစ္တယ္။ ထိုင္ရင္းနဲ႔ စိတ္ကူးေပါက္လို႔ ဖုန္းထုတ္ျပီး ဓာတ္ပံုေတြ ေလွ်ာက္ရုိက္ျဖစ္တယ္။ ဖုန္းကင္မရာက 2 Mega pixel ပဲရွိေတာ့ ကြာလတီေတာ့ ေကာင္းဘူးေပါ့ကြယ္။ နည္းနည္းေတာ့ သည္းခံၾကပါ။ အားနာပါးနာနဲ႔ အလဲ့ ရုိက္ထားတာ မဆိုးဘူးပဲလို႔ ေျပာေပးရင္ ေနၾကာစိ တစ္စိ အလကားေကြ်းမယ္။ အဟုတ္။ :P ေတာင္ကုန္းေလးမွာ အတက္အဆင္း ေလွကား၂ခုရွိတယ္။ ကြ်န္မက မ်ားေသာအားျဖင့္ အျပင္ကျပန္လာရင္ ၀င္ထုိင္တာမ်ားလို႔ လမ္းမနဲ႔ နီးတဲ့ေလွကားက တက္ျဖစ္တယ္။ထိုင္တတ္တဲ့ ထိုင္ခံုေလးနဲ႔ စိတ္ေပါက္ရင္ တက္စီးတတ္ေသာ ေမာ္ေတာ္စပရိန္(မၾကီးမငယ္ႏွင့္ ေသာင္းက်န္းသည္ဟု အတင္းမတုပ္ပါရန္။ ၾကားရွိက ထိေရာက္စြာ အေရးယူမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း :P)
ဒါက ေတာင္ကုန္းေပၚမွ လွမ္းၾကည့္ရင္ ျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္း။ ။
အဆင္းေလွကား။ (အဆင္းေလွကားဆိုေတာ့ တက္လို႔ေကာမရဘူးလားဟု ေမးေကာင္းေမးပါလိမ့္မည္.. ရပါသည္။ တက္လို႔ေကာ ဆင္းလို႔ေကာ။ ကြ်န္မကေတာ့ ထိုေလွကားကို တတ္ရသည္မွာ ေျခေထာက္ပိုေညာင္းသည္ ထင္ေသာေၾကာင့္ အဆင္းေလွကားအျဖစ္သာ သတ္မွတ္ပါသည္။)ထိုေလွကားက ဆင္းလွ်င္ ဤကစားကြင္းငယ္ ရွိပါသည္။ ထို ကစားကြင္းတြင္လည္း မၾကာခဏသြားထိုင္ပါသည္။
ထိုေတာင္ကုန္းအနီးတြင္ ကစားကြင္း ၂ခုရွိပါသည္။ တစ္ခုက အတက္ေလွကားနားမွာျဖစ္၍ ေနာက္တစ္ခုက အဆင္းေလွကားနားမွာပါ။ အခုပံုမွာ အဆင္းေလွကားနားမွ ကစားကြင္းျဖစ္သည္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ ထိုင္ျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ ၀င္မကစားပါ။)ဒါက ကြ်န္မ၀င္ထိုင္တတ္ေသာ ကစားကြင္း၏ အတြင္းပိုင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဤသည္မွာ အတက္ေလွကားနားမွ ကစားကြင္းျဖစ္၏။ ၀င္ထိုင္ရန္ စိတ္ကူးရွိေသာ္လည္း အျမဲလိုလို လူရွိတတ္၍ မထိုင္ျဖစ္ခဲ့။
ဒါကေတာ့ စင္ကာပူမွာ ကြ်န္မအၾကိဳက္ဆံုးေနရာ။ Henderson Wave။ ဘာလို႔မွန္းမသိ ထိုေနရာကို တအားၾကိဳက္သည္။ ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္က ည၇နာရီ။ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြမရွိေသး။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္တြင္ တံတားမွ မီးမ်ားထြန္းျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေတာ္လွပါသည္။ ကြ်န္မရုိက္ထားေသာပံုမွာ ၀ါးေနေသာေၾကာင့္ ဒုတိယပံုကို google မွ ယူတင္ျဖစ္သည္။ ပံုထဲတြင္ ပါ၀င္ေသာသူမ်ားမွာ မည္သူမည္၀ါျဖစ္မွန္း မသိေၾကာင္း။ :D
ဒါကေတာ့ ကြ်န္မ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ကြ်န္မသြားခ်င္တဲ့ေနရာ။ စင္ကာပူထဲမွာပဲ ရွိသည္။ ေတာ္ေတာ္မိုက္တယ္ တံတားက အရွည္ၾကီး။ အဲ့ဒီ တံတားကို ေရာက္ဖို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္သြားရမည္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာပင္ ေတြ႔ဖူး၍ ဘယ္ေနရာမွန္းမသိ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စာေမးပြဲျပီးရင္ သြားရေအာင္ ေနရာရွာထားဆို၍ အားၾကိဳးမာန္တက္ တစ္ညလံုး ဂူဂယ္လ္တြင္ ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုသူငယ္ခ်င္းက ပံုေျပာသြားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ မသြားျဖစ္။ အဟမ္း... ဘယ္မွာလဲ သိခ်င္လား။ သိခ်င္ရင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္လာေမး။ KFC 2 piece chicken ေလာက္ဆို ေျပာျပမယ္။ အဟတ္။သိတဲ့လူကေတာ့ ရွဴးတိုးတိုးေပါ့ေနာ္။ KFC ရရင္ တစ္ဖဲ့ေကြ်းမယ္ေနာ္ :D