မက္ခြင့္မရွိလိုက္တဲ့ အိပ္မက္တစ္စံု -၂

ေလေျပ ေမာင့္ဆီက ထိုစကားၾကားျပီး စိတ္ေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတယ္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း အေတြးေတြက စံုလို႔။ ထုိတစ္ခဏ သူမ ေမာင့္ကို ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ဆြံအေနခဲ့မိသည္။"ကြ်န္မ ျပန္ေတာ့မယ္ေမာင္။" ဆိုတဲ့ တစ္ခြန္းထဲ ေျပာျပီး လွည့္ထြက္ခဲ့တယ္။ ေမာင္က ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ဆိုေသာ္လည္း သူမ taxi ကို ဇြတ္တားျပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ အခန္းတြင္းေအာင္းေနမိတယ္။ ဒီလိုဆို သူမလည္း ေဆးသြားစစ္သင့္ျပီ။ သို႔ေသာ္ ေဆးသြားစစ္ရန္ လံုေလာက္တဲ့ သတၱိ ေလေျပမွာ မရွိတာေတာ့ အမွန္ပင္။ဘာလို႔ ဒီလို ကံၾကမၼာဆိုးၾကီးက ေလေျပနဲ႔ေမာင္အေပၚ က်လာတာလဲကြာ။ လက္ထပ္ျပီး တစ္ပတ္မွ်သာ ရွိေသးတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံ အသစ္စက္စက္ေလးကိုမွ ကံတရားက ရက္စက္ေလျခင္း။ ေမာင္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့လည္း စကားမေျပာျဖစ္။ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ၂ေယာက္လံုးႏွဳတ္ဆိတ္ေနမိတယ္။ ထိုတစ္ညလံုး သူမ တစ္ေမွးမွ အိပ္မရခဲ့။ ေမာင္လည္း အိပ္လို႔ရမည္မထင္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေလေျပ ခိုင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္သည္။ မနက္ျဖန္ မနက္ေစာေစာ သူမေဆးသြားစစ္မည္။ ေမာင့္ကိုေတာ့ မေခၚသြားေတာ့။ သူမတစ္ေယာက္ထဲသြားမည္။
နံနက္ ၆နာရီ ။ သူမတစ္ညလံုး မအိပ္ရေသးေသာ္လည္း ေဆးသြားစစ္ရမည္ဟူေသာ စိတ္ေၾကာင့္ထင္သည္။ အိပ္ခ်င္စိတ္ လံုး၀မရွိ။ ေမာင္ကေတာ့ မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ ထင္၏။ အိပ္ေမာက်ေနသည္ မွာ လံုး၀ အျပစ္ကင္းစင္လွသည္။ ဒီလို ေရာဂါမ်ိဳး ေမာင့္လို လူဆီမွာျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေလေျပခုခ်ိန္ထိ ယံုရခက္ဆဲ။ အိပ္ရာထဲလည္း ဆက္မလွဲခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ေရမိုးခ်ိဳး ၊ဘုရားရွိခိုးျပီး မနက္စာအတြက္ ျပင္ဆင္သည္။ သူမအိမ္က ထြက္လာခ်ိန္အထိ ေမာင္ အိပ္ရာက မႏိုးေသး။ ထ႔ိုေနာက္ သူမ အိမ္မွ ေစာေစာထြက္ကာ ေရႊတိဂံုဘုရားသို႔ ၀င္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေဆးစစ္ရန္ ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူမေတြးေနမိသည္။ အကယ္လို႔ ေဆးစစ္တာ POSITIVE ဆိုရင္ သူမ ဘာဆက္လုပ္မည္နည္း။ သူမ အသက္ ၂၂ႏွစ္သာရွိေသးသည္။ သူမႏွင့္ ေမာင္တို႔ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့မိသားစုဘ၀ေလး ထူေထာင္ၾကမည္ဟု အိပ္မက္ထားသမွ် တကယ္ပဲ ျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ ေဆးခန္းေရွ႕ေရာက္လာမွ သူမအေတြးစေတြ ျပတ္သြားသည္။ ေဆးခန္းေရာက္ေရာက္ျခင္း ေဆးစစ္လို႔မရေသး။ အရင္ consultation ၀င္ရသည္။ ဆရာ၀န္မ ေျပာေသာ စကားမ်ား နားထဲ၀င္တစ္ခ်က္ မ၀င္တစ္ခ်က္။ ထို႔ေနာက္ ေဆးစစ္ျပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ "အေျဖရရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္။ ၂ ရက္အတြင္းေတာ့ ရမွာပါ။ စိတ္ေအးေအးထားပါ မေလေျပ။ ဒါမ်ိဳးက ျဖစ္ခဲပါတယ္။ "သူမလည္း ေခါင္းအသာျငိမ့္ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ အိမ္မွာမရွိ။ company သြားတာပဲ ျဖစ္မည္။ေလေျပ ေမာင့္ကို ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ ဤသို႔ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေရာဂါဆိုးၾကီး စြဲကပ္ေနေသာ္လည္း ေမာင္ တည္ျငိမ္လြန္းသည္ဟု ေလေျပထင္သည္။ သူလုပ္စရာရွိေသာ အလုပ္မ်ားကို မူမပ်က္ လုပ္သြားႏိုင္သည္။ အကယ္လို႔ သူမသာ ေမာင့္ေနရာမွာဆို ေမာင့္လိုေနႏိုင္ပါ့မလား။ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ခ်င္စိတ္လည္း သူမမွာ မရွိေတာ့။ ေလေျပတို႔အတြက္ အဓိပၸာယ္မွ မရွိေတာ့ပဲ ေမာင္ရယ္။ ညေနက်ေတာ့ ေမာင္ဖုံးဆက္ရွာပါသည္။ မဂၤလာခမ္း၀င္ပစၥည္းေတြ သြားၾကည့္ခ်င္ေသးလားတဲ့။ သူမစိတ္မပါလို႔ မၾကည့္ေတာ့ဘူးဟု ေျပာလိုက္သည္။ ေမာင္လည္း သူမစိတ္အေျခအေနကို နားလည္သည္ထင္ပါတယ္။ "ဒါဆိုလည္း ေမာင္ေစာေစာျပန္လာမယ္ေနာ္"ဆိုျပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။
ေမာင္ အိမ္ျပန္လာေတာ့ သူမတို႔ ညစာတူတူစားျဖစ္သည္။ ခါတုိင္း ရယ္ေမာစေနာက္သံေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ထမင္း၀ိုင္းေလး အခုေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႔မွဳေတြသာ ၾကီးစိုးေနသည္။ ထိုတိတ္ဆိတ္မွဳကို ေမာင္ကပဲ စတင္ျဖိဳခြင္းလိုက္သည္။ "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေလေျပ။" သူမ ေခါင္းငံု႔ထမင္းစားေနရာမွ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ေမာင့္ပံုစံက တကယ္ကို လွိဳက္လွဳိက္လွဲလွဲ ေျပာေနသလိုပင္။ "ဘာကိုေက်းဇူးတင္တာလဲ ေမာင္" "ေမာင္ကို ခြင့္လႊတ္ေပးလို႔ေပါ့။ ေမာင္က ေလေျပကို ေျပာဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး သတၱိေမြးခဲ့ရတယ္။ ေလေျပ မုန္းသြားမွာ ေမာင္ေၾကာက္တယ္။ ေမာင္ တကယ့္ကို မိုက္လံုးၾကီးခဲ့မိတာပါကြာ" "ဒီမွာ ေမာင္။ က်မ ေမာင့္ကို ခြင့္လႊတ္တယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ ခုခ်ိန္မွ က်မစိတ္ေတြ တအားရွဳပ္ေနတဲ့အတြက္ အဲ့ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေမာင့္ကို က်မေျပာဖို႔ အင္အားမရွိေသးဘူး။ ေမာင့္ အနားမွာ ဒီေလာက္ အစစအရာရာ လိုေလေသးမရွိေအာင္ က်မတာ၀န္ေၾကခဲ့ရက္နဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳးလုပ္ရက္တဲ့ ေမာင့္ကို က်မဘယ္လိုနားလည္ေပးရမလဲ။ေျပာပါ ေမာင္"သူမ၄ႏွစ္လံုးလံုး ႏွဳတ္က်ိဳးေအာင္ ေခၚခဲ့ေသာ "ေမာင္"ဆိုေသာ အသံုးအႏွဳန္းကို ေမာင့္ကို စိတ္ဆိုးသည့္တိုင္ေအာင္ ဆက္ေခၚမိေနဆဲပင္။ "မဟုတ္ဘူး ေလေျပ ... ဒီကိစၥေတြက ေမာင္ေလေျပနဲ႔ မေတြ႔ခင္တုန္းက ကိစၥေတြပါ။ ေလေျပနဲ႔ ေတြ႔ျပီးေနာက္ပိုင္း ကိုယ္တစ္ခါမွ သစၥာမေဖာက္ခဲ့တာ အမွန္ပါကြာ။"ေလေျပ ထမင္းဆက္စားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့။ ထမင္း၀ိုင္းမွ ထထြက္လာသည္။
ဒီရက္ပိုင္း သူမ ေမာင္ႏွင့္ ခပ္စိမ္းစိမ္းေနျဖစ္သည္။ ေမာင္ အလုပ္က ျပန္လာရင္လည္း စကားသိပ္မေျပာျဖစ္။ သို႔ႏွင့္ ေဆးစစ္ျပီး တတိယေျမာက္ေန႔မွာ သူမကို ဆရာ၀န္မက ဖုန္းဆက္သည္။ ေဆးစစ္ထားသည့္ အေျဖလႊာ ရျပီဟု အေၾကာင္းၾကားျခင္း ျဖစ္သည္။ အေျဖကို ဖုန္းထဲက ေမးေတာ့ ဆရာ၀န္မက လူကိုယ္တိုင္လာယူဖို႔ ေျပာသည္။ ေလေျပ စိတ္ထဲထင့္ေနသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ အေျဖက NEGATIVE တဲ့။ ေလေျပ ၀မ္းသာသြားသည္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ၀န္မက ဆက္ေျပာသည္။ "ေလေျပ ေနာက္ ၆လေနရင္ေတာ့ ထပ္ေဆးစစ္ဖို႔လိုမယ္။ အခုက ေလေျပတို႔ လက္ထပ္ထားတာ တစ္ပတ္ပဲ ရွိေသးတယ္ဆိုေတာ့ အကယ္လို႔ ေရာဂါပိုးကူးခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အဲ့ေလာက္တစ္ပတ္အခ်ိန္အတြင္းမွာ မသိႏိုင္ဘူး။" "ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမ။ ေလေျပ ေနာက္၆လေလာက္ေနရင္ ျပန္လာခဲ့ပါအံုးမယ္။"ေလေျပစိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ ေပါ့သြားသလိုပင္။ သို႕ေသာ္လည္း ေနာက္၆လဆိုေသာ အခ်ိန္မွာ ဘာမဆိုျဖစ္လာႏိုင္ေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။
ေလေျပအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္က အေစာၾကီးအိမ္ျပန္ေရာက္ေနသည္။ "ေလေျပ ဘယ္သြားေနတာလဲကြာ။ ေမာင္ ဒီေန႔ ေနလို႔မေကာင္းတာနဲ႔ အိမ္ေစာေစာျပန္လာခဲ့တယ္။ ေလေျပဖုန္းဆက္တာလည္း ဘယ္လိုမွ ေခၚလို႔မရဘူး။" "အင္း ေလေျပ ေမခ်ိဳတို႔အိမ္ခဏသြားေနတာ။ ဖုန္းက ဘက္ထရီကုန္ေနတယ္။ " သူမ စကားကို ေမးတစ္ခြန္း ေျဖတစ္ခြန္းသာ ေမာင့္ကို ဆက္ဆံခဲ့သည္။ ေမာင္ေနမေကာင္းဘူးဆိုမွ ေမာင့္ကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္မိသည္။ သူမ ပစ္ထားေသာ ၃၊၄ရက္ အတြင္းမွာေတာင္ မ်က္ႏွာေခ်ာင္က်သြားလိုက္တာ။ ေမာင့္ကို သနားသလို ျဖစ္သြားသည္။ အို..ဘာလို႔ သနားရမွာလည္း။ သူ႔အျပစ္နဲ႔ သူပဲ။ သစၥာမဲ့တဲ့ ဒဏ္ခံရတာ။ သူမအဲ့လိုမ်ိဳး စိတ္ကိုတင္းထားေပမဲ့ တကယ္တမ္းေတာ့ မေနႏိုင္ပါ။ ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ္ဆိုးေနေသာ ေမာင္။ ခါတုိုင္းထမင္းကို လိုက္ပြဲယူမွ ၀သည့္ေမာင္။ အခုေတာ့ ထမင္း တ၀က္ကိုပင္ တပင္တပန္းစားေနရသလိုပင္။ ေမာင္ ဘာအျပစ္ေတြ လုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့ သိပ္ခ်စ္လို႔ လက္ထပ္ခဲ့ေသာေမာင့္ကိုေတာ့ ၾကာၾကာပစ္မထားႏိုင္။ ေရေႏြးေႏြးေလးႏွင့္ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးယူကာ သြားေပးလိုက္သည္။ ေနမေကာင္းသည့္ၾကားမွ ေမာင့္အျပံဳးေလးကို သူမျမင္လိုက္ရသည္။
ေမာင္ ဒီရက္ပိုင္း အေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာလည္း လံုး၀အားမရွိသလိုပင္။ ေလေျပ ေန႔တိုင္း ၾကက္ေပါင္းေတြ ေပါင္းတိုက္ေသာ္လည္း ေမာင့္ကို ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္။ ေလေျပမေနႏိုင္ေတာ့။ ေမာင့္ကို ေမးလိုက္သည္။ "ေမာင္.. ဆရာ၀န္ေကာ ျပရဲ့လား ဟင္။"ေမာင္က သူမကို ျပံဳးျပီးၾကည့္သည္။"ေသမိန္႔က်ျပီးသား လူတစ္ေယာက္က ဆရာ၀န္ဆီ သြားေတာ့ေကာ ဘာမ်ားထူးျခားမွာလဲ ေလေျပရယ္"ေမာင္ရယ္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေသဒဏ္က်တရားခံတစ္ေယာက္လိုေတာင္ သတ္မွတ္ထားပါလား။ အမွန္ေတာ့ ဒါဟာကုမရတဲ့ ေရာဂါတစ္ခု မဟုတ္ပါဘူး။ ခုေခတ္မွာ ေဆး၀ါးေတြ ဒီေလာက္ ေခတ္မီေနတာပဲ ။ သူမ ေမာင့္ကို ရေအာင္ ကုမည္။ ျပဳစုမည္။ ေမာင္ လူေကာင္းႏွင့္မျခား သက္တမ္းေစ့ ေနႏိုင္ေစရမည္ဟု စိတ္ပုိင္းျဖတ္လိုက္သည္။ သူမ ေမာင့္ကို ဟုိရက္ပိုင္းေတြတုန္းက လစ္လ်ဴရွဴခဲ့မိတာေတာင္ ေနာင္တရသြားသည္။ သူမေမာင့္ကို ေႏြးေထြးတဲ့ အားေပးမွဳေတြ ေပးသင့္တဲ့အစား ေအးစက္တဲ့ လစ္လ်ဴရွဳမွဳေတြသာ ေပးခဲ့ေသာ္လည္း ေမာင္တစ္ခ်က္ေလးမွ ေစာဒက မတက္ခဲ့။ သူမေမာင့္ကို ဒီအတိုင္း ျဖစ္ထားလို႔ေတာ့ မျဖစ္။ မနက္ျဖန္ ယံုၾကည္ရတဲ့ အသိဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဆီ ေခၚသြားရမည္။ ေမာင့္အသက္ ၂၆ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ သူမတို႔မွာ လွပတဲ့ အနာဂတ္ေတြ ရွိေသးသည္။ ေမာင့္ကို သူမဘ၀ထဲက ထြက္ခြာခြင့္ မျပဳႏိုင္ေသးဘူး။
ေနာက္တစ္ေန႔ ေမာင့္ကို ေဆးခန္းသြားဖို႔ေခၚေတာ့ ေမာင္က အတင္းျငင္းသည္။ ေနာက္ဆံုး သူမ ေတာင္းပန္တစ္လွည့္ စိတ္ေကာက္တစ္လွည့္ မနည္းေခၚမွ မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္ႏွင့္ လိုက္လာသည္။ စမ္းသပ္မွဳေတြအျပီး ဆရာ၀န္က ေသခ်ာရွင္းျပသည္။ ေဆာင္သင့္ ေရွာင္သင့္သည့္ အခ်က္ေတြကို။ ေမာင္က ေရာဂါျဖစ္တာကို သိတာ ေနာက္က်တဲ့ အတြက္ေရာ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ေဆး၀ါးကုသမွဳ မခံခဲ့တဲ့အတြက္ အေျခအေနက သိပ္ေတာ့ အားရစရာမရွိေၾကာင္း။ဒါေပမဲ့ အခုအခါ ေဆး၀ါးေတြက တုိးတက္လာျပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္မယ္ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္မယ္ဆိုရင္ ေမာင့္ဟာ လူပံုမွန္တစ္ေယာက္လို ေနႏိုင္သြားေၾကာင္း အခုလာျပတာ အခ်ိန္မွီေလး ျဖစ္ေၾကာင္း ဂရုစိုက္ဖို႔လိုေၾကာင္း ေပါ့ေပါ့မေနသင့္ေၾကာင္းေျပာသည္။သူမ ေမာင့္ကို တစ္ခ်က္ျပံဳးၾကည့္ျပီး ေမာင့္လက္ေလးကို တင္းတင္းဆုပ္လိုက္သည္။"ေမာင္ ဒီမွာ ဆရာက ေျပာေနတယ္။ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္ရင္ သက္သာသြားမယ္တဲ့။ၾကားတယ္ေနာ္။"ထုိ႔ေနာက္ သူမ ဆရာ၀န္ေပးတဲ့ ေဆးမ်ားယူျပီး ျပန္လာခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေမာင္က စကားေတာ့ သိပ္မေျပာ။ သူမက စျပီး "ေမာင္ ေလေျပကို ခ်စ္ရင္ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္ရမယ္ေနာ္။ ေလေျပကိုယ္တုိင္ အခ်ိန္မွန္တိုက္မယ္။ မေသာက္လို႔ကေတာ့ မိေလေျပ အေၾကာင္းသိတယ္ေနာ္..ဟင္းဟင္း""ဟုတ္ပါျပီဗ်ာ။ ေဒၚေလေျပစကားနားေထာင္ပါ့မယ္ဗ်ာတဲ့" ကဲဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေမာင္လည္း။ ဒါေပမဲ့ သူမခ်စ္ေသာေမာင္သည္ သူမအနားက ထြက္ခြာခြင့္ မေပးႏိုင္ေသးပါ။ သူမ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေမာင့္ကို လူေကာင္းပကတိလို ေနႏိုင္ေအာင္ ၾကိဴးစားမည္။ သူမ သက္ျပင္းတိုးတိုးေလးေတာ ့တစ္ခ်က္ ခိုးခ်မိသည္။

ဆက္ပါဦးမည္။ (ဇာတ္လမ္းက မလိုအပ္ပဲဆြဲသလို ျဖစ္သြားလားမသိဘူး။ ေရးျပီး သိပ္ေတာ့ စိတ္တိုင္းမက်ေသးဘူး။ေနာက္မွ ျပန္ျပင္ေတာ့မယ္။ ခုလက္ေညာင္းသြားပီ။ :D စိတ္ရွည္ရွည္ထားျပီး ဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါရွင္။)